UNUSUAL DEATHS

O Χρύσιππος πέθανε από τα γέλια, αφού μέθυσε το γάιδαρό του με κρασί και τον παρακολουθούσε στην προσπάθειά του να φάει σύκα. 

Ο Εδουάρδος ο 2ος της Αγγλίας, φημολογείται δολοφονήθηκε από τη σύζυγό του Ιζαμπέλλα και τον εραστή της οι οποίοι του έχωσαν ένα καυτό σίδερο στον κώλο.

Ο Μολιέρος πέθανε από σπαστικό βήχα ενώ πρωταγωνιστούσε στο έργο του "Ο υποχόνδριος" (Le Malade imaginaire).

Εσείς πώς θα θέλατε να πεθάνετε;
Και πώς θα θέλατε να πεθάνουν όσοι μισείτε; 


Περισσότεροι θάνατοι (χωρίς μετάφραση) εδώ: 
http://en.wikipedia.org/wiki/List_of_unusual_deaths

ΣΟΥ - ΡΕΑΛ, 0 - 4!

Δεν βρήκα κατάλληλο οπτικό υλικό για το ποστ, γι' αυτό θα σας το περιγράψω όσο πιο "γλαφυρά" μπορώ.

Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα του Απρίλη (Τετάρτη), κάπου λίγο έξω από το Αγρίνιο (στην άνω Χασικλίτσα). Τα σαλιγκάρια κοιμόντουσαν, οι μύγες έχεζαν και ένα πουλί πετούσε (νοτιοδυτικά)... ανάμεσα σε κάτι χωράφια, κοντά στο χωματόδρομο που περνάνε τα τρακτέρ (ήχος διερχόμενου τρακτέρ), βρέθηκε (περαστικός) ένας νεαρός τσέλιγκας να σαλαγάει το κοπάδι του.
Ο πιτσιρικάς, ήταν-δεν ήταν 18 χρονών, φορούσε γιλεκάκι τσελιγκάτο με την απαραίτητη "τυρίλα", διέθετε το παραδοσιακό μουστάκι, γκλίτσα, μαλλάκι "κάγκελο" κι από κάτω, τζινάκι ξεβαμμένο, νάικ αθλητικά και στο χέρι κρατούσε... ένα Άι-Φον!
Και "ΤΣΑ ΠΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ" φώναζε στα πρόβατα, ενώ έπαιζε άνγκρι μπερντς στο Άι-Φον!

True Story...

"ΜΠΕΕΕΕΕΕΕ" Ρεεεεεε!!!

ΤΗΣ ΚΥΡΑ ΤΕΤΟΙΑΣ ΤΟ ΑΠΑΥΤΟ

1. Μην συστήνεσαι ΠΟΤΕ ως κύριος/κυρία (και το όνομά σου), τον τίτλο και τον πούλο στα δίνουν, δεν τα παίρνεις από μόνος σου!

2. Δεν κερδίζεις φόβο ή σεβασμό όταν ζητάς να σε αποκαλούν "κυρία" ή "κύριο" +το μικρό σου όνομα, ΕΙΔΙΚΑ όταν τολμάς να επικαλείσαι το savoir vivre. Η μόνη που δικαιωματικά προσφωνούν με αυτόν τον τρόπο, είναι η κυρά-Μάνια που κάθεται και κρατάει το πιγκάλ έξω απ' τις τουαλέτες στα μπουζούκια για να πάρει φιλοδώρημα, οι υπόλοιποι αποκαλούμαστε κύριοι με το ΚΥΡΙΟ όνομά μας (το επώνυμο άσχετε).


3. Πόσο τούβλο είσαι και νομίζεις ότι κινδυνεύεις περισσότερο να παίξεις σφαλιάρες με τους εργαζόμενους στην επιχείρηση του άντρα σου αν σε αποκαλέσουν σκέτο "Μάνια", αντί να πας να τους ζαλίσεις τα παπάρια για να σε λένε καλά και ντε "κυρία Μάνια", πόσο ηλίθια; 

4. Σε λάθος άνθρωπο την είπες την παπάρα. Θα υποφέρεις... και ως κυρία -όχι παντρεμένη όπως νομίζουν μερικοί, αλλά κυρία του εαυτού μου και της προσωπικότητάς μου, κατά Μπαμπινιώτη- (τα λέει ωραία ο πούστης) τηρώ το λόγο μου!
 
5. Την επόμενη φορά που θα ανοίξεις το ηλίθιο στόμα σου, πάρε καμιά πίπα κι αν δεν σου δίνουν, φάε καμιά κάλτσα και βούλωσ' το, κατινοψωνάρα. 

ΠΑΙΡΝΩ ΚΙ ΑΝΑΠΗΡΙΚΗ ΑΜΑ ΛΑΧΕΙ

Εγώ πάντως με αυτά τα κριτήρια παίρνω άνετα αναπηρική σύνταξη... άδικα χτυπιέμαι και κάνω 2 δουλειές. Πρέπει να πάω να με δουν οι ψυχίατροι, θα βγω με ποσοστό άνω του 67% και θα με ζείτε εσείς αγαπητοί μου, με τους φόρους σας! Η εξέλιξη της μαλακίας που τους δέρνει και τους μελανιάζει εδώ .

ΑΓΝΩΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΣ

ΟΙ ΠΟΥΤΑΝΕΣ ΤΟ ΔΗΛΩΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΠΙΜΕΝΟΥΜΕ 

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΟΙ ΜΑΣ! 

ΚΑΛΩΣ ΗΡΘΑΤΕ ΣΤΟ 12

Πέρνάει ο χρόνος και δεν προλαβαίνω! Είπα να σας γράψω κάτι για να μην έρθει η συντέλεια και εγώ είμαι ακόμα στην καλή χρονιά και γκο φακ α γκοτ... μπλα-μπλα-μπλα...

