ΣΑΣ ΑΠΑΤΩ

Δεν είμαι πια ερωτευμένη με τούτη εδώ την ποντικοφωλιά... έχω χάσει το χιούμορ μου και δεν μ' αρέσει να δημοσιεύω μόνο κλάψομουνιές στον μικρό σουρεαλιστικό μου άνεμο. Θα επανέλθω στα φυσιολογικά μπινελικωτά ποστικά επίπεδα, μάλλον, όταν έρθουν καλύτερα ανέκδοτα... μέχρι τότε σας απατώ με ένα μικροσκοπικό, άγνωστο και κατά δικό μου μπλοκόκουτο που χωράει όλη τη μαυρίλα και τις νευρώσεις που κουβαλάω τα τελευταία 20 χρόνια! 

Σας αγαπώ :)

Goodbye my friend

 I had a new friend that I cared for and I put myself aside to please... I gave my help, my time and love. I stayed up late saying comforting words and trying to help my friend find happiness. I shared anything this person asked for, or took.



Still, the friend was never happy, or even satisfied. And when I stopped giving that much, this friend came to me and complained. Saying that we were never really friends and that I made so great mistakes that the "friend" could not accept. The friend actually "hated" me for something I never realized it mattered and never had the decency to come and say it to my face.

So our routes parted and I was really sad for my mistake to be such a fool and give away all this trust for it to be scoffed at. Yet, after a while, I felt much “lighter” and happier without this phony friend. Of course, the person contacted me, said I was missed and loved and all that crap. Till I gave a tiny chance for the "friend" to blow again.
I did not expect the change, yet I had to confirm to myself that "Once ungrateful, always ungrateful". So, I did, at the lowest possible cost.

Now, what is left from this experience is a tiny note on my desk, saying "Take the money and run!". Only then these "phony friends" show a mere bit of respect. Only then you get the money and some peace in your head. I never cared for the money, apparently "friends" do!

Someone once told me he doesn't make friends or even need them, because they just stop being there, when their "woman" or "man" shows up. Then you are just no longer a priority and your friendship is automatically under estimated. Well, this fellow was too right. Yet, I know a few, maybe one or two, that would come for me, even if they had a "love story" going on. Too few, yet too precious. I like to call them brothers, not just friends.


The rest of them? Oh well, I’ll wear something nice at their funeral.

Have I mentioned...

I "don't get" the ladies?
They tend to touch too much and mean to be "friendly"... ok, let's be "friendly".
Come on honey, we can meditate, let's call it "fate"!

The Sisters Of Mercy - You could be the one

All God's children give good phone
I called Jesus, he's not home so
I'm so pleased to talk to you
Trees and walks, I love them too
Threatened species, they adore me
Flower children never bore me

But all the things you share are
Better left unsaid
When you can give me head
And run your fingers through my hair

Yeah, yeah, yeah, yeah, You could be the one
We can meditate
Yeah, yeah, yeah, yeah, you could be the one
Let's call it fate
Yeah, yeah, yeah, yeah, you could be the one
To get your flowers pressed
Yeah, yeah, yeah, yeah, you could be the one
Just get undressed

I'm so glad to find you here
Mystic people, they're so dear
I don't like the rest, your sign's the best
Whatever it is I'm most impressed
I don't need to understand
The laying on of hands
I'm in a hurry to get my karma straight
'Cause life is short and I can't wait
But don't worry about the state
Of this pretty little thing in the armour plate

Yeah, yeah, yeah, yeah, You could be the one
We can meditate
Yeah, yeah, yeah, yeah, you could be the one
Let's call it fate
Yeah, yeah, yeah, yeah, you could be the one
To get your flowers pressed
Yeah, yeah, yeah, yeah, you could be the one
Just get undressed

I'm so pleased that you believe
Now open up a little let the good times heave
We're going for a ride
Destiny can't be denied
But all those precious things are better left unsaid
When you can give me head
And run your fingers though my hair

Yeah, yeah, yeah, yeah, You could be the one
We can meditate
Yeah, yeah, yeah, yeah, you could be the one
Let's call it fate
Yeah, yeah, yeah, yeah, you could be the one
To get your flowers pressed
Yeah, yeah, yeah, yeah, you could be the one
Just get undressed

Love
Is all you need.

ΑΝΤΟΧΟΜΕΤΡΟ

"Τα δύσκολα έρχονται σε εκείνους που μπορούν να τα αντιμετωπίσουν." Αυτή είναι η φράση-κλειδί, φράση-παρηγοριά όσων τρώνε το αγγούρι (ή δεν έχουν ψιλά ούτε για ένα αγγουράκι). Πες δηλαδή πως όλοι έχουμε ένα "αντοχόμετρο", σε εκείνους που ο δείκτης του φτάνει π.χ. ως το 3, όλα τους έρχονται λίγο πιο "ομαλά". Ενώ στους άλλους που ο δείκτης φτάνει ως το 10, έρχονται κάθε λογής σκατά να αντιμετωπίσουν, πάει αναλογικά, κατάλαβες;

Αυτός πρέπει να είναι και ο λόγος που μπλέκομαι άθελά μου στις πιο γαμημένες και μπερδεμένες καταστάσεις. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση, έχω ΚΑΙ-ΓΑΜΩ-ΤΑ-ΑΝΤΟΧΟΜΕΤΡΑ! Μιλάμε φυσάει το μηχάνημα, είναι ατσάλινο, ανοξείδωτο, αέρινο, ατσαλάκωτο, δεν χαλάει ούτε με πυρηνική καταστροφή, δεν λιώνει ούτε με οξύ βγαλμένο απ' τη χολή της Μέρκελ. Είναι υπερτούμπανο το αντοχόμετρό μου και ο δείκτης αντοχής έχει κολλήσει εδώ και χρόνια στο "10"!

Το πήρα κι εγώ μια ωραία πρωία και το πήγα στο μηχανικό να το κοιτάξει. Του είπα "Κάνε κάτι άνθρωπέ μου, μας έχουν σκίσει τα μάτια εδώ πέρα και δεν λένε να σταματήσουν!". Ο μηχανικός το κοίταξε, το άνοιξε, το κούνησε, το ξεβίδωσε, το έκλασε, το γράσαρε, το κατούρησε, του έριξε καυτό λάδι, το καθάρισε με μπεταντίν, το έφτυσε με κίτρινες και πράσινες ροχάλες, το γυάλισε, το χτύπησε με ψόφια ψάρια, του τραγούδησε Βίσση, Καρβέλα, Καρρά, Τζάστιν Μπίμπερ, οι κατσαρίδες του συνεργείου άρχισαν να αυτοκτονούν μέσα στους κουβάδες, τα ποντίκια έπεφταν στα γόνατα μπροστά στις γάτες και τις παρακαλούσαν να τα φάνε. Στο τέλος, δεν άντεξε και του τραγούδησε Πάτυ!
Τίποτα αυτό. Έμενε εκεί, απτόητο και σηκωμένο ως το 10. Δεν υπήρχε σωτηρία.

Μου το έδωσε πίσω λέγοντάς μου "Κράτα τα λεφτά σου, θα σου χρειαστούν, αυτό το μαραφέτι δεν κατεβαίνει ούτε με α-Πάτυ."

