ΟΙ ΝΕΟΠΤΩΧΟΙ

Ένας όρος που κέρδισε το ενδιαφέρον μου έχει δημιουργηθεί στην καινούργια και «βελτιωμένη» ελληνική κοινωνία. Κατά τη γνώμη μου είναι εξαιρετικά χαρακτηριστικός, σχεδόν όσο οι γνωστοί: «βλαχοτρέντυ» και «σκυλομπαρόκ». Ο νέος διάσημος και φανταστικός χαρακτηρισμός είναι: Οι νεόπτωχοι!
Ποιοι είναι οι νεόπτωχοι;
Κυρίως εκείνοι που μέχρι πριν λίγα χρόνια ανήκαν στη μεσαία οικονομική τάξη, την πάλευαν ψιλό-καλά και έπιναν μια μπύρα στην παραλία τις Κυριακές. Ακόμα πιο χαρακτηριστική ράτσα νεόπτωχων είναι εκείνοι που υπήρξαν μικρομεσαίοι, έπιασαν την καλή τη χρυσή εποχή του '80 και έγιναν... νεόπλουτοι! Στη συνέχεια τα έκαναν σκατά (κυρίως όσοι ασχολήθηκαν με το χρηματιστήριο και με δικές τους επιχειρήσεις ) και κατέληξαν να είναι οι σημερινοί νεόπτωχοι!

Είναι εκείνοι που ταξίδεψαν, το πλοίο τους ναυάγησε και η κοινωνία τους ξέβρασε. Αξίζει να τους παρατηρήσουμε γιατί:
Παίρνουν τα περισσότερα ψυχοφάρμακα, αφού δεν αντέχουν να βρίσκονται ούτε μέσα στο πετσί τους. Οι περισσότεροι τείνουν ή είναι ήδη καταθλιπτικοί και αισθάνονται μοναξιά με το παραμικρό. Έχουν φοβίες όπως π.χ. αγοραφοβία και η πλειοψηφία τους παθαίνει συχνά κρίσεις πανικού. Κάποιοι έχουν γίνει κατά φαντασία ασθενείς για να τους δίνουν σημασία οι οικογένειές τους και να μην αισθάνονται εγκαταλελειμμένοι. Ακόμα περισσότεροι έγιναν ή τείνουν να γίνουν αλκοολικοί!

Η οικογένειά τους πολλές φορές τους έχει απορρίψει, γιατί δεν μπορούν πια να προσφέρουν τόσα... όσα πρόσφεραν. Είναι γνωστό ότι οι φόροι ποτέ δε μειώνονται, μόνο αυξάνονται. Ακόμα κι αν πρόκειται για ενδοοικογενειακές, άγραφες συμφωνίες και οφειλές.
Το ίδιο συνέβη και με τους φίλους. Ο νεόπτωχος ειδικά αν ήταν νεόπλουτος στο παρελθόν, συνήθιζε να κερνάει τακτικά τους φίλους του και να μην υπολογίζει κανένα έξοδο προκειμένου να περάσει όλη η παρέα του καλά. Κοινώς, για τους άλλους ήταν το κορόιδο που πλήρωνε, δίχως βέβαια ο ίδιος να το βλέπει έτσι. Τώρα που το κορόιδο έμεινε μπατιράκι κανείς δεν τον κερνά ούτ' ένα τσιπουράκι.
Αυτό που τον πονάει πιο πολύ, είναι ότι κανείς δεν τον παίρνει ούτε ένα τηλέφωνο. Να δει αν ζει ή αν πεθαίνει βρε αδερφέ! Ο ίδιος ντρέπεται να τηλεφωνήσει γιατί δεν αντέχει άλλη μια απόρριψη, μπούχτισε από δαύτες!

Αυτά τα εγκυκλοπαιδικά σαν μια -όχι και τόσο μικρή- εισαγωγή.
Γιατί τόσο ενδιαφέρον για τους νεόπτωχους; Γιατί ζουν δίπλα μας ή ακόμα και σπίτι μας. Γιατί θυμώνω όταν παρατηρώ ολοένα και περισσότερους άστεγους, ακόμα και στη Γλυφάδα... Ο αριθμός τους αυξάνεται μέρα με τη μέρα!
Και οι νεόπτωχοι που πάνω στον πανικό τους θα κάνουν άλλον ένα κακό χειρισμό, θα είναι οι επόμενοι που θα δούμε να κοιμούνται στη νησίδα της παραλιακής δίπλα στη μαρίνα με τα κότερα...
Σιχαίνομαι που το λέω, αλλά το παραπάνω ισχύει για όσους δε γίνουν αυτόχειρες.

