ME AND MY BIG MOUTH

 
Φαντάσου έναν κόσμο όπου όλοι μπορούν να μιλάνε απροκάλυπτα σε όλους. Δεν υπάρχει πληθυντικός ευγενείας, ούτε τυπικές συνομιλίες, ούτε small talk, ούτε περιορισμοί στα μπινελίκια. Όλα είναι θεμιτά! Δεν σε ενδιαφέρει αν θα παρεξηγηθεί ο άλλος όταν του πεις ότι είναι παπαροβιόλης, δεν θα παρεξηγηθείς κι εσύ όταν σου πει ότι είσαι καργιόλης και όλα κυλάνε μια χαρά, ελεύθερα.

Πλαίσια και όρια... είναι παντού, περιορίζουν τα πάντα, τακτοποιούν τη συμπεριφορά μας "καθώς πρέπει" και αν παρεκκλίνουμε βρισκόμαστε εκτεθειμένοι κοινωνικά. Μπούρδες. Δεν θέλω να χωρέσω σε αυτά τα ηλίθια πλαίσια κι όποτε το κάνω, πάω κόντρα στη φύση μου και στον εαυτό μου. Είναι θέμα επιβίωσης στη βρωμερή κοινωνία και μαθαίνουμε από νήπια να ζούμε μέσα στο καταναγκαστικό όριο.

Συνήθως προτιμώ τη σιωπή από το να πω κάτι που θα με εκθέσει. Απλά και μόνο επειδή δεν μου αρέσει να παραχωρώ το προβάδισμα στη λεκτική κόντρα. Όμως, σε στιγμές θυμού, ενθουσιασμού ή μετά από μερικά χαλαρωτικά ποτάκια, το ανοίγω και όποιον πάρει ο χάρος (συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μου). Εδώ ισχύει το πετυχημένο σλόγκαν "καλύτερα να μασάς", αλλά ρε πούστη μου δεν γίνεται να μην "ξαλαφρώνουμε" ποτέ. Αν δεν του πεις του άλλου στα μούτρα ότι τον θεωρείς σπαζαρχίδη και ο μόνος λόγος που του μιλάς είναι από ευγένεια προς τον κοινό γνωστό σας, θα σκάσεις!

Κάποτε με ένα κολλητό παίζαμε ένα "παιχνίδι", δεν ξεκίνησε ως παιχνίδι βέβαια, αλλά εκεί κατέληξε, πριν το κόψουμε τελείως γιατί κινδύνεψε η σωματική μας ακεραιότητα. Το παιχνίδι ήταν word fight, όπου προσβάλλαμε ο ένας τον άλλο με μίσος και μένος. Λέγαμε τα πάντα χωρίς να λογοκρινόμαστε, κυρίως ό,τι χειρότερο μπορούσε να ακούσει ο άλλος, θίγαμε εαυτούς, σπίτια, οικογένειες, μειονεκτήματα, ευαισθησίες, "αγκάθια", συναισθήματα, πληγές, τα πάντα! Τίποτα δεν έμενε άθικτο σε αυτή τη μάχη. Ανεβάζαμε πίεση κάθε φορά, αλλά το συνεχίζαμε. Όποτε βρισκόμασταν το ίδιο έργο σε δημιουργικές παραλλαγές, κόλλημα στην καφρίλα. Προσπαθούσαμε να ανασύρουμε ό,τι πονάει πιο πολύ τον άλλο και να του το τρίψουμε στα μούτρα. Με βοήθησε αυτό το παιχνίδι. Με ελευθέρωσε και με δυνάμωσε. Πλέον αντέχω να ακούσω οτιδήποτε, γιατί να μην μπορώ να πω και οτιδήποτε;