Πήρα κι εγώ το αντοχόμετρό μου, το κοίταξα απογοητευμένη, με κοίταξε κι αυτό με το δείκτη του κολημμένο στο τέρμα, το μούντζωσα και πήγα να πιω όσες μπύρες προλαβαίνω μέχρι την επόμενη δοκιμασία...


image source: http://289832.spreadshirt.com/

ME AND MY BIG MOUTH

 
Φαντάσου έναν κόσμο όπου όλοι μπορούν να μιλάνε απροκάλυπτα σε όλους. Δεν υπάρχει πληθυντικός ευγενείας, ούτε τυπικές συνομιλίες, ούτε small talk, ούτε περιορισμοί στα μπινελίκια. Όλα είναι θεμιτά! Δεν σε ενδιαφέρει αν θα παρεξηγηθεί ο άλλος όταν του πεις ότι είναι παπαροβιόλης, δεν θα παρεξηγηθείς κι εσύ όταν σου πει ότι είσαι καργιόλης και όλα κυλάνε μια χαρά, ελεύθερα.

Πλαίσια και όρια... είναι παντού, περιορίζουν τα πάντα, τακτοποιούν τη συμπεριφορά μας "καθώς πρέπει" και αν παρεκκλίνουμε βρισκόμαστε εκτεθειμένοι κοινωνικά. Μπούρδες. Δεν θέλω να χωρέσω σε αυτά τα ηλίθια πλαίσια κι όποτε το κάνω, πάω κόντρα στη φύση μου και στον εαυτό μου. Είναι θέμα επιβίωσης στη βρωμερή κοινωνία και μαθαίνουμε από νήπια να ζούμε μέσα στο καταναγκαστικό όριο.

Συνήθως προτιμώ τη σιωπή από το να πω κάτι που θα με εκθέσει. Απλά και μόνο επειδή δεν μου αρέσει να παραχωρώ το προβάδισμα στη λεκτική κόντρα. Όμως, σε στιγμές θυμού, ενθουσιασμού ή μετά από μερικά χαλαρωτικά ποτάκια, το ανοίγω και όποιον πάρει ο χάρος (συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μου). Εδώ ισχύει το πετυχημένο σλόγκαν "καλύτερα να μασάς", αλλά ρε πούστη μου δεν γίνεται να μην "ξαλαφρώνουμε" ποτέ. Αν δεν του πεις του άλλου στα μούτρα ότι τον θεωρείς σπαζαρχίδη και ο μόνος λόγος που του μιλάς είναι από ευγένεια προς τον κοινό γνωστό σας, θα σκάσεις!

Κάποτε με ένα κολλητό παίζαμε ένα "παιχνίδι", δεν ξεκίνησε ως παιχνίδι βέβαια, αλλά εκεί κατέληξε, πριν το κόψουμε τελείως γιατί κινδύνεψε η σωματική μας ακεραιότητα. Το παιχνίδι ήταν word fight, όπου προσβάλλαμε ο ένας τον άλλο με μίσος και μένος. Λέγαμε τα πάντα χωρίς να λογοκρινόμαστε, κυρίως ό,τι χειρότερο μπορούσε να ακούσει ο άλλος, θίγαμε εαυτούς, σπίτια, οικογένειες, μειονεκτήματα, ευαισθησίες, "αγκάθια", συναισθήματα, πληγές, τα πάντα! Τίποτα δεν έμενε άθικτο σε αυτή τη μάχη. Ανεβάζαμε πίεση κάθε φορά, αλλά το συνεχίζαμε. Όποτε βρισκόμασταν το ίδιο έργο σε δημιουργικές παραλλαγές, κόλλημα στην καφρίλα. Προσπαθούσαμε να ανασύρουμε ό,τι πονάει πιο πολύ τον άλλο και να του το τρίψουμε στα μούτρα. Με βοήθησε αυτό το παιχνίδι. Με ελευθέρωσε και με δυνάμωσε. Πλέον αντέχω να ακούσω οτιδήποτε, γιατί να μην μπορώ να πω και οτιδήποτε;

Έχω απομακρύνει πολλούς ανθρώπους από κοντά μου μιλώντας ανοιχτά. Από πολύ μικρή ηλικία μάλιστα... κανείς τους δεν ήθελε να λέω ευθέως τι πιστεύω. Τώρα,  μιλάω στους πολύ κοντινούς ή καθόλου. Εκτός από τις φορές που θα πιω κάτι παραπάνω και θα βρεθεί εκείνη την ώρα το "κατάλληλο" θύμα που θα του έρθει από εκεί που δεν το περιμένει… μιζέρια. Δεν πιστεύω ότι ο σεβασμός βρίσκεται στα λόγια. Όταν λες κάτι “με τρόπο” τις πιο πολλές φορές αλλοιώνει το νόημα. Δεν γίνομαι κατανοητή όταν μιλάω “με τρόπο”, λίγο τρομακτική μόνο. Τώρα, που λόγω κρίσης οι άνθρωποι ζορίζονται πολύ και θυμώνουν εύκολα, έχουν αρχίσει να μιλάνε λίγο πιο ωμά. Είναι μια αρχή αν θες τη γνώμη μου. Ένα πέπλο απ’ τα πολλά που έπεσε πριν τελειώσει ο χορός.
Μίλα ελεύθερα, ζήσε ελεύθερος, τα πλαίσια σου κλέβουν τη ζωή, ξεπέρνα τα.



image source ebaumsworld.com

ΜΗ ΣΟΥ ΤΥΧΕΙ

Πράξη πρώτη - The hunchback of Notre-dam και οι Γιαπωνέζοι

Ξύπνησα από έναν δυνατό, επίμονο πόνο κοντά στην κοιλιά. Στράβωσα. Περίμενα περίπου 4 ώρες διπλωμένη στα δύο για να περάσει. Τίποτα. Δεν περνούσε ο πούστης. Επέμενε να με πονάει στο ίδιο σημείο με την ίδια ένταση. Η αλήθεια είναι ότι αντεχόταν, απλά δεν μπορούσα να σταθώ. Σηκώθηκα από το κρεβάτι και περπάτησα διπλωμένη σαν τον καμπούρη της Παναγίας των Παρισίων. Πήρα τηλέφωνο το γιατρό μου. Τίποτα. Πήρα άλλο γιατρό. Τίποτα κι εκεί, κλειστά τα ιατρεία. Πήρα ένα νοσοκομείο που εφημέρευε. Τίποτα κι εκεί, δεν ίσχυε ο αριθμός. Είχαν λέει και απεργία οι νοσηλευτές κι εγώ δεν είχα πολλές επιλογές. Πήρα την αστεία διπλωμένη σιλουέτα μου και την πήγα στο νοσοκομείο που εφημέρευε. Με έστειλαν να πάω με τα πόδια σε ένα άλλο νοσοκομείο εκεί κοντά για να με δει χειρουργός. Σιγά που θα ξεμπέρδευα με ένα παθολόγο… Έπρεπε να αποκλείσουν το ενδεχόμενο να ψοφήσω εκεί πέρα γιατί είχαν σφουγγαρίσει. Περπατώντας σε «Γ», σκεφτόμουν να ξαπλώσω στο πλάι και να αρχίσω να τσουλάω ρυθμικά στην Αλεξάνδρας ως το άλλο νοσοκομείο, μήπως φτάσω πιο γρήγορα. Πηγαίνοντας, συνάντησα Γιαπωνέζο τουρίστα να φωτογραφίζει έκθαμβος ένα φοίνικα στο πεζοδρόμιο και με πεσμένο το σαγόνι να πλησιάζει τα μούτρα του στα πορτοκαλί μπιρμπιλόνια διστάζοντας να τα αγγίξει. Λίγο παρακάτω, μια Γιαπωνέζα φωτογράφιζε μια ισχνή, ταλαιπωρημένη ελιά. Απ’ ότι φαίνεται προσφέρουν εξαιρετικό τουριστικό θέαμα τα παρτέρια των Αμπελοκήπων… Τελικά, φτάνω στο νοσοκομείο Νο2. Ε τι περίμενες;