Αυτές οι γιορτές ήρθαν, μας γάμησαν τα μάτια και απήλθαν αφήνοντάς μας με σκισμένα μάτια. Εν τω μεταξύ, βρήκα και δεύτερη δουλειά, καταραμένη ανεργία, ναι, ξέρω. Βασικά η πρώτη μου δουλειά πληρώνει όποτε κι άμα γουστάρει, οπότε πήγα και βρήκα μια δεύτερη για να βγάζω τα κροκετάκια του γάτου στην ώρα τους, 8 κιλά γουρούνι έχει γίνει, πρέπει να συντηρήσω τη σιλουέτα του. Ανεργία λέγαμε, όχι, δεν ξέρω. Εγώ από τότε που απολύθηκα (κατόπιν δικού μου αιτήματος) από εκείνη την εταιρία που δούλευα, έχω πήξει στη δουλειά (προσοχή, στη δουλειά είπα, όχι στα λεφτά). Δεν κατάφερα να αράξω ούτε λίγο και να πω αααχ άτιμη ανεργίαααα... η αλήθεια είναι ότι από τότε που ξεκίνησα να δουλεύω γενικότερα (ήμουν ακόμα στο σχολείο) δεν έπαψα και ποτέ. Ως πρόβλημα δεν βλέπω την ανεργία, αλλά την εκμετάλλευση. Δουλεύεις, σκίζεσαι, σου γίνεται ο κώλος δίευρο και ο άλλος, παρόλο που δηλώνει ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα, δεν σε πληρώνει στην ώρα σου ή δεν σε πληρώνει γενικώς! ^$*&#@(*@&(*^$* εκεί είναι που βγαίνει ο Χαλκ από μέσα σου και σφίγγει νοητά τις πράσινες χερούκλες του γύρω απ' το λαιμό του παπάρα, μέχρι που πετάγονται τα μάτια του από τις κόγχες τους και η γλώσσα του κρεμάει ως το λαιμό.

Αναπηρία η Ανωμαλία

Τελικά για να πληρωθείς πρέπει να είσαι παιδόφιλος, τζογαδόρος, επιδειξίας, φετιχιστής, κλεπτομανής, πυρομανής... Σίριουσλι το είδα και μου έπεσαν τα φρύδια! Παραθέτω:

Παιδόφιλοι, επιδειξιομανείς, τζογαδόροι, κλεπτομανείς και πυρομανείς «επιβραβεύονται» από το Υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης, καθώς κατατάσσονται στα άτομα με αναπηρία από 20% έως 35%.

Μάλιστα, όπως αναφέρει το antiparakmi, απολαμβάνουν και προνόμια, όπως για παράδειγμα μείωση στο ρεύμα της ΔΕΗ, εκπτώσεις σε εισιτήρια ΜΜΜ, ίσως ακόμα και επιδόματα…

Από τις 8 Νοεμβρίου 2011, οι παιδόφιλοι επιβραβεύονται με ποσοστό αναπηρίας, όπως θα δείτε στις φωτογραφίες που ακολουθούν.

ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΕΥΧΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ, Αρ. Φύλλου 2611, 8 Νοεμβρίου 2011

Τι σκατά γίνεται στο μπουρδελοχώραφο που ζούμε;
(περισσότερα στο link πάνω)

ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ

Αγγελία στην εφημερίδα: ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ άνεργοι - άνεργες ζητούνται για στελέχωση νέου πολιτικού κόμματος , e-mail:@.com

αν δεν έχεις δουλειά διάβαινε... αλλά αν σε ψηφίσουν και δεν καταργήσεις τους μισθούς των βουλευτών, τότε DIE IN A FIRE BITCH! 



Ελλάδα ολέ! Μόλις τελείωσε μια δουλειά που έκανα εδώ και 6 μέρες από τις 6 το πρωί ως τις 2 τα ξημερώματα, κάθε μέρα...
Κοιτάζω το σπίτι γύρω μου και μοιάζει λες και έπεσε βόμβα. Ρούχα άπλυτα, πιάτα, ποτήρια, κουτιά από delivery, τούφες του σκύλου, ένα κουνούπι που μπήκε στην κούπα του καφέ μου, ήπιε λίγο και μετά άρχισε να μου τσιμπάει το μάγουλο δαιμονισμένο από την καφείνη, κάτι χαλιά που ήρθαν από το καθαριστήριο με το ζόρι γιατί κλείνουν για σεζόν οι άνθρωποι και εδώ έχουμε Δεκέμβρη και κουνούπια, ένας ανεμιστήρας που δεν ανέβηκε ποτέ στο πατάρι, κάτι γλυκά που δεν τρώω και κάτι ψιλά, ρέστα από τις πίτσες πεταμένα... γιατί το έκανα αυτό; Γιατί θα ανταμειφθώ; 
Παπάρια! Δεν το έκανα για τα λεφτά έτσι κι αλλιώς, πλέον δεν πληρώνει κανένας. Γιατί το έκανα αυτό στον εαυτό μου λοιπόν; Γιατί ανέλαβα να γαμηθώ στην κούραση, στα νεύρα, στη δουλειά, στο ξενύχτι, στην υπερένταση; Ήταν θέμα εγωισμού; Ή μήπως θέμα φόβου; Φοβήθηκα να μην βγω σκάρτη αν δεν το καταφέρω; Λες κι από αυτό το πράγμα κρίνεται η ύπαρξή μου όλη... μαλακίες. Διάλειμμα έκανα, ένα ψυχαναγκαστικό διάλειμμα από την ίδια μου τη ζωή και τη μίζερη διάθεση. Πήγα μια βόλτα στο διάολο, του άφησα κάτι πίτσες και γύρισα να μετρήσω τι άφησα πίσω... άδεια κουτιά απ' τις πίτσες!

Δεν ξέρω αν θέλω να πέσω για ύπνο και να ξυπνήσω μεθαύριο, ξεκούραστη και δυνατή, ή αν θέλω να μαζέψω τα υπολείμματα της βόμβας που έπεσε στο σπίτι μου, να μπουν όλα στην μπουγάδα και όταν στεγνώσουν να ξεκινήσει μια καινούρια μέρα...

