Πήγα στον παράδεισο. Έκανα παρέα με ένα δαίμονα. Ξεφορτώθηκα ένα σκατόπραμα που
προσπαθούσε να μου χαλάσει τη ζαχαρένια. Τη γλίτωσα με ένα κρυολόγημα (με 32 βαθμούς!). Επέστρεψα λίγο πριν την πανσέληνο κι έγιναν… της πόρνης τα εγκαίνια!
Δοκιμάστηκα ποικιλοτρόπως ως προς την ψυχραιμία μου, την ακαιρεότητά μου, την αμεροληψία μου, το βήχα μου, την αισιοδοξία μου, την ανοχή μου, τη θερμοκρασία μου, την απιστία μου, την υπομονή μου και βγήκα ακραιφνής με κρεμαστά σκουλαρίκια, ασορτί με το καλοκαιρινό μου φόρεμα!
Αν γινόταν να μετονομάσω τούτο εδώ το μπλόγκι σήμερα, θα το βάφτιζα "ακραιφνής τελεία κομ"! Γιατί βγήκα από αυτό το σκατωμένο καθαρτήριο ατσαλάκωτη, αναλλοίωτη, άβαφτη (αλλά το μαύρισμα μου πάει με τις ανταύγειες), αμιγής, καθαρή και ολόκληρη. Τα κομμάτια μου είναι όλα δικά μου για να τα κάνω ό,τι θέλω! Δυστυχώς, για άλλη μια φορά χρειάστηκε να χυθεί αίμα. Ευτυχώς δεν ήταν από τα χέρια μου, αν ήταν θα είχατε διαβάσει την είδηση για το πολύνεκρο «Η “Νορβηγίδα” της Αθήνας δολοφόνησε ολόκληρο οικισμό!».
Και μην ακούσω κανέναν να (ξανά)λέει «Δεν σε φοβάμαι εσένα» ή «Πάντα βρίσκεις άκρη» ή «Είδες που στα 'λεγα ότι θα τα καταφέρεις;», γιατί θα τον πάρει ο δαίμονας και θα τον φυλακίσει μέσα στο βιβλίο για μετρέσα του! Θα τον σοδομήσει ώσπου να του βγουν τα μάτια από τις κόγχες τους και να φτάνει να γλύψει τις κόρες τους. (Παρένθεση, πολύ ωραίο βιβλίο: Tο Ημερολόγιο Eνός Δαίμονα του Barker.) Δεν σας λέω τι θα κάνει με τα εντόσθια και τα λοιπά κρεατικά και κόκαλα, διαβάστε το βιβλίο και πάρτε μια γεύση άμα μαζοχίζεστε.
Καλό είναι να είσαι κάτι σαν "προσευχή" για τους ανθρώπους, η απάντηση σε όλα, μόνο που αντί να πέφτουν στα γόνατα και να μουρμουράνε, πληκτρολογούν 697666666 (Όχι, δεν είναι αυτό το πραγματικό τηλεφωνό μου, αν θες το πραγματικό πρέπει να δεχτείς τη χρονοχρέωση) και βρίσκουν την απάντηση στο πρόβλημα που τους βασανίζει (χωρίς χρέωση)! Αλλά αν εσύ είσαι ο-άνθρωπος-απάντηση-στις-προσευχές κι έχεις πρόβλημα, τότε… γάματα! Τον ήπιες φίλε, το μόνο που θα ακούς είναι «Δεν σε φοβάμαι εσένα, το ‘χεις!». Δεν σε πιστεύει κανείς ότι φρίττεις ανεπανάληπτα και σκέφτεσαι στ’ αλήθεια να βουτήξεις από καμιά ταράτσα φωνάζοντας «ΜΠΟΝΖΑΙΙΙΙ»… μα κανένας!
Κάποια στιγμή θέλεις απλά τον επόμενο που θα πει «Δεν σε…» να τον κλωτσήσεις στα μούτρα μέχρι να φτύσει τα δόντια του και να αλλάξει γνώμη για τη σταθερότητα του “mentality” σου.