Πράξη δεύτερη - Τεστ υπομονής 1-2, 1-2

Μια ταμπέλα στην είσοδο γράφει "Πληροφορίες", ρωτάω στον γκισέ μια πενηντάρα μανδάμ που κοίταζε μια ασπρόμαυρη οθόνη.
"Πού είναι τα επείγοντα παρακαλώ;" η μανδάμ με κοιτάζει κάπως παρεξηγημένη
"Τι θέλετε;"
"Με έστειλαν από το τάδε για να με δει χειρουργός."
"Δεν εφημερεύουμε σήμερα!"
"Δεν έχετε επείγοντα ως τις 2:30;"
"Ναι, αλλά δεν εφημερεύουμε σήμερα!" Κάπου εδώ αρχίζω να χάνω την υπομονή μου...
"Δεν με νοιάζει αν εφημερεύεις. ΠΟΝΑΩ!!! Πού θα βρω ένα χειρουργό;", η μανδάμ έδειξε προς μια κατεύθυνση χωρίς να μιλήσει. Πήρα την καινούρια μου καμπούρα και πήγα προς τα εκεί. Όλοι γύρω μου έπιναν φραπέ και λιαζόντουσαν στα παγκάκια του προαυλίου σε mood “Beautiful day – U2”.
"Αυτοί με τον Bono, εγώ με τον πόνο” σκέφτηκα, πολύ θα ήθελα να αράξω να πιω φραπέ και να φωτοσυνθέσω σαν τους υπόλοιπους, αλλά δεν με βόλευε η στάση.


Πράξη τρίτη - Τρελές νοσοκόμες

Μπήκα στο ιατρείο, μια ξανθιά, γαλανομάτα νοσοκόμα γύρω στα 35 και άλλη μία ασκούμενη, πιτσιρίκα με σιδεράκια, μου έκαναν ερωτήσεις κι ανέλαβαν να φωνάξουν το γιατρό. Η μικρή ήταν εντελώς σαχλοκούδουνο. Προσπαθούσε να μου πιάσει κουβέντα, να βγάλει διάγνωση μόνη της ή κάτι να κάνει τέλος πάντων. Όταν κατάλαβε ότι δεν υπήρχε ανταπόκριση, γύρισε και μου είπε
"Μη με παρεξηγείς, έρχεται το ρεπό μου γι' αυτό είμαι έτσι..." Πονούσα πολύ για να το συνεχίσω και την άφησα να το βουλώσει ανενόχλητη.
Ο γιατρός με εξέτασε και ζήτησε το κλασικό τρίπτυχο εξετάσεων αίμα-ούρα-υπέρηχο. Η ξανθιά νοσοκόμα ήρθε να μου πάρει αίμα και η μικρή ασκούμενη παρεξηγήθηκε που δεν την άφησε να το κάνει εκείνη. Γύρισα κι έγνεψα προς τη "μεγάλη" νοσοκόμα για να την ευχαριστήσω που δεν άφησε το παρτσακλό να πειραματιστεί πάνω μου με τη βελόνα. Δεν θα ήταν η πρώτη φορά που χτυπάω άτομο σε νοσοκομείο επειδή με πόνεσε ή έκανε μαλακία. Έχω ιστορικό, και δεν είμαστε για αστυνομίες τέτοια εποχή. Η “μεγάλη” κατάλαβε, η “μικρή” συνέχισε να κάνει τα δικά της, σχολίαζε το τατουάζ μου και τις φλέβες μου. Την έστειλα να μου φέρει νερό για να την ξεφορτωθώ... μόλις το έφερε, το ήπια και την ξαναέστειλα. Φάνηκε να την χαροποιεί. "Έχε χάρη που πονάω και δεν μπορώ να σε δέσω με τα στηθοσκόπια, να σε φιμώσω με τα γάντια και να σε δείρω μέχρι να βάλεις μυαλό."

Πράξη τέταρτη – Μαραθώνιος εκ των έσω

Η ξανθιά νοσοκόμα ανέλαβε να με πάει στον υπέρηχο. Εγώ συνέχιζα να περπατάω σκυφτή και σχετικά αργά. Σε κάποια στιγμή γύρισε και μου είπε
"Έλα, βιάσου λίγο!" την κοίταξα και της είπα
"ΠΟΝΑΩ Ηλίθια! Δεν μπορώ πιο γρήγορα."
"Α! Περπατάω γρήγορα δηλαδή;"
"Όχι, απλά είσαι χαζή, ξανθιά, με IQ χαρτοπετσέτας και αν δεν είχες κάνει την καλή με την αιμοληψία προηγουμένως, θα έκανα το κεφάλι σου σφουγγαρίστρα και θα το έτριβα στις βρωμερές γωνίες της τουαλέτας του νοσοκομείου, για να μάθεις να μη λες μαλακίες!" η συζήτηση δεν είχε νόημα.
Με άφησε στον υπέρηχο. Πέρασα μία ώρα από τη ζωή μου με έναν τύπο που έμοιαζε καταπληκτικά με το Μιχάλη Μαρίνο (τον ηθοποιό, γνωστός και ως "Μικρό μου πόνυ") και σκάναρε με φανατισμό τα ζωτικά μου όργανα ένα προς ένα... ξεκίνησε από κάτω προς τα πάνω, μετά πήγε από πάνω προς τα κάτω, μετά στο πλάι κ.λπ. Είχε πορωθεί τόσο πολύ, που κόντεψα να μείνω από τις ανάσες για να βλέπει καλύτερα. Θα ορκιζόμουν ότι το μόνιτορ είχε τόση βρώμα που δεν έβλεπες ούτε τα μισά, αλλά αυτός δεν έδειχνε να πτοείται. Είχε υπνωτιστεί λες και παρακολουθούσε ντοκιμαντέρ στο Discovery channel. Έπρεπε να βλέπατε τον ενθουσιασμό του όταν είδε το πάγκρεας, παραμιλούσε απ' τη χαρά του! Μετά τέλειωσε το μπουκαλάκι με τη βαζελίνη για τις κάμερες και το πήρε απόφαση ότι κι ο υπέρηχος έπρεπε να τερματίσει.