Έχω απομακρύνει πολλούς ανθρώπους από κοντά μου μιλώντας ανοιχτά. Από πολύ μικρή ηλικία μάλιστα... κανείς τους δεν ήθελε να λέω ευθέως τι πιστεύω. Τώρα,  μιλάω στους πολύ κοντινούς ή καθόλου. Εκτός από τις φορές που θα πιω κάτι παραπάνω και θα βρεθεί εκείνη την ώρα το "κατάλληλο" θύμα που θα του έρθει από εκεί που δεν το περιμένει… μιζέρια. Δεν πιστεύω ότι ο σεβασμός βρίσκεται στα λόγια. Όταν λες κάτι “με τρόπο” τις πιο πολλές φορές αλλοιώνει το νόημα. Δεν γίνομαι κατανοητή όταν μιλάω “με τρόπο”, λίγο τρομακτική μόνο. Τώρα, που λόγω κρίσης οι άνθρωποι ζορίζονται πολύ και θυμώνουν εύκολα, έχουν αρχίσει να μιλάνε λίγο πιο ωμά. Είναι μια αρχή αν θες τη γνώμη μου. Ένα πέπλο απ’ τα πολλά που έπεσε πριν τελειώσει ο χορός.
Μίλα ελεύθερα, ζήσε ελεύθερος, τα πλαίσια σου κλέβουν τη ζωή, ξεπέρνα τα.



image source ebaumsworld.com

ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΜΟΝΙΚΑΣ: ΕΞΩΓΗΙΝΑ ΜΑΛΑΚΙΑ

Ψάχνοντας για αυτή τη φωτό με το μεθυσμένο καλαμάρι, βρήκα και μία με ασιατικό λεσβιακό-ωμό-καλαμαροχταποδο-πορνό (όλα αυτά μαζί), είναι "πειραγμένοι" αυτοί οι Ασιάτες, μάλλον κάτι έχει στο νερό που πίνουν και τους επηρεάζει στην καλή λειτουργία του εγκεφάλου...

Όμως, σήμερα δεν άνοιξα το μπλογκίδιο για να εξετάσω τη μαλακία που δέρνει οποιονδήποτε. Σήμερα, θα εξετάσουμε τα γνωστά μας "μαλάκια", κοινώς χταπόδια, καλαμάρια, σουπιές και λοιπά ζώντα όντα του θαλάσσιου βυθού. Αλλά πριν βουτήξουμε στα υγρά και σκοτεινά άδυτα του ωκεανού, θα ήθελα να ευχαριστήσω τη Μόνικα που μοιράστηκε μαζί μου τις σκέψεις της, ενώ μασουλούσα ένα τρυφερό τηγανητό καλαμαράκι. “Ευχαριστώ Μόνικα!”

Δήλωση πρώτη: Τρως εξωγήινους. 

-Τι; Πώς; Πού; Πότε καλέ έγινε το χταπόδι άλιεν και εμένα γιατί δεν με ενημέρωσε κανείς;

Σύμφωνα με τη θεωρία της Μόνικας, το νοστιμότατο καλαμαράκι που μασουλούσα ήτο εξωγήινης προέλευσης. Διότι, όπως μου ανέλυσε καθώς το κατάπινα μετά ούζου, τα μαλάκια εδώ που τα λέμε, δεν έχουν και πολλά κοινά με τα ψάρια της θάλασσας, πάρε για παράδειγμα μια κουτσομούρα κι ένα χταπόδι, δεν έχουν καμία σχέση. Η κουτσομούρα μπροστά στον ευφυέστατο οχτάποδα μοιάζει με υδρόβιο ζωντόβολο. Συνεπώς, τα μαλάκια είναι μια κατηγορία από μόνα τους και προέρχονται (σύμφωνα με τη θεωρία της Μόνικας πάντα), από το διάστημα. 

Δήλωση δεύτερη: Τα μαλάκια προέρχονται από τους αστεροειδείς.

-Χαχαχα Ας γελάσω… βρε λες; Άλλο ένα καραφάκι παρακαλώ, για να χωνέψω τον ΕΤ!

-Οι αστεροειδείς πέφτουν στη γη.

-Μάλιστα, αυτό το ξέραμε.