TO HELL REEEE TO HELL με τις καταθλίψεις, τα σκατά, τη φτώχια, τους παρανοϊκούς, τους αγάμητους και τις αγάμητες, τους σκατόψυχους σαδιστές και τους ηλίθιους που τα υπομένουν. To hell! Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα, πήρατε όλα όσα μπορούσαν να παρθούν! Τώρα μπορούμε να σηκωθούμε, να σας κοιτάξουμε, να σας φτύσουμε στα μούτρα και να σας ανοίξουμε το κεφάλι στα τέσσερα!

Ρεύομαι στα μούτρα σας, τσάο.

Goodbye my friend

 I had a new friend that I cared for and I put myself aside to please... I gave my help, my time and love. I stayed up late saying comforting words and trying to help my friend find happiness. I shared anything this person asked for, or took.



Still, the friend was never happy, or even satisfied. And when I stopped giving that much, this friend came to me and complained. Saying that we were never really friends and that I made so great mistakes that the "friend" could not accept. The friend actually "hated" me for something I never realized it mattered and never had the decency to come and say it to my face.

So our routes parted and I was really sad for my mistake to be such a fool and give away all this trust for it to be scoffed at. Yet, after a while, I felt much “lighter” and happier without this phony friend. Of course, the person contacted me, said I was missed and loved and all that crap. Till I gave a tiny chance for the "friend" to blow again.
I did not expect the change, yet I had to confirm to myself that "Once ungrateful, always ungrateful". So, I did, at the lowest possible cost.

Now, what is left from this experience is a tiny note on my desk, saying "Take the money and run!". Only then these "phony friends" show a mere bit of respect. Only then you get the money and some peace in your head. I never cared for the money, apparently "friends" do!

Someone once told me he doesn't make friends or even need them, because they just stop being there, when their "woman" or "man" shows up. Then you are just no longer a priority and your friendship is automatically under estimated. Well, this fellow was too right. Yet, I know a few, maybe one or two, that would come for me, even if they had a "love story" going on. Too few, yet too precious. I like to call them brothers, not just friends.


The rest of them? Oh well, I’ll wear something nice at their funeral.

Dear Self,

I have been working all day and quite a lot of nights since... I don't even remember since when! I'm not really earning much more from working such long hours, yet I do not complain to you. In fact I am really productive and constantly getting involved in new projects. Sundays have turned into meeting days and apparently 22:00 is a normal working hour for the clients to call me at my land line. I barely find time to have lunch and it is usually some delivery junk because cooking takes time, still, I don't want to complain about that either. 

The real problem seems to be that my projects are ongoing and they never actually finish, so when I start new projects I just have to squeeze the old ones a bit more and make some room in my 16 daily working hours for the new one, which is also ongoing, so it never stops. I don't have any choice but to ask you to give me some days off, 3 or 4 would be greatly appreciated, because our parents are really considering disinheritance and my butt doesn't. 

Yours, 

You

ΑΝΤΟΧΟΜΕΤΡΟ

"Τα δύσκολα έρχονται σε εκείνους που μπορούν να τα αντιμετωπίσουν." Αυτή είναι η φράση-κλειδί, φράση-παρηγοριά όσων τρώνε το αγγούρι (ή δεν έχουν ψιλά ούτε για ένα αγγουράκι). Πες δηλαδή πως όλοι έχουμε ένα "αντοχόμετρο", σε εκείνους που ο δείκτης του φτάνει π.χ. ως το 3, όλα τους έρχονται λίγο πιο "ομαλά". Ενώ στους άλλους που ο δείκτης φτάνει ως το 10, έρχονται κάθε λογής σκατά να αντιμετωπίσουν, πάει αναλογικά, κατάλαβες;

Αυτός πρέπει να είναι και ο λόγος που μπλέκομαι άθελά μου στις πιο γαμημένες και μπερδεμένες καταστάσεις. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση, έχω ΚΑΙ-ΓΑΜΩ-ΤΑ-ΑΝΤΟΧΟΜΕΤΡΑ! Μιλάμε φυσάει το μηχάνημα, είναι ατσάλινο, ανοξείδωτο, αέρινο, ατσαλάκωτο, δεν χαλάει ούτε με πυρηνική καταστροφή, δεν λιώνει ούτε με οξύ βγαλμένο απ' τη χολή της Μέρκελ. Είναι υπερτούμπανο το αντοχόμετρό μου και ο δείκτης αντοχής έχει κολλήσει εδώ και χρόνια στο "10"!

Το πήρα κι εγώ μια ωραία πρωία και το πήγα στο μηχανικό να το κοιτάξει. Του είπα "Κάνε κάτι άνθρωπέ μου, μας έχουν σκίσει τα μάτια εδώ πέρα και δεν λένε να σταματήσουν!". Ο μηχανικός το κοίταξε, το άνοιξε, το κούνησε, το ξεβίδωσε, το έκλασε, το γράσαρε, το κατούρησε, του έριξε καυτό λάδι, το καθάρισε με μπεταντίν, το έφτυσε με κίτρινες και πράσινες ροχάλες, το γυάλισε, το χτύπησε με ψόφια ψάρια, του τραγούδησε Βίσση, Καρβέλα, Καρρά, Τζάστιν Μπίμπερ, οι κατσαρίδες του συνεργείου άρχισαν να αυτοκτονούν μέσα στους κουβάδες, τα ποντίκια έπεφταν στα γόνατα μπροστά στις γάτες και τις παρακαλούσαν να τα φάνε. Στο τέλος, δεν άντεξε και του τραγούδησε Πάτυ!
Τίποτα αυτό. Έμενε εκεί, απτόητο και σηκωμένο ως το 10. Δεν υπήρχε σωτηρία.

Μου το έδωσε πίσω λέγοντάς μου "Κράτα τα λεφτά σου, θα σου χρειαστούν, αυτό το μαραφέτι δεν κατεβαίνει ούτε με α-Πάτυ."