Πράξη πέμπτη – Τα ζόμπι έφαγαν την υπομονή

Μετά το μαραθώνιο υπέρηχο, έπρεπε να περάσω από το «λογιστήριο» του νοσοκομείου και να τακτοποιήσω τις οφειλές μου, για να μπορέσω να πάρω τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Αφού μου έδωσαν λάθος οδηγίες, πέρασα άλλη μια βόλτα από τη μανδάμ στις πληροφορίες, βρήκα το «Γραφείο κίνησης ασθενών» (είχε μια κόλα Α4 από κάτω που έγραφε με μαρκαδόρο «Λογιστήριο»). Είχα ήδη αρχίσει να βρίζω σιγανά από μέσα μου. Μπήκα μέσα και είδα 2 καθαρίστριες που σφουγγάριζαν και έναν τύπο που έμοιαζε με undead junkie surfer και ήταν, φυσικά, ο λογιστής! Μόλις του έδειξα τα χαρτάκια μου και του είπα ότι με έστειλαν από το τάδε ιατρείο, άρχισε να φωνάζει

«Λάθος! Από την εφημερία σε έστειλαν;»

«Όχι, από το τάδε.»

«Δεν υπάρχει τάδε, από πού σε έστειλαν; Από τα εφημερεύοντα; Λάθος κάνεις, σε άλλο λογιστήριο πρέπει να πας.»

«Όχι, δεν με έστειλαν από εκεί που λες. Να η σφραγίδα του τμήματος μπλα μπλα μπλα»

«Πήγαινε πίσω και πες τους ότι ο Μαλακοψώλης είπε να τον πάρουν στο νούμερο «3 πουλάκια κάθονται» γιατί έκαναν λάθος!»

«Μας δουλεύεις ρε μπάρμπα; Αφού σου λέω από εκεί ήρθα!»

«Γιατί φοβάσαι να περπατήσεις; Νέα κοπέλα είσαι!»

-Αυτό δεν έπρεπε να το πει.- Κάπου εδώ έγινα πράσινη, ψήλωσα 2 μέτρα, πήρα κι άλλα 2 σε όγκο, έβγαλα αφρούς από το στόμα και αίμα από τα μάτια. «ΤΙ ΠΑΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΑΥΤΟ ΓΑΜΩ ΤΟ ΞΕΣΤΑΥΡΙ ΣΟΥ; ΠΟΝΑΩ ΗΔΗ 7 ΩΡΕΣ ΚΑΙ ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΔΕΝ ΠΑΘΑΙΝΩ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΗΣΩ ΠΑΛΙΟ ΠΑΠΑΡΑ; ΟΛΟΙ ΟΙ ΤΡΕΛΟΙ ΕΔΩ ΜΑΖΕΥΤΗΚΑΤΕ; ΘΑ ΣΑΣ ΚΛΕΙΔΩΣΩ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΣ ΚΑΨΩ ΣΑΝ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΣΕ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΚΑΤΟΚΑΡΓΙΟΛΗ!»

Πράξη έκτη – Χάλασε το μηχάνημα

Γύρισα πίσω στο ιατρείο με σαφώς ανεβασμένη πίεση και με σκοπό να μάθω τι έχω, να ξεμπερδεύω και να πάω σπίτι μου. Είπα στην ξανθιά νοσοκόμα ότι το λογιστήριό τους τον παίζει και εκείνη την ώρα ο Μαλακοψώλης την πήρε τηλέφωνο και άκουγα τις φωνές του από την άλλη άκρη. Η νοσοκόμα του το έκλεισε, ξεροκατάπιε και μου είπε ότι δεν μπορεί να μου δώσει τα αποτελέσματα σήμερα γιατί υπάρχει πρόβλημα με το μηχάνημα του βιοχημικού φραπέ και το λογιστήριο έκλεισε. Εν ολίγοις ότι έπρεπε να πάω ξανά στο νοσοκομείο για να πληρώσω και να πάρω τις εξετάσεις. Χωρίς να περιμένει να απαντήσω, γύρισε και μιλούσε σε μια άλλη νοσοκόμα για κάποια συνέλευση που είχαν και για κάποια συνδικαλιστικά θέματα.

Στραβώνω και της μιλάω αργά και κατανοητά. «Κοίτα πώς έχουν τα πράγματα. Πονάω ήδη 7 και ώρες, ήρθα εδώ και με βάλατε να κάνω εξετάσεις, δεν μου είπατε τι έχω, δεν έχω οδηγίες γιατρού και τώρα θες να φύγω όπως ήρθα και να ξανάρθω επειδή σας χάλασε το μηχάνημα; ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ!»

«Μια στιγμή παίρνω το γιατρό τηλέφωνο.»

Ο γιατρός έφτασε σε λιγότερο από 60”, με καθησύχασε, μου έδωσε μαγικά χαπάκια (παυσίπονα), ένα τηλέφωνο (δικό του) έκτακτης ανάγκης –δεν το δοκίμασα, αλλά νομίζω ότι είναι του σπιτιού του- μου είπε ότι μπορώ να μάθω τα αποτελέσματα που εκκρεμούν με ένα τηλεφώνημα και θα μου τηλεφωνήσουν εκείνοι σε περίπτωση που υπάρχει κάτι τρομερό στις εξετάσεις μου. Και... γλυψ γλυψ γλυψ, πατ, πατ, πατ, με γεια το καινούριο σου απόκτημα! Πάντα ήθελες να παράγεις τις δικές σου πολύτιμες πέτρες, έτσι δεν είναι;

«Έτσι, έτσι!»

Πράξη έβδομη – Έχω, λέγετε...

- Ό,τι έχει κανείς καλό είναι.
- Αχά...
- Εσύ τι έχεις;
- Πέτρες στο νεφρό.


P.S.
Μόνο μη σου τύχει να πεθαίνεις σε μέρα απεργίας...



image source: www.dvdactive.com/
image source: http://www.deltafilms.net/

KOULOURI

Την περασμένη εβδομάδα, επιστρέφοντας από κάτι δουλειές, σταμάτησα σε ένα συνοικιακό σούπερ μάρκετ. Βγαίνοντας από εκεί με 2 σακούλες απαραίτητα, καθημερινά τρόφιμα, όπως ψωμί, γάλα κ.λπ. παρατήρησα για πρώτη φορά κόσμο να κοιτάζει, πρώτα τις σακούλες και μετά εμένα, με ύφος άγριο και παράξενο. Νόμιζα πως ήταν ιδέα μου, ώσπου με πλησίασε ένας νεαρός άντρας και μου είπε ειρωνικά
- Είναι βαριά τα ψώνια κοπελιά;
- ... (δεν απάντησα)
- Άντε, καλοφάγωτα! Καλοφάγωτα!
- ... (τι σκατά θέλει αυτός τώρα;)

Τον προσπέρασα κι επέστρεψα σπίτι μου συλλογιζόμενη τι είχε συμβεί στα προηγούμενα 500 μέτρα, από το σούπερ μάρκετ ως το σπίτι. Είναι φανερό, ο κόσμος πεινάει. Ήδη σε στραβοκοιτάζουν αν συγκαταλέγεσαι στους λίγους που έχουν ακόμα δυνατότητα να αγοράζουν 2 σακούλες τρόφιμα. Όπου να 'ναι, δεν θα τολμάει άνθρωπος να κυκλοφορήσει με κουλούρι στο χέρι!