Οι περισσότεροι από αυτούς χρειάζονται υποστήριξη και βοήθεια για να επιβιώσουν στη νέα και «βελτιωμένη» κοινωνία μας. Φυσικά κανείς δεν απλώνει ένα χέρι να δώσει το παραμικρό, όλοι φοβούνται μην τους το δαγκώσει κανένα πιράνχας. Κανείς δε βλέπει ότι το μόνο που ζητάνε είναι ένα αυτί να τους ακούσει.

Έτσι λοιπόν κυκλοφορούν σαν ζόμπι ανάμεσά μας, μας κοιτάζουν μελαγχολικά και βυθίζονται ακόμα περισσότερο στη θλίψη τους. Μπαίνουν μέσα στο λεωφορείο ή στο μετρό και πνίγονται, τους λούζει κρύος ιδρώτας, τους πιάνει πανικός. Και οι «άνθρωποι» γύρω τους απομακρύνονται διακριτικά από κοντά τους, για να μη χρειαστεί να τους βοηθήσουν και χάσουν 5' από τον υπερπολύτιμο χρόνο τους.

Μία ατάκα από γνωστή ταινία λέει: Οι άνθρωποι χρειάζεται να αισθανθούν ότι πεθαίνουν για να εμφανίσουν το μεγαλείο και την ανωτερότητα που τους ξεχωρίζει από τα άλλα όντα...

Έτσι η επιδημία εξαπλώνεται, τα ζόμπι του νεοπτωχισμού ολοένα και πληθαίνουν και κανείς δε συμμερίζεται τα πάθη τους. Σε λίγο, ίσως να αρχίσουν να μας δαγκώνουν ώστε να σταματήσουμε να σκοντάφτουμε πάνω τους στο πεζοδρόμιο. Και να τους προσπερνάμε χωρίς να τους κλωτσάμε με το βλέμμα ή την αδιαφορία μας.

Είναι καταπληκτικό πως ο μισός πληθυσμός συμπεριφέρεται στον υπόλοιπο μισό σα να είναι αόρατος!

Αν ενωθούν καλύπτουν σίγουρα την πλατεία Συντάγματος και γεμίζουν όλους τους δρόμους και τα πεζοδρόμια ως και την πλατεία Ομονοίας. Ποιος όμως θα ήθελε να ενωθούν;

«Ένα χαμόγελο, ειλικρινά, προσφέρει περισσότερα απ' όσα φαντάζεστε...»

Αυτός λοιπόν ο «αποτυχημένος», όπως τον χαρακτηρίζουν πολλοί, βρέθηκε να είναι νεόπτωχος σήμερα, ενώ κάποτε ήταν ένας «πολύ καλός businessman». Σαν εσένα που πας στο γραφείο σου με το laptop, το χαρτοφύλακα και το σινιέ κουστουμάκι σου, αρωματισμένος και χτενισμένος «όπως πρέπει».
Εσύ βέβαια τον βλέπεις και απομακρύνεσαι σκεπτόμενος ότι ποτέ δε θα γίνεις σαν αυτόν.
Έτσι έλεγε κι εκείνος μέχρι να πάρει το ρίσκο και να επενδύσει λάθος. Μετά ήρθε η κατηφόρα, τα χρέη, οι πλειστηριασμοί και οι κατασχέσεις. Τέρμα, πάτος δεν έχει άλλο ο βυθός για να πάνε.

Δεν είναι εγκληματίες, δεν είναι κλέφτες ή φονιάδες, ούτε καν μπάτσοι ή εφοριακοί... κι όμως βιώνουν περισσότερο κοινωνικό ρατσισμό κι από αλλοδαπό καπνιστή!

Το χειρότερο είναι ότι το ρατσισμό τον βιώνουν περισσότερο μέσα στο σπίτι τους. Όσοι από αυτούς έχουν ακόμα σπίτι.

«Φοβού τις ορδές των νεόπτωχων, συ που δυσπιστείς στο νόμο των πιθανοτήτων να αποτύχεις».

Πάντα υποστηρίζω ότι δεν υπάρχει ούτε ίχνος απόδειξης ότι η ζωή είναι σοβαρή. Και δεν είναι. Όπως δεν είναι και δίκαιη σε όλα της. Αλλά είναι κρίμα να βλέπει κανείς μία μικροκοινωνία να περιθωριοποιείται επειδή απέτυχε επαγγελματικά. Έτσι κι αλλιώς, ο νόμος των πιθανοτήτων λέει ότι μπορεί να συμβεί στον καθένα. Ειδικά σε αυτόν που το φοβάται πιο πολύ, όπως ορίζει ο... νόμος της έλξης!

Σκεφτείτε δύο φορές πριν γυρίσετε την πλάτη, γιατί μπορεί κάποια στιγμή να βλέπετε μόνο πλάτες.