Πήρα κι εγώ το αντοχόμετρό μου, το κοίταξα απογοητευμένη, με κοίταξε κι αυτό με το δείκτη του κολημμένο στο τέρμα, το μούντζωσα και πήγα να πιω όσες μπύρες προλαβαίνω μέχρι την επόμενη δοκιμασία...


image source: http://289832.spreadshirt.com/

ΜΗ ΣΟΥ ΤΥΧΕΙ

Πράξη πρώτη - The hunchback of Notre-dam και οι Γιαπωνέζοι

Ξύπνησα από έναν δυνατό, επίμονο πόνο κοντά στην κοιλιά. Στράβωσα. Περίμενα περίπου 4 ώρες διπλωμένη στα δύο για να περάσει. Τίποτα. Δεν περνούσε ο πούστης. Επέμενε να με πονάει στο ίδιο σημείο με την ίδια ένταση. Η αλήθεια είναι ότι αντεχόταν, απλά δεν μπορούσα να σταθώ. Σηκώθηκα από το κρεβάτι και περπάτησα διπλωμένη σαν τον καμπούρη της Παναγίας των Παρισίων. Πήρα τηλέφωνο το γιατρό μου. Τίποτα. Πήρα άλλο γιατρό. Τίποτα κι εκεί, κλειστά τα ιατρεία. Πήρα ένα νοσοκομείο που εφημέρευε. Τίποτα κι εκεί, δεν ίσχυε ο αριθμός. Είχαν λέει και απεργία οι νοσηλευτές κι εγώ δεν είχα πολλές επιλογές. Πήρα την αστεία διπλωμένη σιλουέτα μου και την πήγα στο νοσοκομείο που εφημέρευε. Με έστειλαν να πάω με τα πόδια σε ένα άλλο νοσοκομείο εκεί κοντά για να με δει χειρουργός. Σιγά που θα ξεμπέρδευα με ένα παθολόγο… Έπρεπε να αποκλείσουν το ενδεχόμενο να ψοφήσω εκεί πέρα γιατί είχαν σφουγγαρίσει. Περπατώντας σε «Γ», σκεφτόμουν να ξαπλώσω στο πλάι και να αρχίσω να τσουλάω ρυθμικά στην Αλεξάνδρας ως το άλλο νοσοκομείο, μήπως φτάσω πιο γρήγορα. Πηγαίνοντας, συνάντησα Γιαπωνέζο τουρίστα να φωτογραφίζει έκθαμβος ένα φοίνικα στο πεζοδρόμιο και με πεσμένο το σαγόνι να πλησιάζει τα μούτρα του στα πορτοκαλί μπιρμπιλόνια διστάζοντας να τα αγγίξει. Λίγο παρακάτω, μια Γιαπωνέζα φωτογράφιζε μια ισχνή, ταλαιπωρημένη ελιά. Απ’ ότι φαίνεται προσφέρουν εξαιρετικό τουριστικό θέαμα τα παρτέρια των Αμπελοκήπων… Τελικά, φτάνω στο νοσοκομείο Νο2. Ε τι περίμενες;


Πράξη δεύτερη - Τεστ υπομονής 1-2, 1-2

Μια ταμπέλα στην είσοδο γράφει "Πληροφορίες", ρωτάω στον γκισέ μια πενηντάρα μανδάμ που κοίταζε μια ασπρόμαυρη οθόνη.
"Πού είναι τα επείγοντα παρακαλώ;" η μανδάμ με κοιτάζει κάπως παρεξηγημένη
"Τι θέλετε;"
"Με έστειλαν από το τάδε για να με δει χειρουργός."
"Δεν εφημερεύουμε σήμερα!"
"Δεν έχετε επείγοντα ως τις 2:30;"
"Ναι, αλλά δεν εφημερεύουμε σήμερα!" Κάπου εδώ αρχίζω να χάνω την υπομονή μου...
"Δεν με νοιάζει αν εφημερεύεις. ΠΟΝΑΩ!!! Πού θα βρω ένα χειρουργό;", η μανδάμ έδειξε προς μια κατεύθυνση χωρίς να μιλήσει. Πήρα την καινούρια μου καμπούρα και πήγα προς τα εκεί. Όλοι γύρω μου έπιναν φραπέ και λιαζόντουσαν στα παγκάκια του προαυλίου σε mood “Beautiful day – U2”.
"Αυτοί με τον Bono, εγώ με τον πόνο” σκέφτηκα, πολύ θα ήθελα να αράξω να πιω φραπέ και να φωτοσυνθέσω σαν τους υπόλοιπους, αλλά δεν με βόλευε η στάση.


Πράξη τρίτη - Τρελές νοσοκόμες

Μπήκα στο ιατρείο, μια ξανθιά, γαλανομάτα νοσοκόμα γύρω στα 35 και άλλη μία ασκούμενη, πιτσιρίκα με σιδεράκια, μου έκαναν ερωτήσεις κι ανέλαβαν να φωνάξουν το γιατρό. Η μικρή ήταν εντελώς σαχλοκούδουνο. Προσπαθούσε να μου πιάσει κουβέντα, να βγάλει διάγνωση μόνη της ή κάτι να κάνει τέλος πάντων. Όταν κατάλαβε ότι δεν υπήρχε ανταπόκριση, γύρισε και μου είπε
"Μη με παρεξηγείς, έρχεται το ρεπό μου γι' αυτό είμαι έτσι..." Πονούσα πολύ για να το συνεχίσω και την άφησα να το βουλώσει ανενόχλητη.
Ο γιατρός με εξέτασε και ζήτησε το κλασικό τρίπτυχο εξετάσεων αίμα-ούρα-υπέρηχο. Η ξανθιά νοσοκόμα ήρθε να μου πάρει αίμα και η μικρή ασκούμενη παρεξηγήθηκε που δεν την άφησε να το κάνει εκείνη. Γύρισα κι έγνεψα προς τη "μεγάλη" νοσοκόμα για να την ευχαριστήσω που δεν άφησε το παρτσακλό να πειραματιστεί πάνω μου με τη βελόνα. Δεν θα ήταν η πρώτη φορά που χτυπάω άτομο σε νοσοκομείο επειδή με πόνεσε ή έκανε μαλακία. Έχω ιστορικό, και δεν είμαστε για αστυνομίες τέτοια εποχή. Η “μεγάλη” κατάλαβε, η “μικρή” συνέχισε να κάνει τα δικά της, σχολίαζε το τατουάζ μου και τις φλέβες μου. Την έστειλα να μου φέρει νερό για να την ξεφορτωθώ... μόλις το έφερε, το ήπια και την ξαναέστειλα. Φάνηκε να την χαροποιεί. "Έχε χάρη που πονάω και δεν μπορώ να σε δέσω με τα στηθοσκόπια, να σε φιμώσω με τα γάντια και να σε δείρω μέχρι να βάλεις μυαλό."