Χτες ένας αλλοδαπός έκλεψε ένα κουτί μπισκότα από το μεγάλο σούπερ μάρκετ της περιοχής. Παλιότερα μπορεί να του την έλεγα. Τώρα όμως τι να του πω; Βλέπω τη γυναίκα του και τα παιδιά του να ψάχνουν κάθε μέρα το σκουπιδοτενεκέ έξω απ' το σπίτι μου για τροφή. Να του πω "Γιατί το πήρες χωρίς να το πληρώσεις;" λες και δεν ξέρω. Λες και ζει στη χώρα που δεν κλέβει κανείς. Ήδη αυτοί που ηγούνται στην πολιτική, στη θρησκεία και στα "κοινωνικά" ιδρύματα έχουν κλέψει τόσα πολλά που δεν έμειναν άλλα να κλέψουν και παίρνουμε δάνεια για να μπορούν να συνεχίσουν το "λαμπρό έργο" των κλοπών τους.
Το μόνο κακό είναι ότι τα λεφτά δεν τρώγονται, σε αντίθεση με την ανθρώπινη σάρκα. Όταν λοιπόν γίνουμε όλοι ζόμπι από τους ψεκασμούς, την προπαγάνδα και την πείνα κι αρχίσουμε να τρωγόμαστε κυριολεκτικά μεταξύ μας, δεν θα γλιτώσουν ούτε εκείνοι, ούτε τα παιδιά τους, ούτε κανείς.

Two -short- true stories:

Ένας Λευκορώσος είπε: Έλληνας είσαι; Έχεις τη συμπαράστασή μου. Τα ίδια μας έκαναν κι εμάς μέχρι που βγήκαμε στους δρόμους κι αρχίσαμε να τους πυροβολούμε. Εσείς ακόμα; Άντε, τι περιμένετε;

Ένας Καναδός είπε: Έρχομαι στη χώρα σας και θα αφήσω όσα λεφτά μπορώ για να σας βοηθήσω. Το ίδιο θα κάνουν και πολλοί φίλοι μου. Σας λυπόμαστε.

Τώρα που ευθυμήσατε με το κατατονικό post μου, φάτε για παρηγοριά ένα Koulouri από Les Chakachas: 

-ΒΡΕΧΕΙ! -ΠΟΥ?

Αυτή η σύνοψη δεν είναι διαθέσιμη. Κάντε κλικ εδώ, για να δείτε την ανάρτηση.

Ακραιφνής blog τελεία κομ

Πήγα στον παράδεισο. Έκανα παρέα με ένα δαίμονα. Ξεφορτώθηκα ένα σκατόπραμα που
προσπαθούσε να μου χαλάσει τη ζαχαρένια. Τη γλίτωσα με ένα κρυολόγημα (με 32 βαθμούς!). Επέστρεψα λίγο πριν την πανσέληνο κι έγιναν… της πόρνης τα εγκαίνια!

Δοκιμάστηκα ποικιλοτρόπως ως προς την ψυχραιμία μου, την ακαιρεότητά μου, την αμεροληψία μου, το βήχα μου, την αισιοδοξία μου, την ανοχή μου, τη θερμοκρασία μου, την απιστία μου, την υπομονή μου και βγήκα ακραιφνής με κρεμαστά σκουλαρίκια, ασορτί με το καλοκαιρινό μου φόρεμα!

Αν γινόταν να μετονομάσω τούτο εδώ το μπλόγκι σήμερα, θα το βάφτιζα "ακραιφνής τελεία κομ"! Γιατί βγήκα από αυτό το σκατωμένο καθαρτήριο ατσαλάκωτη, αναλλοίωτη, άβαφτη (αλλά το μαύρισμα μου πάει με τις ανταύγειες), αμιγής, καθαρή και ολόκληρη. Τα κομμάτια μου είναι όλα δικά μου για να τα κάνω ό,τι θέλω! Δυστυχώς, για άλλη μια φορά χρειάστηκε να χυθεί αίμα. Ευτυχώς δεν ήταν από τα χέρια μου, αν ήταν θα είχατε διαβάσει την είδηση για το πολύνεκρο «Η “Νορβηγίδα” της Αθήνας δολοφόνησε ολόκληρο οικισμό!».
Και μην ακούσω κανέναν να (ξανά)λέει «Δεν σε φοβάμαι εσένα» ή «Πάντα βρίσκεις άκρη» ή «Είδες που στα 'λεγα ότι θα τα καταφέρεις;», γιατί θα τον πάρει ο δαίμονας και θα τον φυλακίσει μέσα στο βιβλίο για μετρέσα του! Θα τον σοδομήσει ώσπου να του βγουν τα μάτια από τις κόγχες τους και να φτάνει να γλύψει τις κόρες τους. (Παρένθεση, πολύ ωραίο βιβλίο: Tο Ημερολόγιο Eνός Δαίμονα του Barker.) Δεν σας λέω τι θα κάνει με τα εντόσθια και τα λοιπά κρεατικά και κόκαλα, διαβάστε το βιβλίο και πάρτε μια γεύση άμα μαζοχίζεστε.

Καλό είναι να είσαι κάτι σαν "προσευχή" για τους ανθρώπους, η απάντηση σε όλα, μόνο που αντί να πέφτουν στα γόνατα και να μουρμουράνε, πληκτρολογούν 697666666 (Όχι, δεν είναι αυτό το πραγματικό τηλεφωνό μου, αν θες το πραγματικό πρέπει να δεχτείς τη χρονοχρέωση) και βρίσκουν την απάντηση στο πρόβλημα που τους βασανίζει (χωρίς χρέωση)! Αλλά αν εσύ είσαι ο-άνθρωπος-απάντηση-στις-προσευχές κι έχεις πρόβλημα, τότε… γάματα! Τον ήπιες φίλε, το μόνο που θα ακούς είναι «Δεν σε φοβάμαι εσένα, το ‘χεις!». Δεν σε πιστεύει κανείς ότι φρίττεις ανεπανάληπτα και σκέφτεσαι στ’ αλήθεια να βουτήξεις από καμιά ταράτσα φωνάζοντας «ΜΠΟΝΖΑΙΙΙΙ»… μα κανένας!
Κάποια στιγμή θέλεις απλά τον επόμενο που θα πει «Δεν σε…» να τον κλωτσήσεις στα μούτρα μέχρι να φτύσει τα δόντια του και να αλλάξει γνώμη για τη σταθερότητα του “mentality” σου.
Όχι, δεν έχω περίοδο. Αλήθεια σας λέω, πράγματα σπαρταριστά, βγαλμένα απ’ την απλή καθημερινότητα στην άσχημη, παρανοϊκή Αθήνα, χωρίς υπερβολές. Δεν χρειάζονται υπερβολές όταν ζεις στο σήμερα. Ο κόσμος είναι μια σουρεάλ παρέλαση από βρωμιά, σεξ, βία, αίμα και ηλίθιους… τι να τις κάνεις λοιπόν τις υπερβολές;

Μια φίλη είπε "Δεν μπορώ να συναναστρέφομαι μόνο με έξυπνους ανθρώπους, γιατί έτσι θα καταλήξω να μιλάω μόνο με έναν άνθρωπο κάθε μέρα... στο τηλέφωνο!"
Ίσως και να μην είναι τόσο κακή εκδοχή τελικά. Aν βρεις έναν, τότε μπορεί και να βγεις από όλα αυτά... ακραιφνής!