Όχι, δεν έχω περίοδο. Αλήθεια σας λέω, πράγματα σπαρταριστά, βγαλμένα απ’ την απλή καθημερινότητα στην άσχημη, παρανοϊκή Αθήνα, χωρίς υπερβολές. Δεν χρειάζονται υπερβολές όταν ζεις στο σήμερα. Ο κόσμος είναι μια σουρεάλ παρέλαση από βρωμιά, σεξ, βία, αίμα και ηλίθιους… τι να τις κάνεις λοιπόν τις υπερβολές;
Μια φίλη είπε "Δεν μπορώ να συναναστρέφομαι μόνο με έξυπνους ανθρώπους, γιατί έτσι θα καταλήξω να μιλάω μόνο με έναν άνθρωπο κάθε μέρα... στο τηλέφωνο!"
Ίσως και να μην είναι τόσο κακή εκδοχή τελικά. Aν βρεις έναν, τότε μπορεί και να βγεις από όλα αυτά... ακραιφνής!
Αν είστε κακά παιδιά, τότε ίσως να ανεβάσω φωτογραφίες με καλοκαιρινή μπόρα πάνω από την πιο γαμάτη παραλία έβερ και να σας περιγράψω τι είδα εκεί…
Καλή σχολική χρονιά!
Το διάβασα σχετικά πρόσφατα μεταφρασμένο εννοείτε. Δεν μπορώ να πω πως τρελάθηκα συγκριτικά πάντα με τα υπόλοιπα του Μπάρκερ. Αλλά σαν ιδέα μου άρεσε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα έρθει μια στιγμή που όλοι εμείς που "δεν μας φοβάται" κανένας, θα βάλουμε το γιαπωνέζικο φουλάρι μας και ουρλιάζοντας "αέρααααααααα" θα αρχίσουμε να κουτουλάμε κτίρια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι καλό να μη σε φοβάται κανένας. Είναι καλό να έχουν άγνοια κινδύνου.
Άστους.
Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι.
Καλή χρονιά! :P
Peri, το βιβλίο μπορεί να μην είχε το storytelling και τις περιγραφές του Υφαντόκοσμου π.χ. ή του Κλέφτη του Πάντοτε, αλλά για λογοτεχνία τρόμου είναι λουκουμάκι και ναι, η ιδέα είναι αξιοζήλευτη ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήVampiria, δεν ξέρω για κτίρια, αλλά για κανένα μαλάκα που θα βρω στο δρόμο άνετα! Βέβαια, το "δεν σε φοβάμαι" στην περίπτωση που έγραψα το λένε επειδή πιστεύουν πως δεν έχω ανάγκη τη βοήθεια κανενός. Νομίζουν ότι έχω το "μυστικό της επιτυχίας" κρυμμένο κάπου στις τσέπες μου. Λες κι έχω σύμβαση με το δρυίδη Πανοραμίξ και μου φτιάχνει μαγικό ζωμό για να μένω άφθαρτη! Δεν βλέπουν ότι μόνο με το Panormix και τις χύμα μπύρες του θα μπορούσα να έχω σχέση...
Συμφωνώ πάντως, είναι καλό να μην σε φοβάται κανένας και να μην σε βλέπει, ακόμα καλύτερα! Πάμε να γίνουμε νίντζα;
Η ιαχή 'ΜΠΟΝΖΑΙ' για όταν πέφτεις από την ταράτσα, είναι (i dare say) μια καταπληκτική ιδέα! Θα το χρησιμοποιήσω (με την άδειά σου) όταν και αν πέσω από την ταράτσα. :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο βιβλίο δεν το διάβασα αλλά είναι στη θεματολογία μου σίγουρα.
Για να νομίζουν ότι δεν έχεις ανάγκη τη βοήθεια κανενός, μάλλον δεν θα τη ζητάς ποτέ. Σωστά; :)
Welcome back!
Sweet Lilith, οδεύουμε προς ομαδικά "ταρατσοπεσίματα μετά ιαχών" απ' ότι βλέπω! Βοήθεια δεν ζητάω, εκτός αν είναι απαραίτητο, αλλά όταν ζητήσω δεν με πιστεύουν ότι την χρειάζομαι γιατί τους φαίνομαι μια χαρά atsalakoti...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς σε βρήκα xxx