Πράξη τέταρτη – Μαραθώνιος εκ των έσω

Η ξανθιά νοσοκόμα ανέλαβε να με πάει στον υπέρηχο. Εγώ συνέχιζα να περπατάω σκυφτή και σχετικά αργά. Σε κάποια στιγμή γύρισε και μου είπε
"Έλα, βιάσου λίγο!" την κοίταξα και της είπα
"ΠΟΝΑΩ Ηλίθια! Δεν μπορώ πιο γρήγορα."
"Α! Περπατάω γρήγορα δηλαδή;"
"Όχι, απλά είσαι χαζή, ξανθιά, με IQ χαρτοπετσέτας και αν δεν είχες κάνει την καλή με την αιμοληψία προηγουμένως, θα έκανα το κεφάλι σου σφουγγαρίστρα και θα το έτριβα στις βρωμερές γωνίες της τουαλέτας του νοσοκομείου, για να μάθεις να μη λες μαλακίες!" η συζήτηση δεν είχε νόημα.
Με άφησε στον υπέρηχο. Πέρασα μία ώρα από τη ζωή μου με έναν τύπο που έμοιαζε καταπληκτικά με το Μιχάλη Μαρίνο (τον ηθοποιό, γνωστός και ως "Μικρό μου πόνυ") και σκάναρε με φανατισμό τα ζωτικά μου όργανα ένα προς ένα... ξεκίνησε από κάτω προς τα πάνω, μετά πήγε από πάνω προς τα κάτω, μετά στο πλάι κ.λπ. Είχε πορωθεί τόσο πολύ, που κόντεψα να μείνω από τις ανάσες για να βλέπει καλύτερα. Θα ορκιζόμουν ότι το μόνιτορ είχε τόση βρώμα που δεν έβλεπες ούτε τα μισά, αλλά αυτός δεν έδειχνε να πτοείται. Είχε υπνωτιστεί λες και παρακολουθούσε ντοκιμαντέρ στο Discovery channel. Έπρεπε να βλέπατε τον ενθουσιασμό του όταν είδε το πάγκρεας, παραμιλούσε απ' τη χαρά του! Μετά τέλειωσε το μπουκαλάκι με τη βαζελίνη για τις κάμερες και το πήρε απόφαση ότι κι ο υπέρηχος έπρεπε να τερματίσει.


Πράξη πέμπτη – Τα ζόμπι έφαγαν την υπομονή

Μετά το μαραθώνιο υπέρηχο, έπρεπε να περάσω από το «λογιστήριο» του νοσοκομείου και να τακτοποιήσω τις οφειλές μου, για να μπορέσω να πάρω τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Αφού μου έδωσαν λάθος οδηγίες, πέρασα άλλη μια βόλτα από τη μανδάμ στις πληροφορίες, βρήκα το «Γραφείο κίνησης ασθενών» (είχε μια κόλα Α4 από κάτω που έγραφε με μαρκαδόρο «Λογιστήριο»). Είχα ήδη αρχίσει να βρίζω σιγανά από μέσα μου. Μπήκα μέσα και είδα 2 καθαρίστριες που σφουγγάριζαν και έναν τύπο που έμοιαζε με undead junkie surfer και ήταν, φυσικά, ο λογιστής! Μόλις του έδειξα τα χαρτάκια μου και του είπα ότι με έστειλαν από το τάδε ιατρείο, άρχισε να φωνάζει

«Λάθος! Από την εφημερία σε έστειλαν;»

«Όχι, από το τάδε.»

«Δεν υπάρχει τάδε, από πού σε έστειλαν; Από τα εφημερεύοντα; Λάθος κάνεις, σε άλλο λογιστήριο πρέπει να πας.»

«Όχι, δεν με έστειλαν από εκεί που λες. Να η σφραγίδα του τμήματος μπλα μπλα μπλα»

«Πήγαινε πίσω και πες τους ότι ο Μαλακοψώλης είπε να τον πάρουν στο νούμερο «3 πουλάκια κάθονται» γιατί έκαναν λάθος!»

«Μας δουλεύεις ρε μπάρμπα; Αφού σου λέω από εκεί ήρθα!»

«Γιατί φοβάσαι να περπατήσεις; Νέα κοπέλα είσαι!»

-Αυτό δεν έπρεπε να το πει.- Κάπου εδώ έγινα πράσινη, ψήλωσα 2 μέτρα, πήρα κι άλλα 2 σε όγκο, έβγαλα αφρούς από το στόμα και αίμα από τα μάτια. «ΤΙ ΠΑΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΑΥΤΟ ΓΑΜΩ ΤΟ ΞΕΣΤΑΥΡΙ ΣΟΥ; ΠΟΝΑΩ ΗΔΗ 7 ΩΡΕΣ ΚΑΙ ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΔΕΝ ΠΑΘΑΙΝΩ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΗΣΩ ΠΑΛΙΟ ΠΑΠΑΡΑ; ΟΛΟΙ ΟΙ ΤΡΕΛΟΙ ΕΔΩ ΜΑΖΕΥΤΗΚΑΤΕ; ΘΑ ΣΑΣ ΚΛΕΙΔΩΣΩ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΣ ΚΑΨΩ ΣΑΝ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΣΕ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΚΑΤΟΚΑΡΓΙΟΛΗ!»

