2/12/2012 - ΟΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΝΟΣ...

Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια, 5 μάλλον, που όλοι αδιαφορούσαμε για το τι κάνει ο διπλανός μας. Ο καθένας ζούσε την αμερικανιά του, ήταν για πάρτη του, έγραφε στα παπάρια του το γείτονα που έπεσε από τις σκάλες και ψυχορραγούσε στο πλατύσκαλο και αντί να πάρει ασθενοφόρο, γελούσε κι έπαιρνε τον κολητό στο κινητό για να του πει το "νέο". Τότε που η μόνη έγνοια ήταν το νέο τζιπ, το χτίσιμο του εξοχικού, τα πανάκριβα ρούχα που άξιζαν περισσότερο αν το νουμεράκι της τιμής ήταν τριψήφιο+ στο λογαριασμό της χρυσής πιστωτικής και το βόλεμα γενικότερα έδινε κι έπαιρνε. Δεν είχα μπει σ' αυτή τη λογική -ευτυχώς- και έτσι, δεν χρειάστηκε να βγω και απότομα όταν το 2008 "έσκασε" η κρίση με τη φούσκα των δανεισμών και άρχισε να ξεδιπλώνεται το αναπαυτικό ψέμα που μας τάιζαν και καταπίναμε με ντομ περνιόν...

Αυτό που είδα να αλλάζει με την κρίση, είναι οι άνθρωποι. Σαφέστατα όχι όλοι, αλλά αρκετοί, άρχισαν να δείχνουν περισσότερη συμπόνοια και περισσότερο ενδιαφέρον για όποιον το χρειάζεται. Άρχισαν να κινητοποιούνται και να δείχνουν εκείνη την πτυχή που φαίνεται μόνο όταν φτάνει το ανθρώπινο είδος κοντά στην απόγνωση. Μου αρέσει η απόγνωση. Δείχνει ποιος πραγματικά είναι ο καθένας μας.

Σήμερα 12/2/2012 η Κυριακή έγινε σημαδιακή. Η πόλη μου κάηκε και εξακολουθεί να καίγεται την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές. Κέντρα πολιτισμού παραδόθηκαν κι αυτά στις φλόγες μαζί με τράπεζες, καφετέριες και ό,τι άλλο βρέθηκε μπροστά στο μαζικό αυτό ξέσπασμα του εμφυλίου που ζούμε. Γιατί αυτή η κατάσταση, πριν από οτιδήποτε άλλο, είναι εμφύλιος πόλεμος.

Κάποτε έξω από το σπίτι που ζούσε ο παππούς μου με τον αδερφό του έγραφε "Θάνατος στον Κάρολου*". Το σύνθημα το είχαν γράψει κομμουνιστές γιατί ο αδερφός του παππού μου ήταν χωροφύλακας. Ο παππούς μου ήταν επίσης κομμουνιστής και ζούσε στο ίδιο σπίτι. Λίγο καιρό αργότερα, οι κομμουνιστές σκότωσαν τον αδερφό του.

Κάπως έτσι γίνεται και τώρα... δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα που στην πραγματικότητα δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν. Το ένα καθρεφτίζει το άλλο. Και όσο συγκρούονται, τόσο πιο χαμένοι βγαίνουν και οι δυο. Τόσο περισσότερο χάνουμε όλοι μας.

Η αντιφατικότητα όσων περιγράφω υπάρχει μόνο και μόνο για να καταλήξω στο γεγονός ότι δοθήσης ευκαιρίας όλοι θα ξαναγύριζαν στη νωθρή πλασματική πραγματικότητα των πιστωτικών καρτών. Όμως, αυτές οι ευκαιρίες τελείωσαν. Τώρα είναι η ώρα να τελειώσουμε και τον μεταξύ μας πόλεμο. Ο εχθρός μας είμαστε εμείς οι ίδιοι.

*Το επώνυμο που έγραφε ήταν του παππού μου και του αδερφού του, αυτό που χρησιμοποίησα εγώ είναι τυχαίο.