-Οι περισσότεροι από αυτούς, πέφτουν μέσα στη θάλασσα.

-Οκ, καλά ως εδώ.

-Οι αστεροειδής έχουν πάνω τους μικροοργανισμούς και αυτοί οι μικροοργανισμοί αναπτύσσονται μέσα στο βυθό.

-Αχά, κατάλαβα πού το πας…

-Άρα η εξέλιξή τους είναι αυτός ο εξωγήινος που μόλις έφαγες.

-Το καλαμαράκι;

-Ναι, μπλιαχ, αυτό…

-Οκ, δεν μπορώ να πω, νόστιμος ο εξωγήινος…

-Ιιιιιουουου!!! (Σε αυτό το σημείο δεν μπορεί να περιγραφεί επιτυχώς το επιφώνημα αηδίας σε συνδυασμό με την γκριμάτσα της Μόνικας, ενώ μασουλούσα επιδεικτικά άλλο ένα “εξωγήινο” καλαμαράκι).

Εντάξει, δε λέω, αν είχαμε να επιλέξουμε ανάμεσα στα ψάρια, στα θηλαστικά της θάλασσας και στα πλοκαμοφόρα μαλάκια, τα τελευταία μοιάζουν πολύ περισσότερο με την εικόνα των εξωγήινων που έχουμε δει κατά καιρούς σε sci fi movies. Πάντως, μέχρι να τελειώσει και το δεύτερο καραφάκι ούζο κι αφού είχα ξεκληρίσει μια φαμίλια ΕΤήδων, η συζήτηση έφτασε να κάνει μόνιμες διακοπές στην Ταϊλάνδη. 

Τα συμπεράσματα δικά σας και προσέχετε τι τρώτε, τα περιστέρια είναι σατανικά...

ΝΑ ΒΡΕΞΕΙ ΚΑΘΑΡΤΙΚΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΔΥΣΚΟΙΛΙΟΥΣ

Οι μισοί άνθρωποι που ξέρω είναι με μια εφημερίδα “Γκόλντεν Τσανς” υπό μάλης και ψάχνουν για δουλειά. Οι άλλοι μισοί, εργάζονται και ταυτόχρονα ψάχνουν για δουλειά, παρόλο που θεωρούνται άνεργοι και επιδοτούνται... λογικό, αν αναλογιστούμε ότι καλούνται να καλύψουν τις υποχρεώσεις τους και να ζήσουν με τα 400-450 ευρώ του επιδόματος ανεργίας. Βέβαια, υπάρχει και μια κατηγορία που νικάει τις 2 παραπάνω, και με διαφορά. Εκείνη των ανθρώπων που εργάζονται μεν, αλλά δεν πληρώνονται. Τους χρωστάνε εκεί 4-5 μισθούς, τους τάζουν λαγούς με πετραχήλια κι εκείνοι παλεύουν μήπως πάρουν καμιά “προκαταβολή” από τα δεδουλευμένα τους. Πάνε οι άνθρωποι και δηλώνουν παραίτηση και τους λένε “Sorry, δεν έχω να σε αποζημιώσω” Ούτε να παραιτηθούν δεν μπορούν! Και πες ότι βρίσκουν κάτι άλλο, άντε να τρέχουν σε επιθεωρήσεις εργασίας και τα λοιπά δαιδαλώδη γραφειοκρατικά παπαράκια για να μπορέσουν να προσληφθούν νόμιμα στην άλλη δουλειά… με έπιασε κράμπα στο δεξί ρουθούνι μόνο που το σκέφτομαι… δεν θα προχωρήσω στην κατηγορία των φεσωμένων από παντού, γιατί το “Ταπεινωμένοι και Καταφρονεμένοι” το έγραψε ο Ντοστογιέφσκι και το έκανε καλύτερα από μένα (Ρώσος παιδάκι μου, τι να λέμε τώρα;).