Αν είστε κακά παιδιά, τότε ίσως να ανεβάσω φωτογραφίες με καλοκαιρινή μπόρα πάνω από την πιο γαμάτη παραλία έβερ και να σας περιγράψω τι είδα εκεί…


Καλή σχολική χρονιά!

Ένα σκύλο, τον ορίζοντα και το κελάρι.

Σιχάθηκα τη βρώμα των ανθρώπων και τον "πολιτισμό" τους. Πάω να ψάξω καμιά τρύπα να κρυφτώ. 

Βαρέθηκα τους φίλους και τις δύσκολες αποστάσεις τους. Όταν τους χρειάζεσαι, σπάνια είναι εδώ.

Λίγοι και άμα. Όλοι και κανείς.

Καλύτερα εγώ, ο σκύλος και το ποτήρι μου.

Πράσινα Αισιόδοξα Στρουμφ

- Τώρα θα είναι καλύτερα τα πράγματα... (είπε ο σπιτονοικοκύρης)
- (Ναι, βέβαια... τώρα θα μας γαμάνε ΚΑΙ από τους δακρυϊκούς πόρους). Δυστυχώς δεν το βλέπω.
- Τώρα που πήραν λεφτά οι τράπεζες θα κινηθεί η αγορά, θα φτιάξουν τα πράγματα.
- ...

Δεν μίλησα. Τι να του πω; Αυτή η χουντική αισιοδοξία του μπατσοκ φαίνεται να δουλεύει μέσω κάποιου μικροβίου που ρίχνουν στο νερό και επιδρά ακόμα πιο έντονα στις μεγαλύτερες ηλικίες. Τι να του πω; Να του πω ότι έτσι συμπούρδελο που τα κάνανε προτιμώ να πηδήξω απ' τον 7ο, από το να σκεφτώ ένα μέλλον στην Ελλάδα; Θα έχανα την ώρα μου, την ψυχραιμία μου, ίσως και την ελάχιστη ελευθερία μου αν παρατραβούσε και τον έπνιγα μέσα στο σαλόνι του σπιτιού του.

Δεν λέω τίποτα. Ούτε να τα διακωμωδήσω δεν έχω όρεξη, ούτε να πάω διακοπές, ούτε να πάω να πνιγώ. Σιωπή. Αυτή θα μείνει μόνο μέχρι να... τίποτα. Δεν έχει "μέχρι να". Έχει μόνο σιωπή και καφέ σκέτο. Ζωή σε εσάς.

image source: http://www.etsy.com/listing/20277375/vintage-green-smurf

CREASED

Not Burned

Not Clean

Not Filed

Not Pending

Not Using

Just

Damaged

Creased

Picture by littlewind do not share, publish or use without mentioning the source and a functional link to this blog

I hold nothing

No reason to die. Dead reasons to live. A Ghost in between...

 Pictures by: littlewind, hand model: littlewind - Do not republish, reproduce, share or publish without mentioning the image source & photographer with a functional link.

Δεν σας γράφω.

Απλά δεν γράφω... συλλέγω πληροφορίες. Έχω συλλέξει περισσότερες από όσες μπορώ να διαχειριστώ και συνεχίζω. Φλερτάρω με την κατάθλιψη και ζεσταίνομαι οικτρά. Δεν θέλω να μιλήσω και δεν θέλω να αυτοκτονήσω φορώντας πάνες όπως η γριά στο ποίημα του Μπουκόφσκι.-

Ο ΜΙΚΡΟΣ ΤΥΜΠΑΝΙΣΤΗΣ ΞΑΝΑΧΤΥΠΑ!

Κάποιες μέρες δουλεύω από το σπίτι μου, κι αυτό για να έχω την ησυχία μου και να φοράω παντόφλες. Σήμερα είναι μία από αυτές, έχω να τελειώσω δυο-τρία πράγματα, αλλά το γειτονόπουλο με τα drums ξαναχτύπησε! Άρχισε να κοπανάει πάλι τις μπαγκέτες του, χωρίς καμία αίσθηση ρυθμού και μόλις πάει να βρει κάτι… σαν αρμονία, το κόβει και φορτσάρει κοπανώντας το ταμπούρο όσο πιο γρήγορα μπορεί! Νομίζω ότι έχει αρχίσει να μου προκαλεί ημικρανία και προτιμώ 1000 φορές το κοριτσάκι που ζωγραφίζει εκεί ήσυχο. Το κλείνουν σε ένα studio με μια κάμερα και αυτό μπογιατίζει τους μουσαμάδες, τον εαυτό του, το πάτωμα... όλα ωραία και χρωματιστά, κάνουν κι οι γονείς τη δουλειά τους, μένουν και οι γείτονες στην ησυχία τους!

Σε ποια ηλικία αρχίζουν να πηδολογάνε τα σημερινά αγόρια; Τουλάχιστον, να πάει να ξεδώσει κάπου αλλού μήπως γλιτώσουμε το ντούπου-ντούπου!
Κοιμάται και το αμόρε μέσα τώρα γιατί δουλεύει το βράδυ, έτσι τον ξυπνήσει και μαζί με τα κλαπατσίμπανα, έχω και τον άλλο στα πόδια μου και δεν μπορέσω να δουλέψω, θα πάω να του κάνω τις μπαγκέτες κλύσμα για να βρει χαρά στα σκέλια του! Αφού από μουσική δεν το ‘χει το παλικάρι... at least he will put them to good use!

image source: http://www.kaneva.com/mykaneva/PictureDetail.aspx?assetId=4060918

ΚΙ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΕΥΦΙΚΤΟ

Απλά εντυπωσιακό: Placa Catalunya, Βαρκελώνη. Χιλιάδες κόσμος μαζεμένος, από διαφορετικές πολιτικές παρατάξεις, χωρίς τσακωμούς, χωρίς τσαμπουκάδες, χωρίς φασαρίες. Στο κέντρο της πλατείας ανέβαινε όποιος ήθελε παίρνοντας σειρά και από κάτω, ο κόσμος καθισμένος ψήφιζε αν τους εκφράζουν τα λεγόμενά του ή όχι. Πολλές φορές για να μην κάνουν φασαρία, ψήφιζαν με 3 χειρονομίες (όχι, αλλαγή ατόμου και παλαμάκια - τα οποία ήταν σα το "γεια" με το ένα χέρι, επίτηδες για να μην κάνουν φασαρία!). Την ώρα που μιλούσε ο κόσμος, δίπλα ήταν 2 κοπέλες οι οποίες μετέφραζαν στη νοηματική και κανείς δε μιλούσε για να ακούνε τί λέει ο ομιλητής. 

Δεν έχω ξαναδει στη ζωή μου κάτι τέτοιο και ανατρίχιασα. 

Στη Μαδρίτη είπαν να πίνουν μόνο νερό για να μην προκαλούν. Μαθήματα δημοκρατίας και πολιτισμού. Ένα μεγάλο μπράβο! Εύχομαι κάποτε να μπορούμε να είμαστε κι εμείς έτσι... 

