Φαντάσου έναν κόσμο όπου όλοι μπορούν να μιλάνε απροκάλυπτα σε όλους. Δεν υπάρχει πληθυντικός ευγενείας, ούτε τυπικές συνομιλίες, ούτε small talk, ούτε περιορισμοί στα μπινελίκια. Όλα είναι θεμιτά! Δεν σε ενδιαφέρει αν θα παρεξηγηθεί ο άλλος όταν του πεις ότι είναι παπαροβιόλης, δεν θα παρεξηγηθείς κι εσύ όταν σου πει ότι είσαι καργιόλης και όλα κυλάνε μια χαρά, ελεύθερα.
Πλαίσια και όρια... είναι παντού, περιορίζουν τα πάντα, τακτοποιούν τη συμπεριφορά μας "καθώς πρέπει" και αν παρεκκλίνουμε βρισκόμαστε εκτεθειμένοι κοινωνικά. Μπούρδες. Δεν θέλω να χωρέσω σε αυτά τα ηλίθια πλαίσια κι όποτε το κάνω, πάω κόντρα στη φύση μου και στον εαυτό μου. Είναι θέμα επιβίωσης στη βρωμερή κοινωνία και μαθαίνουμε από νήπια να ζούμε μέσα στο καταναγκαστικό όριο.
Συνήθως προτιμώ τη σιωπή από το να πω κάτι που θα με εκθέσει. Απλά και μόνο επειδή δεν μου αρέσει να παραχωρώ το προβάδισμα στη λεκτική κόντρα. Όμως, σε στιγμές θυμού, ενθουσιασμού ή μετά από μερικά χαλαρωτικά ποτάκια, το ανοίγω και όποιον πάρει ο χάρος (συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μου). Εδώ ισχύει το πετυχημένο σλόγκαν "καλύτερα να μασάς", αλλά ρε πούστη μου δεν γίνεται να μην "ξαλαφρώνουμε" ποτέ. Αν δεν του πεις του άλλου στα μούτρα ότι τον θεωρείς σπαζαρχίδη και ο μόνος λόγος που του μιλάς είναι από ευγένεια προς τον κοινό γνωστό σας, θα σκάσεις!
Κάποτε με ένα κολλητό παίζαμε ένα "παιχνίδι", δεν ξεκίνησε ως παιχνίδι βέβαια, αλλά εκεί κατέληξε, πριν το κόψουμε τελείως γιατί κινδύνεψε η σωματική μας ακεραιότητα. Το παιχνίδι ήταν word fight, όπου προσβάλλαμε ο ένας τον άλλο με μίσος και μένος. Λέγαμε τα πάντα χωρίς να λογοκρινόμαστε, κυρίως ό,τι χειρότερο μπορούσε να ακούσει ο άλλος, θίγαμε εαυτούς, σπίτια, οικογένειες, μειονεκτήματα, ευαισθησίες, "αγκάθια", συναισθήματα, πληγές, τα πάντα! Τίποτα δεν έμενε άθικτο σε αυτή τη μάχη. Ανεβάζαμε πίεση κάθε φορά, αλλά το συνεχίζαμε. Όποτε βρισκόμασταν το ίδιο έργο σε δημιουργικές παραλλαγές, κόλλημα στην καφρίλα. Προσπαθούσαμε να ανασύρουμε ό,τι πονάει πιο πολύ τον άλλο και να του το τρίψουμε στα μούτρα. Με βοήθησε αυτό το παιχνίδι. Με ελευθέρωσε και με δυνάμωσε. Πλέον αντέχω να ακούσω οτιδήποτε, γιατί να μην μπορώ να πω και οτιδήποτε;
Έχω απομακρύνει πολλούς ανθρώπους από κοντά μου μιλώντας ανοιχτά. Από πολύ μικρή ηλικία μάλιστα... κανείς τους δεν ήθελε να λέω ευθέως τι πιστεύω. Τώρα, μιλάω στους πολύ κοντινούς ή καθόλου. Εκτός από τις φορές που θα πιω κάτι παραπάνω και θα βρεθεί εκείνη την ώρα το "κατάλληλο" θύμα που θα του έρθει από εκεί που δεν το περιμένει… μιζέρια. Δεν πιστεύω ότι ο σεβασμός βρίσκεται στα λόγια. Όταν λες κάτι “με τρόπο” τις πιο πολλές φορές αλλοιώνει το νόημα. Δεν γίνομαι κατανοητή όταν μιλάω “με τρόπο”, λίγο τρομακτική μόνο. Τώρα, που λόγω κρίσης οι άνθρωποι ζορίζονται πολύ και θυμώνουν εύκολα, έχουν αρχίσει να μιλάνε λίγο πιο ωμά. Είναι μια αρχή αν θες τη γνώμη μου. Ένα πέπλο απ’ τα πολλά που έπεσε πριν τελειώσει ο χορός.
Μίλα ελεύθερα, ζήσε ελεύθερος, τα πλαίσια σου κλέβουν τη ζωή, ξεπέρνα τα.
image source ebaumsworld.com