Γι’ αυτό είναι όλοι θυμωμένοι. Όλοι! Σε βλέπουν στο δρόμο και φαίνεται βρε παιδί μου, αν πας να τους πεις “Καλημέρα”, με το “Κα…” παίζει να σε γαμοσταυρίσουν επί τόπου! Κορνάρουν με μίσος, βγάζουν αφρούς από το στόμα αν τολμήσει να ξεπαρκάρει κανείς την ώρα που περνάνε. Γρυλίζουν με μένος αν τολμήσει ο μπροστινός τους να σκεφτεί να καθυστερήσει 2 δευτερόλεπτα στο φανάρι και στην περίπτωση που διανοηθείς να τους αντιμιλήσεις, έρχεται η στιγμή που περίμεναν! Είσαι αυτός που θα πληρώσει για το ΦΠΑ, το ξύλο της συζύγου, την γκρίνια της πεθεράς, τις ειδήσεις που τους σπάνε τα αρχίδια, τη δουλειά που πάει κατά διαόλου, την τρύπια κάλτσα τους, ακόμα και για τη μάνα τους που τους τις έβρεχε στον κώλο όταν ήταν μικροί.

Η άλλη θεωρία μου λέει ότι ίσως, πιθανόν, μπορεί… να φταίει το νερό της Αθήνας. Γιατί στην επαρχία που επισκέφθηκα την προηγούμενη βδομάδα, οι άνθρωποι ήταν μια χαρά χαμογελαστοί. Ίσως βέβαια και να φταίνε οι κλανιές, που με το καυσαέριο γίνονται πιο τοξικές και μιας και στην Αθήνα υπάρχει υπερπληθυσμός, μας τη βαράνε στο νευρικό σύστημα με την τοξική τους μπόχα. Εδώ, αφιερώνω σε όποιον δεν γουστάρω, το “Toxic” της γνωστής ξανθιάς, τέως καραφλής τραγουδιάρας. Στους υπόλοιπους, το αφιερώνω στο mute.

Όπως έλεγε και το άτυχο πτηνό* με το όνομα θαλασσινού, που κατέληξε να γίνει σούπα από μια σπάνια φυλή Ινδιάνων του Αμαζονίου… “Άθρωποι όλου του κόθμου χαλαρώθτε”. Εν ανάγκη, κλείστε την TV και ρίξτε κανένα χέσιμο.

*Ο Ναύτης στο βιβλίο του T. Ρόμπινς

Λέξεις...

Τις προάλλες συζητούσα με κάτι διαφημιστές. Πάντα απορώ γιατί κάθομαι και συζητάω με διαφημιστές, αλλά προχτές τουλάχιστον είχε πλάκα.

Πήρα λοιπόν τροφή για σκέψη από τη στιχομυθία και από το βιβλίο που διαβάζω στο μετρό. Ιδού...

Κατά την άποψη της κονσέρβας φασόλια του Ρόμπινς, "Η ανακριβής ομιλία είναι από τα κυριότερα αίτια διανοητικής ασθένειας στους ανθρώπους."Κι αυτό γιατί η σλανγκ χρησιμοποιείται για να υποκαταστήσει τις λέξεις που θα περιέγραφαν με ακρίβεια μια κατάσταση, ένα συναίσθημα και γενικότερα την πραγματικότητα. Αυτό το γεγονός υποτίθεται ότι μας κάνει να παρανοούμε και να μειώνεται η αντίληψή μας για την πραγματικότητα... σούπερ!