Πράξη έκτη – Χάλασε το μηχάνημα

Γύρισα πίσω στο ιατρείο με σαφώς ανεβασμένη πίεση και με σκοπό να μάθω τι έχω, να ξεμπερδεύω και να πάω σπίτι μου. Είπα στην ξανθιά νοσοκόμα ότι το λογιστήριό τους τον παίζει και εκείνη την ώρα ο Μαλακοψώλης την πήρε τηλέφωνο και άκουγα τις φωνές του από την άλλη άκρη. Η νοσοκόμα του το έκλεισε, ξεροκατάπιε και μου είπε ότι δεν μπορεί να μου δώσει τα αποτελέσματα σήμερα γιατί υπάρχει πρόβλημα με το μηχάνημα του βιοχημικού φραπέ και το λογιστήριο έκλεισε. Εν ολίγοις ότι έπρεπε να πάω ξανά στο νοσοκομείο για να πληρώσω και να πάρω τις εξετάσεις. Χωρίς να περιμένει να απαντήσω, γύρισε και μιλούσε σε μια άλλη νοσοκόμα για κάποια συνέλευση που είχαν και για κάποια συνδικαλιστικά θέματα.

Στραβώνω και της μιλάω αργά και κατανοητά. «Κοίτα πώς έχουν τα πράγματα. Πονάω ήδη 7 και ώρες, ήρθα εδώ και με βάλατε να κάνω εξετάσεις, δεν μου είπατε τι έχω, δεν έχω οδηγίες γιατρού και τώρα θες να φύγω όπως ήρθα και να ξανάρθω επειδή σας χάλασε το μηχάνημα; ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ!»

«Μια στιγμή παίρνω το γιατρό τηλέφωνο.»

Ο γιατρός έφτασε σε λιγότερο από 60”, με καθησύχασε, μου έδωσε μαγικά χαπάκια (παυσίπονα), ένα τηλέφωνο (δικό του) έκτακτης ανάγκης –δεν το δοκίμασα, αλλά νομίζω ότι είναι του σπιτιού του- μου είπε ότι μπορώ να μάθω τα αποτελέσματα που εκκρεμούν με ένα τηλεφώνημα και θα μου τηλεφωνήσουν εκείνοι σε περίπτωση που υπάρχει κάτι τρομερό στις εξετάσεις μου. Και... γλυψ γλυψ γλυψ, πατ, πατ, πατ, με γεια το καινούριο σου απόκτημα! Πάντα ήθελες να παράγεις τις δικές σου πολύτιμες πέτρες, έτσι δεν είναι;

«Έτσι, έτσι!»

Πράξη έβδομη – Έχω, λέγετε...

- Ό,τι έχει κανείς καλό είναι.
- Αχά...
- Εσύ τι έχεις;
- Πέτρες στο νεφρό.


P.S.
Μόνο μη σου τύχει να πεθαίνεις σε μέρα απεργίας...



image source: www.dvdactive.com/
image source: http://www.deltafilms.net/

Πόσο ηλίθος;

Πόσο ηλίθος από το 1 ως το 100 είναι κάποιος που κάνει τατουάζ το λογότυπο Λουί Βιτόν πάνω από τον κώλο του;

Ενδεικτική φωτό άλλου πανηλίθιου που πήγε και το βάρεσε σε μανίκι...

Φίλε αυτό που πήγες και μάρκαρες πάνω σου προοριζόταν για ταπετσαρία καθισμάτων μετρό στη Γαλλία, αλλά απορρίφθηκε, οπότε ο τύπος τα έκανε τσάντες κι εσύ ίνδαλμα... στόκε! 

H τσάντα που τα χωράει όλα

Μερικά από τα αγαπημένα μου παιδιά έχουν ένα κόλλημα...
Να στριμώξουν όλους τους ανθρώπους τους μέσα σε μια τσάντα.
Μα δεν χωράνε όλοι μέσα στην ίδια τσάντα αγάπη μου!
Δεν είναι όλοι καλοί.
Και να είναι όλοι οι άλλοι, εγώ δεν είμαι.
Και δεν μπαίνω εκεί μέσα!
Τι σκατά κόλλημα έχεις φάει πια να τους πακετάρεις όλους μαζί;
Φοβάσαι μην τους χάσεις;
Μήπως είναι θέμα τάξης;
Τύπου, αν χωρέσουν όλοι στην ίδια τσάντα θα είναι πιο τακτοποιημένοι μέσα στο κεφαλάκι σου;
Ή θα περιστρέφονται όλοι γύρω από σένα και δεν θα χρειάζεται να μετακινείσαι;

Δεν είμαι και άνθρωπος της θρησκείας...
Οπότε δεν με συγκινούν οι μοιρασιές.
Θέλω το χρόνο μου με τους ανθρώπους που κρατώ κοντά μου.
Και καμιά φορά τον θέλω σε αποκλειστικότητα.
Ή βρίσκεις το χρόνο.
Ή παίρνεις την τσάντα σου και πας στο καλό.
Όχι δεν θα μπω εκεί μέσα.
Και δεν τρώω μπάμιες.-

Creative Beer

Κι όμως είμαι ακόμα εδώ... περνώ τον Αύγουστο στην άδεια Αθήνα, όμορφη δεν θα ξαναγίνει ποτέ της. Τουλάχιστον είναι άδεια και ήσυχη.
Θα γυρίσετε, δεν θα γυρίσετε; Τότε θα είναι η ώρα να φύγω εγώ, να πάω εκεί που δεν πιάνει ούτε δορυφόρος και να εξαφανιστώ για όσο περισσότερο μπορώ. Διακοπές το Σεπτέμβρη κοινώς, άντε να δούμε. Το κακό με αυτή την ιστορία είναι ότι έχω πήξει το χρόνο μου με project αν και Αύγουστος, και δεν προλαβαίνω να φύγω ούτε για ένα τριήμερο πριν το Σεπτέμβρη. Ήδη είναι σαββατοκύριακο και έχω περισσότερο πήξιμο από όλη τη βδομάδα. Φταίει βέβαια και το γεγονός ότι έχω κουραστεί να δουλεύω (και να πληρώνομαι όποτε τους καυλώσει) και δεν έχω πάει διακοπές να ξελαμπικάρω λίγο. Έτσι η μόνη ελπίδα για να βγουν και οι τελευταίες σταγόνες δημιουργικότητας από τον οργανισμό μου είναι η μπύρα. Μόνο που με τις μπύρες δουλεύω πιο αργά, κατουράω περισσότερο και χάνω χρόνο, αλλά χωρίς μπύρα σκέφτομαι λιγότερο ενδιαφέροντα πράγματα... οπότε, μπύρα!