Ευχαριστώ θερμά τη φίλη μου Vicky, για τη φωτογραφία και την περιγραφή.

-----

Αν το έκαναν εκείνοι, μπορούμε κι εμείς. Αν υπάρχεις εσύ κι εγώ που το υποστηρίζουμε και το επιθυμούμε, σίγουρα δεν είμαστε οι μόνοι. Άρα είναι ευφικτό. Και η μικρότερη αλλαγή που προκαλούμε εμείς, φέρνει σιγά-σιγά μεγαλύτερες. Θυμήσου το φαινόμενο της πεταλούδας...

Το μονο που με κάνει να πιστεύω στους ανθρώπους πλέον, είναι το γεγονός ότι πιστεύω στον εαυτό μου.

ΑΣΕ ΜΕ ΜΑΜΑ - ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΤΕΡΝΑ!

Είσαι τεσσάρων και βρίσκεσαι στο ροζ, παιδικό σου δωμάτιο. Κάθεσαι με τις πιτζάμες στην άκρη του κρεβατιού, ενώ η μαμά σου διαλέγει τα ρούχα σου από τη ροζ ντουλάπα. Μοιάζεις με μικρή κουκλίτσα, έχεις όμορφες ξανθές μπουκλίτσες, γλυκιά φατσούλα και εκείνη επιλέγει πώς θα σε ντύσει και θα σε χτενίσει, σχηματίζει την εικόνα που θέλει και στη φοράει. Μόνο που εσύ δεν ήσουν σαν τα άλλα καλά κοριτσάκια… 

-          -Αλκμήνη μου, έλα να ντυθείς.

-          -Ναι μαμά.

-          -Θα φορέσεις αυτό το κολάν και αυτό το πουλοβεράκι.

-          -Μα μαμά με τσιμπάει αυτό.

-          -Ναι, αλλά σου πηγαίνει πολύ και είναι μοντέρνο.

-          -Τι είναι μοντέρνο;

-          -Είναι να ντύνεσαι και να δείχνεις όμορφη. Φόρεσέ το.

-          -Δεν θέλω.

-          -Δεν θες να είσαι όμορφη;

-          -Ναι, αλλά με τσιμπάει…

-          -Θα φορέσεις το φανελάκι από μέσα και δεν θα σε τσιμπάει.

-          -Μα με τσιμπάει στα χέρια!

-          -Έλα αγάπη μου, φόρα το. θα είσαι ωραία, θα είσαι μοντέρνα!

-          -ΑΣΕ ΜΕ ΜΑΜΑ! ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΤΕΡΝΑ!!! 

Κάπως έτσι η μαμά σου σταμάτησε να σε ντύνει και σου αγόραζε μόνο τα απαραίτητα. Εσύ είχες ησυχάσει και δεν θα γινόσουν με τίποτα «μοντέρνα», δεν σου άρεσε αυτή η λέξη, αντιπαθούσες το άκουσμα και τα άβολα ρούχα που σου προκαλούσαν φαγούρα. Σου άρεσε μόνο να ντύνεσαι ηρωίδα κάποιου παραμυθιού ή ηρωίδα από τα καρτούν που έβλεπες. Φανταζόσουν ότι έχεις υπερφυσικές δυνάμεις. Φορούσες μια μπέρτα, τις γαλότσες σου, έπαιρνες ένα πλαστικό καλάμι για σπαθί και τριγυρνούσες όλο χαρά φωνάζοντας «Είμαι η Σίρααα!». Πολεμούσες το κακό και ήσουν ευτυχισμένη. 

Πέρασαν χρόνια, έγινες γυναίκα, πλέον διαλέγεις τα ρούχα σου μόνη σου και φτιάχνεις τη δική σου εικόνα. Αλλά ακόμα να δεχτείς εκείνη τη λέξη «μοντέρνα», τι πάει να πει μοντέρνα δηλαδή; Γιατί να φοράς ότι δείχνουν τα περιοδικά; Γιατί να περνάς τόσες ώρες απ’ τη μέρα σου προσπαθώντας να είσαι στη μόδα, να χωράς στο σώμα που πρέπει, στο παντελόνι που προστάζει, στο αυτοκίνητο που υποδεικνύει, στη σχέση που εγκρίνει και στη ζωή που επιβάλλει η κυρά Μόδα; Γιατί να στριμώξεις όλη σου την ύπαρξη μέσα σε ένα πρότυπο, για να ανήκεις πού; 

Αφού βλέπεις ότι έτσι δεν ανήκεις ούτε στον εαυτό σου, πώς γίνεται να ανήκεις στο σύνολο; Κι αν ανήκεις στο σύνολο, νομίζεις ότι σε αποδέχονται και σε βλέπουν; Αόρατος είσαι! Γιατί μοιάζεις με κλωνοποιημένο πλασματάκι, ντυμένο, χτενισμένο και φτιαγμένο ακριβώς όπως όλα τα πλασματάκια γύρω του. Δημιουργείτε, όλοι μαζί, μια θάλασσα από πλασματάκια και αποδέχεστε το ένα-το άλλο. Μια εικόνα σαν τα πανομοιότυπα, εξωγήινα παιχνιδάκια του Toy Story, εκείνα που περιμένουν στριμωγμένα μέσα στο κουτί με το γάντζο μέχρι να ρίξει κέρμα κάποιο παιδάκι και να πιάσει ένα απ’ το κεφάλι με τη δαγκάνα του παιχνιδιού.

Κι ενώ έχεις ησυχάσει τόσα χρόνια και δεν γεμίζεις το κεφάλι σου με περιττά lifestylίστικα σκουπίδια, έρχεται ο μάγκας ο Μέρφυ με τους νόμους του και σου σκάει μια αεροπλανική σφαλιάρα. Σου προσφέρουν μια δουλειά λοιπόν, μια ωραιότατη συνεργασία κι εσύ τη δέχεσαι μ’ ένα κόμπο στο λαιμό. Ξέρεις ότι μπορείς να γράψεις για οτιδήποτε, από σερβιέτα μέχρι ασφάλειες, από τσόντα μέχρι προσευχή κι από πιγκάλ μέχρι πυραύλους… αλλά για μόδα δεν έχεις γράψει ποτέ! Κι αφού όταν αναλαμβάνεις να κάνεις κάτι, οφείλεις να το κάνεις και καλά, περνάς μια ίωση και μαζί μ’ αυτή μελετάς, διαβάζεις, κοιτάς εικόνες, βλέπεις βίντεο με πασαρέλες και σχεδιαστές, ξεφυλλίζεις γυναικουλίστικα περιοδικά με άρθρα γεμάτα ονόματα από ανθρώπους που δεν ξέρεις, αλλά είναι διάσημοι, γεμάτα brands και λέξεις όπως “chic”, “style” και “trend” που επαναλαμβάνονται σχεδόν σε κάθε παράγραφο. Πήζεις. Φτάνει η ώρα που τα κλείνεις κι έχεις πονοκέφαλο, ημικρανία, πίεση, headache-cocktail, όλα μαζί και καλείσαι να γράψεις. Κάπου εκεί θυμάσαι τη μαμά σου κι εσένα μικρή και σκέφτεσαι «Τι ωραία που θα ήταν να γίνω πάλι η Σίρα και να πετάξω με τον πήγασο πολεμώντας τους κακούς!». 