Αλλά, στην περίπτωση που κάποιος θέλει να περιγράψει κάτι πομπώδες και παράλληλα συναισθηματικό, που θα είναι αξιομνημόνευτο και συνάμα συνοπτικό και σίγουρα θα έχει μια δόση από ρομαντισμό και μία ή δύο εντυπωσιακές λέξεις βαλμένες προσεκτικά στη σωστή σειρά, ε τότε καλύτερα να το πει "απλά", "κωλομελογλυφάτο"! Γιατί αν αυτός που περιγράφει είναι ένας χαριτωμένος διαφημιστής που κάνει μεγάλες παύσεις ανάμεσα στις προτάσεις του για να αναδείξει τη σπουδαιότητα όσων λέει, τότε τη γαμήσαμε... σιγά μην αντέξει κανείς να ακούσει. Χωρίς τη σλανγκ θα κυκλοφορούσαμε με μαγνητοφωνάκια τσέπης και μόλις τελείωνε την περιγραφή ένας τέτοιος άνθρωπος, θα σκουπίζαμε το σαλάκι που έτρεξε από το χείλι μας και θα βάζαμε την ομιλία του στο Fast Forward για να πιάσουμε το νόημα. Πράγμα όχι κακό, αλλά οπωσδήποτε κουραστικό. Φαντάσου δηλαδή δύο τέτοιους τύπους να συζητούν μεταξύ τους! Βοήθειά τους...

Γι’ αυτό, στην προκειμένη περίπτωση, θα συμφωνήσω με τους διαφημιστές. Κι εμένα μ’ αρέσουν αυτά τα κωλομελογλυφάτα (μία λέξη)!

Θεωρίες… καταρρίπτονται για να ξανάεπιβεβαιωθούν.

Τελικά η μεγαλύτερη εξάρτηση είναι η δίψα για νέες κατακτήσεις, νέες περιπέτειες και νέα καρδιοχτύπια. Για αυτό το αναθεματισμένο άρωμα του καινούριου, που σκεπάζει το μυαλό και τα μάτια μας και τα θολώνει, όπως το άρωμα του τυριού στα ποντικάκια των cartoon.

On the return…

Travel back home… seems sooner than expected as always when coming back from a pretty vacation. I’m full of new images from these days. Full of new scents and sounds. Full of family hugs and love. Full of relaxing sea view… if anyone can ever get enough of that sparkling blue sight. But the sea didn’t exactly swallow my troubles away this time. I thought it would. I thought it would all be clear on the way back from this trip. Instead I got a huge headache, a new piercing and dim eyes.

This is probably what happens when you kiss the roses goodbye instead of telling them to bloom for you.

I still feel what worried me for so long is stuck on me like an annoying gum. Only that it isn’t all over me like it was some time ago.

I think it is coming to an end. I could talk of upcoming eras and new beginnings but that is probably too cynical -even for me- right now. I am confused! Still confused and a huge coward, since I have known for too long what my heart is beating for, I have known for too long that I am only getting older by sacrificing my freedom and wants for desperate tries. Which started showing some results, when I started giving up on them. Or have I given up on them already? Confusion never ends.

Many people say that they can not believe or accept or even comprehend that I can be confused. Well I guess I am not so mighty after all fellows! I never believed otherwise you see. Only some moments are clearer than water to me. Only the moments that even the water tastes different.

Have you ever tasted that? Enchanted water?

I have…

This is more real than the statement “You are too wise and determined to be confused”

Off course I am not. I don’t think that there is a single being -given free will- that does not get confused. Unless the verb “decide” is unknown to it.

I guess I am reaching the land of the dead shells again. You know who lives in those dead shells? (Lyric permission, ha!)

You do!

How alive can you actually be in there, in all this concrete, surrounded by plastic and wires?

How can you not feel chained and imprisoned by all these walls and invisible fields of radiation invading your skin, your flesh, your brain… they even reach your heart and pass through you.

You are connected to one of them right now…

It seems so sad to me. The fact that I can not escape it seems even sadder though…

Laters…

On the go

On the go again…

A bad and new just heard…

The sea view makes it all better somehow. Flood on my ears sooth it up somehow too. It’s funny to remember her hallway moves and be on a ship while listening to flood.

Bring it on now then!

The water is a relief. It can always carry your entire burden, all the things that trouble you and make your head too heavy to hold up.

All the things that make your heart tighten up when they cross your mind… a pretty dive and the water takes them all away to the bottom of the sea. As you float on the surface above them, you feel light as a feather and free as a bird. Because you just know that you are now above them.