Βαρέθηκα να ιδρώνω στην πόλη, θα προτιμούσα να ιδρώνω κάπου αλλού. Έτσι εξηγούνται και τα προηγούμενα post... το επόμενο που θα αρχίσω να αλλάζω είναι το μαλλί. Βαρέθηκα το artificial intelligence μαύρο και να βγαίνουν ρίζες με ξανθές ανταύγειες κάθε τόσο. Θα τα αφήσω στο φυσικό χρώμα τους και ο ήλιος του Σεπτέμβρη θα τα ανοίξει κι άλλο με την ελπίδα να χαζέψω και να γίνω πιο ευτυχισμένη μέσα στην άγνοια της ξανθωπής μπούκλας...

Όταν επιστρέψω με το καλό θα επιδιώξω και την αλλαγή επαγγέλματος... ιδανικά θα πάω κάπου να τακτοποιώ κονσέρβες σε ράφια και θα σταματήσω να εκπορνεύω την πένα μου. Αν το κάνω και βαρεθώ γρήγορα θα γίνω πρώτη είδηση ως η πρώτη που θα ξεκληρήσει κόσμο με καπάκια από κονσέρβες ντοματοπελτέ! Θυμηθείτε τα λόγια μου, τα συντηρητικά σκοτώνουν...


image source: http://www.oddee.com/_media/imgs/contrib/c10799.jpg

No one can save you.

Είναι αστείο αν το καλοσκεφτείς. Τόση προσπάθεια, τόσος κόπος, τόση δουλειά και ακόμα κρύβεται μέσα σου. Μην θυμώνεις, εσύ του επιτρέπεις να κρύβεται. Όταν περνάς από εκείνο το μέρος του εαυτού σου με το φακό αναμμένο, δεν φωτίζεις ποτέ προς το μέρος του. Περνάς από δίπλα του σα να μην υπάρχει, αισθάνεσαι την παρουσία του, μυρίζεις το αίμα του, το αντιλαμβάνεσαι, αλλά το προσπερνάς. Ενδόμυχα, πιστεύεις ότι θα βγει από την κρυψώνα του κάποτε για να σε σώσει. Θα θεραπευτεί και τότε θα έρθει να σε βρει. Τότε θα πάψεις επιτέλους τις αναζητήσεις, θα χωθείς στην αγκαλιά του παλιού ήρωα και μάλλον θα πεθάνεις με την ησυχία σου.

Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα... μπούρδες.

 

Υπάρχει μόνο επειδή του το επιτρέπεις. Τρέφεται από το λευκό όνειρο που μάτωσες με τις προσδοκίες σου. Δεν θα βγει ποτέ αν δεν το τραβήξεις έξω. Δεν θα εμφανιστεί αν δεν το κοιτάξεις στα μάτια. Δεν θα σε σώσει, ακόμα κι αν προσπαθήσει. Δεν μπορεί να σε προστατέψει ένα πληγωμένο όνειρο. Δεν μπορεί να βγει ο ήρωάς του και να σε σώσει. Κανείς δεν μπορεί να σε σώσει όσο αναπνέεις. Κανείς δεν μπορεί να σε προστατέψει από τον εαυτό σου.

 

Αυτό που περιμένεις δεν θα έρθει ποτέ. Αν θέλεις να το συναντήσεις, άνοιξε τα μάτια σου, κοίτα μέσα σου και βρες το μόνος σου.



image source: http://www.thecomfortcompany.net/, http://images.sodahead.com/profiles/0/0/2/4/1/2/1/2/7/Black-Wolf-47245949715.jpeg

I'm in love!

With Khal Drogo from "Game of Thrones" series.
Rawrrrr
Heart beats faster and all...

Fav True Blood Quote

Είναι μερικά quotes από σειρές και ταινίες που απλά σου μένουν. Ξέρεις ότι οι σεναριογράφοι τα κέντησαν λίγο παραπάνω, δεν έβαλαν απλά δυο λέξεις δίπλα-δίπλα. Την έχτισαν την ατάκα! Το αγαπημένο μου από το True Blood το είπε η Pam...

"I don't know what it is about me that makes people think I want to hear their problems. Maybe I smile too much. Maybe I wear too much pink. But please remember I can rip your throat out if I need to. And also know that I am not a hooker. That was a long, long time ago."

image source: http://www.trueblood-online.com/wp-content/uploads/2010/04/pam.jpg

Δεν σας γράφω.

Απλά δεν γράφω... συλλέγω πληροφορίες. Έχω συλλέξει περισσότερες από όσες μπορώ να διαχειριστώ και συνεχίζω. Φλερτάρω με την κατάθλιψη και ζεσταίνομαι οικτρά. Δεν θέλω να μιλήσω και δεν θέλω να αυτοκτονήσω φορώντας πάνες όπως η γριά στο ποίημα του Μπουκόφσκι.-

Ο ΜΙΚΡΟΣ ΤΥΜΠΑΝΙΣΤΗΣ ΞΑΝΑΧΤΥΠΑ!

Κάποιες μέρες δουλεύω από το σπίτι μου, κι αυτό για να έχω την ησυχία μου και να φοράω παντόφλες. Σήμερα είναι μία από αυτές, έχω να τελειώσω δυο-τρία πράγματα, αλλά το γειτονόπουλο με τα drums ξαναχτύπησε! Άρχισε να κοπανάει πάλι τις μπαγκέτες του, χωρίς καμία αίσθηση ρυθμού και μόλις πάει να βρει κάτι… σαν αρμονία, το κόβει και φορτσάρει κοπανώντας το ταμπούρο όσο πιο γρήγορα μπορεί! Νομίζω ότι έχει αρχίσει να μου προκαλεί ημικρανία και προτιμώ 1000 φορές το κοριτσάκι που ζωγραφίζει εκεί ήσυχο. Το κλείνουν σε ένα studio με μια κάμερα και αυτό μπογιατίζει τους μουσαμάδες, τον εαυτό του, το πάτωμα... όλα ωραία και χρωματιστά, κάνουν κι οι γονείς τη δουλειά τους, μένουν και οι γείτονες στην ησυχία τους!