Ίσως τελικά υποκύψεις στο οικονομικό όφελος και «εκπορνεύσεις», για ακόμη μια φορά, την «πένα» σου. Ίσως πάλι να φορέσεις γαλότσες, μια μπέρτα, να πάρεις ένα πλαστικό καλάμι στο χέρι και να βγεις στο δρόμο φωνάζοντας «Είμαι η Σίρααα!».

image source
image source2 

Να μην ξεχάσω...

...να σας πω:

-Βρισκόμουν σε ταξί στην Κηφισίας, δεξιά μου, ένας τύπος κρυβόταν μέσα σε κάτι θάμνους. Το "μποτιλιάρισμα" των αυτοκινήτων ήταν τραγικό, βαριόμουν τη ζωή μου, θα έφτανα του αγρίου πούστη ανήμερα στους Αμπελοκήπους, οπότε γύρισα να δω τι διάολο κάνει ο μαλάκας μέσα στο θάμνο. Αυτός έκανε κάτι κουλά, κουνούσε χέρια και βεβαιωνόταν ότι σου τράβηξε την προσοχή (εγώ νόμιζα ότι έπαθε κάτι ας πούμε και πέθαινε ο άνθρωπας). Σε κάποια στιγμή, αφού κοίταξα μπροστά το κόκκινο φανάρι, ξαναγύρισα να δω αν ψόφησε και προς έκπληξή μου, ο τύπος ήταν επιδειξίας! Προσπαθούσε τουλάχιστον, δεν είχε να επιδείξει και τίποτα, με το ζόρι κατάλαβα τι κρατούσε ο κακομοίρης. Έσκασα στα γέλια και φώναξα τον οδηγό να τον δει, αλλά μέχρι να γυρίσει, ο τύπος κρύφτηκε μέσα στο θάμνο. Επιδειξία α λα μπουσέτο πρώτη φορά συναντάω. Ντροπαλό αγόρι, πήγε να το δείξει στη χλωρίδα μπας και δει άσπρη μέρα!

-Θέλουν να απαγορεύσουν (άκουσον-άκουσον) τις οικιακές καλλιέργειες λέει, κώδιξ αλιμεντάριους θα εφαρμοστεί λέει, που να τους καεί και το τελευταίο λευκοκύτταρο πριν σώσουν να το κάνουν, λέω!
Για αναλυτικά και λοιπά πάτα εδώ.
 Αγρότισσα θα γίνω,
μαρούλια θα σκαλίζω
κι ας πήξει η ταράτσα στο ζαρζαβατικό!

Οι αμερικλάνοι απαγόρευσαν τη συλλογή βρόχινου νερού... σε λίγο θα ζητάμε άδεια και για να κλάσουμε. Άει σιχτίρ πια, βαρέθηκα τις βλακείες.

-Βρέθηκε ο "ΕΠΟΜΕΝΟΣ" που προσπάθησε να μου πει τα δικά του!
Για όσους δεν κατάλαβαν βλ. εδώ 
Ένας ρατσιστής του κερατά ήταν και τον πήρε και τον σήκωσε! Ήθελα να ήξερα, υπνοπαιδεία με άδωνη και καρατζαφέρη κάνουν; Κανονικά θα έπρεπε να απαγορεύονται τα εμετικά λογύδρια στην τηλεόραση και στη βουλή, όχι το φύτεμα της πατάτας! Λοβοτομή-ΟΛΕ. Ο τύπος είχε 2-3 εναπομείναντα κύτταρα και λίγο ένστικτο αυτοσυντήρησης, οπότε "αλλαξοπίστησε" ταχύτατα και θέλησε να το ξανασκεφτεί μετά από αυτά που του είπα, κάτι είναι κι αυτό.

Μην χαζεύετε λέμε, είναι μεταδοτικό!


πηγή εικόνας

ΓΙΑ ΑΠΟΡΙΕΣ: ΧΡΕΩΣΗ 1ΕΥΡΩ/ ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ

Δεν ξέρω για ποιο λόγο, ίσως να φταίει το φαινομενικά ήρεμο πρόσωπό μου, ίσως πάλι ότι φοράω ροζ κασκόλ, αλλά οι άνθρωποι τρέφουν την ψευδαίσθηση ότι είμαι ο ψυχολόγος τους. 
 Έρχονται σε μένα για να πουν τον πόνο τους, το πρόβλημά τους, το ποίημα τους… γενικά έρχονται να πουν. Το αστείο είναι ότι δεν έρχονται μόνο οι φίλοι, που πάει στο διάολο έχουν και μια οικειότητα στην τελική, έρχονται και οι άσχετοι. Άνθρωποι στο δρόμο, στο τρένο, γείτονες, ο καφετζής, η καθαρίστρια, περαστικοί, ταξιτζήδες, σπεύδουν να μου πουν το πρόβλημα της ζωής τους.

 Η διαδικασία είναι η εξής συνηθισμένη

1.  Βρίσκει πρόσχημα για να ξεκινήσει να γκρινιάζει.
2. Το “γυρνάει” σε προσωπικό του ζήτημα.
3. Αναπτύσσει το θέμα δυσανασχετώντας.
4. Απορεί με τους άλλους ρωτώντας με αν έχει άδικο ή τι να κάνει…

Κι εδώ θέλω να καταλήξω, στο σημείο που με ρωτάει τη γνώμη μου. Προφανώς δεν ντρέπομαι, τη λέω ανοιχτά, απλά και ξεκάθαρα και τότε αλλάζουν όλα! Γιατί ακόμα κι αν με δυο λόγια του προσφέρω μια πιθανή λύση στο πρόβλημά του, πολύ απλά δεν τη θέλει. Για να ακριβολογώ, δεν θέλει ούτε καν να την ακούσει. 

Γενικά, μην ξεγελιόμαστε, δεν ψάχνει καμία απολύτως λύση. Δεν θέλει να λύσει τίποτα. Θέλει απλά να συνεχίσει να έχει το ίδιο πρόβλημα και να μπορεί να γκρινιάζει για αυτό. Θέλει μόνο να είσαι εκεί και να αναπνέεις, να παριστάνεις ότι τον καταλαβαίνεις, να του πεις ότι έχει δίκιο παρόλο που μπορεί να μην έχει καθόλου, να σου κλαφτεί και να πάει για ύπνο ικανοποιημένος με τη δικαίωσή του. Θέλει να κάνει ανακύκλωση στο πρόβλημά του επ’ αόριστο. 

Και με τον ίδιο τρόπο που απορούν και ρωτάνε εμένα, θα ρωτήσω κι εγώ εσένα, ΜΟΥΑΧΑΧΑ!

Φταίω εγώ τώρα, αν τον επόμενο που θα έρθει να μου «πει», τον πάρει ο διάολος; Όχι πες μου, φταίω;

Άντε καληνύχτα σας τώρα.

  




 image source: http://www.realbollywood.com/news/2010/06/russell-psychiatrist-exgirlfriend.html