The water has cleared your head along with your body. And most important, the water has cleared your heart!

The salt on your lips, suddenly tastes sweet. Like the candy your mommy used to treat you as a child along with a soft touch on the head.

Ah… magic. Anything you don’t need shut inside you the water can clear. Detoxicating like dancing with angels and sweating your worries away!

Then you get out feeling lighter. You watch the flood upcoming, it seems like if the sea is digesting all your problems. Your nose is burning from the salt. You wipe your wet self and think that it wasn’t so bad after all… soon you feel wiser.

A single dive made you evolve. Fascinating, isn’t it?

It’s in the water baby…

People

People are like memories. They come and they go.

When they are gone, the only thing that is left is what you remember of them.

It’s so fragile what connects you to them, so easy to be lost.

That also stands for family.

You never really know how long or how short they will stick around you.

I’ll specify that with the parent example. Usually you come to life with two parents sticking by your side. Maybe brothers and sisters too. Even grand parents.

At your teen years you usually want them to disappear -just like that- so you can do as you please easy and happily.

But if they do, you change your mind in a heartbeat. You need them back.

As you grow older you want them to be around and be proud of you and your achievements, you draw strength and will from their love and you want them to stick around for as long as possible.

Maybe you don’t even realize that you can lose them. But it does happen. As we Greeks say “it can happen, even to the best families”.

Someday you phone rings and some doctor, officer or brother tells you that something went wrong, some diagnosis says what you thought you would never hear. Or what you wish you couldn’t bear to hear.

So people can be gone in a moment and there is absolutely nothing you can do… not even to save your loved ones.

Relationships you thought you would “have” forever are simply just for now.

If I drew a picture to describe that to you, I would draw butterflies.

They appear every spring coloring beautifully our environment and they disappear before you realize spring is gone. They only leave a picture in your head to remember them.

So ever since I realized that, I decided to spend more time with my beloved ones, to speak my heart and mind out loud, to laugh and hug them and to get as many memories as I can.

Unfortunately this theory is proving to be right.

It really doesn’t matter at all how much you need someone to be alive or how much you want him to be happy and in your life forever. There are moments we all want to play god… but this is just a mind trap right?

It can happen to anyone; actually it can happen to you.

Health is a tricky business. A huge gamble if you ask me. And the house always wins doesn’t it?

Color Theory

Let’s hope I won’t bore u to death…
Color theory is all about colors and the way we see them.
I’ll make it as easy for you to comprehend as possible.
We all know blue, yellow and red are the primary colours that produce all other colors through combinations.
There’s also black and white which represent shade and light (ciaro – scuro in Latin).
White is supposed to include all the colors of the spectrum.
We have four named components that produce all other colors that differentiate everything in our environment.
So we can say the sky is blue, the grass is green, and blood is red…
I’ll end the introduction and dive you straight to the point.
Let’s assume that what you see as blue, in my eyes is what you see as red. But I call it blue because I was taught it is blue.
Now let’s assume that this is a fact and everything you see painted blue, I see it painted red. And what you see as red I see it blue, although I call it red because I was taught to distinguish it this way.
What kind of effect could this cause?
The answer is: None!
Because we can’t explain what we see in other ways that the common and known to everybody which in that case are quite useless…
What I am trying to say is that the colors we all see are based only on subjective factors.
So if I paint a sky, some grass and blood. If you could see those with my eyes they could possibly be a red sky, some pink grass and blue blood to you.
Interesting?
Some might say this is bullshit and rationalize it with all the tests made on people, in order to check their reactions on colors. For example reaction to red or orange causes other palpitation than reaction to blue or yellow.
Subjectivity though makes me realize that I like blue and I react different to it than I react to red. But can anyone prove me that my blue is not your red and so on?
I know this is seditious but I don’t believe I’m the first person on the planet that considered it….
P.S.
I have passed all kinds of achromatopsy (color blindness) tests.