Σε ποια ηλικία αρχίζουν να πηδολογάνε τα σημερινά αγόρια; Τουλάχιστον, να πάει να ξεδώσει κάπου αλλού μήπως γλιτώσουμε το ντούπου-ντούπου!
Κοιμάται και το αμόρε μέσα τώρα γιατί δουλεύει το βράδυ, έτσι τον ξυπνήσει και μαζί με τα κλαπατσίμπανα, έχω και τον άλλο στα πόδια μου και δεν μπορέσω να δουλέψω, θα πάω να του κάνω τις μπαγκέτες κλύσμα για να βρει χαρά στα σκέλια του! Αφού από μουσική δεν το ‘χει το παλικάρι... at least he will put them to good use!

image source: http://www.kaneva.com/mykaneva/PictureDetail.aspx?assetId=4060918

ΔΕΝ ΞΕΡΝΩ

Βγαίνεις με τους φίλους σου;
Βγαίνεις.
Πάτε για μπύρες και ό,τι προκύψει;
Πάτε.
Σε κερνάνε σφηνάκια και διάφορα χρωματιστά ποτά;
Σε κερνάνε.
Κι εσύ τα πίνεις;
Τα πίνεις.

Και τι περιμένεις ρε τούβλο; Ότι το στομάχι σου θα φορέσει armor με +10 resist to pink cocktails?

Το παραπάνω είναι μια εσωτερική συνομιλία μεταξύ εμού και της άλλης. Εσείς κάντε τη δουλειά σας, μην ενοχλείστε...

Του Αγρίου Οινοπνεύματος σήμερα (νομίζω σήμερα είναι ε;), θα του αφιερώσω αυτό το ποστ πάραυτα!
Δεν έχω χειρότερο που λέτε από το να με χαλάσουν τα ξίδια.
Οι κανονικοί άνθρωποι, αγκαλιάζουν την τουαλέτα και το ξεπερνούν. Ειδικά τα κορίτσια, έχουν και μια καλή φίλη να τους κρατάει τα μαλλιά (μια φορά το έκανα κι αυτό - μπλιαξ) και την επόμενη μέρα, αφού έχεις αποβάλλει 3 λίτρα dirty martini και μισό σάντουιτς από το σύστημά σου, όλα είναι καλύτερα. Αμ δε!

Δεν ξερνώ. Δεν είναι misstype, είναι κατάρα. Πέρα από μετρημένες 4 φορές, δεν έχω καταφέρει να βγάλω το αλκοόλ από μέσα μου. Ο οργανισμός μου αρνείται να το αποβάλλει από εκεί που εισήλθε. Οπότε, κάθομαι και το μεταβολίζω καταστρέφοντας κομψότατα το συκώτι μου, δηλητήριο σε χαμηλό ποτήρι με 2 παγάκια… το στομάχι μου βαράει υπερωρίες, ενώ μικρά ροζ στρουμφάκια σκάβουν τρυπούλες στα τοιχώματά του για να βρουν χρυσό. Το κεφάλι μου δε, αισθάνομαι ότι μοιάζει με του σφυροκέφαλου καρχαρία, αφού έχει πάρει φόρα και το έχει κοπανήσει πάνω σε ένα βράχο της αβύσσου. Νομίζω ότι εκείνη την ώρα (και τις επόμενες 10 που ακολουθούν αφού ξυπνήσω το πρωί), μέσα στο κεφάλι μου βρίσκονται καμιά δεκαριά τσούχτρες από τα βάθη του ωκεανού, μεταλλαγμένες αφού ζουν στο σκοτάδι και η μόνη ασχολία τους είναι να ηλεκτρίζουν τα μηνίγγια μου εναλλάξ, σα να διαγωνίζονται ποια θα σπάσει το ρεκόρ ηλεκτροδότησης και θα με πείσει να κοπανήσω το κεφάλι μου στον τοίχο! 

Hangover… Είδατε την ταινία; Εγώ αρνούμαι. Είχα δει το πρώτο και βαρέθηκα, οπότε γνωρίζοντας ότι το δεύτερο είναι μια πιστή αντιγραφή σε διαφορετική τοποθεσία, δεν μπήκα στον κόπο. 

Μετά από το ανούσιο διάλειμμα, επανέρχομαι στα misstype…

Κάπου άκουσα ότι τα πληκτρολόγια φτιάχτηκαν έτσι όπως φτιάχτηκαν, επειδή όταν είχαν βάλει τα γράμματα στην κανονική σειρά (αλφαβητικά), οι άνθρωποι λέει πληκτρολογούσαν τόσο γρήγορα, που ο κομπιούτορας δεν προλάβαινε να επεξεργαστεί αυτό που έγραφαν. Οπότε, λέει, τα ανακάτεψαν για να γράφουν οι άνθρωπες πιο αργά και να τους προλαβαίνουν οι μηχανές. Μαλακία μου φαίνεται, αλλά δεν έχει σημασία αυτό. 

Σημασία έχει ότι έχουν πάει κι έχουν κοτσάρει το «Ε» δίπλα στο «Ρ»… μεγάλη ζημιά αυτό! Θέλω να πατήσω το «Ε», αλλά πατάω το «Ρ» και αντίστροφα, με αποτέλεσμα να γράφω «Δεν μπορώ να έρθω γιατί θα πάω για πεοπόνηση. 

Έχω να συναντήσω τον πεοπονητή μου σήμερα. 

Μου αρέσει ο προθηλασμός. 

Πεοφυλάσσομαι από το κρύο. κ.λπ.»

Το άλλο κλασικό misstype είναι το «Λ» αντί για τόνο. Τα έχουν βάλει κι αυτά δίπλα-δίπλα και αντί για «Τι κάνετε κυρία Τάδε μου», γράφεις «Τι κλανετε κυρία Τάδε μου;». Επίσης, «η πριγκίπισσα πήγε στο κλαστρο της» και «Τώρα μωρό μου, κλανω κάτι τελευταίο κι έρχομαι».

Κλάστα κι άστα δηλαδή… 

image source: http://variemaipolu.blogspot.com/2011/03/8-hangover.html