ΣΟΥ - ΡΕΑΛ 1-0

Φλαπ - Φλαπ - Φλαπ -Φλαπ (σφαλιάρες)
 Μπουπ - Μπουπ - Μπουπ - Μπουπ (κεφάλι στον τοίχο)
... - (τσίμπημα) - ΑΟΥ! Οκ, ξύπνια είμαι! Παρούσα! Χέρια πόδια, αριθμός δαχτύλων, μύτη στη θέση της... όλα εδώ. Νιώθω σα να επέστρεψα μόλις από τη 17η διάσταση και να προσγειώθηκα ανάποδα στο σώμα μου. Εκτός από την επιθυμία ανανέωσης πεντικιούρ (ανάποδα είπαμε) έχω και μια επιθυμία να φωνάξω μέχρι να σπάσουν τα τζάμια! ΓΥΡΙΣΑ ΓΑΜΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ!
 Το πού ήμουν δεν θα το αποκαλύψω ποτέ... "αν το μάθεις πρέπει να σε σκοτώσω" φάση. Θα σου πω μόνο ότι γύρισα πίσω χάρη στη μουσική! Ακολούθησα τον ήχο και βρήκα το δρόμο της επιστροφής.

Αρκετά με αυτό. Έχω μερικές ασυναρτησίες να μοιραστώ μαζί σας.

1. Όπως έλεγε και μια διαφήμιση (που το έκλεψε από τη συγγραφέα Edna Buchanan) "Οι φίλοι είναι τα αδέρφια που επιλέγεις". Αν είχες την τύχη να αποκτήσεις και αδέρφια που να είναι φίλοι σου, είσαι τυχερός. Μακριά από κληρονομικές διαφωνίες... καταστρέφουν τις σχέσεις δια παντός.

2. Αστρική προβολή. Αν τη δοκιμάσεις, πρόσεχε να μην κουτουλήσεις στο ταβάνι και ζαλιστείς! Αν δεν ξέρεις τι είναι η αστρική προβολή, και κόβεσαι να μάθεις μπορείς να ρίξεις μια ματιά σε κάτι πρόχειρο και συνοπτικό εδώ.

3. Τοπικές διάλεκτοι... είναι μαγικές! Όποτε τις ακούω νιώθω σα να ανακαλύπτω καινούριους κόσμους. Άκουσα πρόσφατα το μελωδικό και υπέροχο... "Αντέρα πατέρα μια γκουσντέρα ίσα πέρα!", μετάφραση κατά προσέγγιση: Κοίτα πατέρα μια σαύρα εκεί πέρα. Δεν είναι υπέροχο;

4. Έχουμε χούντα, το καταλάβατε όλοι φαντάζομαι ε;

5. Οι άνθρωποι βρωμάνε! Και δεν εννοώ τους άπλυτους μόνο, βρωμάνε και οι πλυμμένοι. Όπου μαζεύονται πολλοί μαζί, ζέχνει. Μαζί με τσιγαρίλα, ποδαρίλα, μασχαλίλα, τερηδόνα, μύκητες, τηγανίλα, ιδρωτίλα, ζέχνει και η εμετική ανθρωπίλα. Μου θυμίζει αυτό που είπε ο Mr Smith στο Matrix, "It's the smell", δίκιο είχε..

6. Φαρμακείον Ελένης Βλαχάκη - Time Travel! Εδώ θα σταθούμε λιγάκι...
Που λέτε, κατεβαίνω τακτικά στο σταθμό μετρό της Πανόρμου ή μάλλον, κατέβαινα τακτικά όσο λειτουργούσε ακόμα το μετρό καθημερινά. Κάθε φορά που περνούσα, έβλεπα το φαρμακείο στην απέναντι πλευρά του δρόμου που είχε μια ταμπέλα ΝΑΑΑΑ -με το συμπάθιο- και έγραφε "ΦΑΡΜΑΚΕΙΟ Ελένης Βλαχάκη", χρόνια αυτή η ιστορία. Κατέβαινα Πανόρμου και κοντοστεκόμουν να χαζέψω την ταμπέλα του φαρμακείου, χωρίς ποτέ να μπω μέσα. Έτυχε λοιπόν μια φορά να ψάχνω κάτι πολύ εξεζητημένο, ας το βαφτίσουμε "ΘΑΤΟΒΡΕΙΣΤΟΥΑΗΨΑΧΤΗΑΝΗΜΕΡΑ" είχα ήδη ρωτήσει σε μεγάλα φαρμακεία 2 περιοχών αν το έχουν και δεν το έβρισκα πουθενά. Σε άσχετη φάση μέσα στη βδομάδα, έχοντας περάσει μια δύσκολη μέρα, περνούσα από την Πανόρμου, κοντοστάθηκα και πάλι να χαζέψω την ταμπελάααρα και αυτή τη φορά, αποφάσισα να μπω μέσα. Περνάω απέναντι, ανεβαίνω τα τσιμεντένια σκαλάκια και ανοίγω την παλιά μέταλλο-τζάμι πόρτα που τρίζει. Σε αυτό το σημείο άνοιξε η Χρονική Πύλη που με ταξίδεψε στο 1960.
Σεμεδάκια διακοσμούσαν τα ράφια με τα φάρμακα, μια τηλεόραση έπαιζε ασπρόμαυρη ελληνική ταινία με το Χατζηχρήστο, σε μια καρέκλα μπροστά στην τηλεόραση καθόταν ένας κυριούλης που είχε μαντιλάκι στο σακάκι και μύριζε κολόνια "Μυρτώ", η ίδια η κολόνια πωλούταν σε κάποιο ράφι με σεμεδάκι και... TA DAAAAAA! Η ίδια η Ελένη Βλαχάκη! Τι μιζανπλί, τι παπαγαλί φόρεμα μέσα απ' τη ρόμπα, τι νύχι κόκκινο, οπτασία! Τα γυαλιά ακροβατούσαν στην άκρη της μύτης της και το έντονο κραγιόν της είχε βάψει ένα δόντι, αν ήταν ασπρόμαυρη θα ενσωματωνόταν αμέσως στην ταινία, πλάι στο Χατζηχρήστο.
Πάω λοιπόν η καλή σου κοντά της, σκάω ένα χαμόγελο-μίμηση απ' τα '60s και ρωτάω γλυκά "Μήπως έχετε το ΘΑΤΟΒΡΕΙΣΤΟΥΑΗΨΑΧΤΗΑΝΗΜΕΡΑ;" και μετά... ΚΕΡΑΥΝΟΙ-ΣΕΙΣΜΟΙ-ΚΑΤΑΠΟΝΤΙΣΜΟΙ! Ο κυριούλης που καθόταν στην καρέκλα ξεκόλλησε από την τηλεόραση και με κοίταξε λες και είχα πει "Οι Γερμανοί ξανάρχονται!" μπα, αυτό το έζησε πρόσφατα, λες και είχα πει "Κατέβηκαν εξωγήινοι και ζητάνε άδεια για να παρκάρουν το διαστημόπλοιο στην ταράτσα σας.". Η φαρμακοποιός με κοίταξε με ύφος "Μόλις γάμησες τη Χρονική Πύλη στο 1960, ανόητη!" και μου απάντησε "Όχι, δεν φέρνουμε τέτοια εδώ!" κάτι σαν το "we haven't had that spirit here since 1969", αλλά παλιότερα... την ευχαρίστησα κι έφυγα πριν με ρουφήξει η χαβούζα του χωροχρόνου. Βγήκα έξω χαμογελώντας. Αυτή τη φορά, είχα βρει αυτό που έψαχνα.