Οι μισοί άνθρωποι που ξέρω είναι με μια εφημερίδα “Γκόλντεν Τσανς” υπό μάλης και ψάχνουν για δουλειά. Οι άλλοι μισοί, εργάζονται και ταυτόχρονα ψάχνουν για δουλειά, παρόλο που θεωρούνται άνεργοι και επιδοτούνται... λογικό, αν αναλογιστούμε ότι καλούνται να καλύψουν τις υποχρεώσεις τους και να ζήσουν με τα 400-450 ευρώ του επιδόματος ανεργίας. Βέβαια, υπάρχει και μια κατηγορία που νικάει τις 2 παραπάνω, και με διαφορά. Εκείνη των ανθρώπων που εργάζονται μεν, αλλά δεν πληρώνονται. Τους χρωστάνε εκεί 4-5 μισθούς, τους τάζουν λαγούς με πετραχήλια κι εκείνοι παλεύουν μήπως πάρουν καμιά “προκαταβολή” από τα δεδουλευμένα τους. Πάνε οι άνθρωποι και δηλώνουν παραίτηση και τους λένε “Sorry, δεν έχω να σε αποζημιώσω” Ούτε να παραιτηθούν δεν μπορούν! Και πες ότι βρίσκουν κάτι άλλο, άντε να τρέχουν σε επιθεωρήσεις εργασίας και τα λοιπά δαιδαλώδη γραφειοκρατικά παπαράκια για να μπορέσουν να προσληφθούν νόμιμα στην άλλη δουλειά… με έπιασε κράμπα στο δεξί ρουθούνι μόνο που το σκέφτομαι… δεν θα προχωρήσω στην κατηγορία των φεσωμένων από παντού, γιατί το “Ταπεινωμένοι και Καταφρονεμένοι” το έγραψε ο Ντοστογιέφσκι και το έκανε καλύτερα από μένα (Ρώσος παιδάκι μου, τι να λέμε τώρα;).
Γι’ αυτό είναι όλοι θυμωμένοι. Όλοι! Σε βλέπουν στο δρόμο και φαίνεται βρε παιδί μου, αν πας να τους πεις “Καλημέρα”, με το “Κα…” παίζει να σε γαμοσταυρίσουν επί τόπου! Κορνάρουν με μίσος, βγάζουν αφρούς από το στόμα αν τολμήσει να ξεπαρκάρει κανείς την ώρα που περνάνε. Γρυλίζουν με μένος αν τολμήσει ο μπροστινός τους να σκεφτεί να καθυστερήσει 2 δευτερόλεπτα στο φανάρι και στην περίπτωση που διανοηθείς να τους αντιμιλήσεις, έρχεται η στιγμή που περίμεναν! Είσαι αυτός που θα πληρώσει για το ΦΠΑ, το ξύλο της συζύγου, την γκρίνια της πεθεράς, τις ειδήσεις που τους σπάνε τα αρχίδια, τη δουλειά που πάει κατά διαόλου, την τρύπια κάλτσα τους, ακόμα και για τη μάνα τους που τους τις έβρεχε στον κώλο όταν ήταν μικροί.
Η άλλη θεωρία μου λέει ότι ίσως, πιθανόν, μπορεί… να φταίει το νερό της Αθήνας. Γιατί στην επαρχία που επισκέφθηκα την προηγούμενη βδομάδα, οι άνθρωποι ήταν μια χαρά χαμογελαστοί. Ίσως βέβαια και να φταίνε οι κλανιές, που με το καυσαέριο γίνονται πιο τοξικές και μιας και στην Αθήνα υπάρχει υπερπληθυσμός, μας τη βαράνε στο νευρικό σύστημα με την τοξική τους μπόχα. Εδώ, αφιερώνω σε όποιον δεν γουστάρω, το “Toxic” της γνωστής ξανθιάς, τέως καραφλής τραγουδιάρας. Στους υπόλοιπους, το αφιερώνω στο mute.
Όπως έλεγε και το άτυχο πτηνό* με το όνομα θαλασσινού, που κατέληξε να γίνει σούπα από μια σπάνια φυλή Ινδιάνων του Αμαζονίου… “Άθρωποι όλου του κόθμου χαλαρώθτε”. Εν ανάγκη, κλείστε την TV και ρίξτε κανένα χέσιμο.
*Ο Ναύτης στο βιβλίο του T. Ρόμπινς
Δεν αρκεί να βρέξει καθαρτικό. Οι δυσκοίλιοι κρατούν ομπρέλες για να αποφεύγουν το φτύσιμο -άλλωστε νομίζουν ότι βρέχει. Η ομπρέλα τους, όμως, μέσα στο ορθό τους μπορεί να αποβεί αποτελεσματική.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟΔΗΓΙΕΣ: Εισάγετε την ομπρέλα κλειστή. Μόλις φτάσει στο επιθυμητό βάθος, την ανοιγοκλείνετε μερικές φορές έως ότου επιτευχθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα.
...αυτό με την ομπρέλα θέλω να το εφαρμόσω σε 5-6 άτομα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπί του θέματος, ούτε στην επαρχία είναι χαλαρά τα πράγματα. Trust me, I'm doctor. Ήμουν 3,5 μήνες εκεί για δουλειά και τα είδα όλα μπλε (και δεν φταίει η έλλειψη sex). Και εγώ νόμιζα ότι ήταν χαμογελαστοί, αλλά μια βδομάδα αργότερα κατάλαβα ότι ήταν οφθαλμαπάτη προερχόμενη από την υπεροξυγόνωση του εγκεφάλου. Τα ίδια σκατά και στην επαρχία και ίσως χειρότερα μιας και όλα ανακυκλώνονται σε ένα στενό κύκλο... μαύρα χάλια.
Άρα δεν φταίνε οι κλανιές, ούτε το νερό. Τι μας μένει; Οι ειδήσεις; Τα φυτοφάρμακα; Το τσέρνομπιλ; Το ΦΠΑ; Η έλλειψη σεξ; Το συνάχι; Η έλλειψη χεσίματος; Τα ίδια τα σκατά; Μήπως πρέπει να ψεκάσουμε τη χώρα με ξύδι; Ή να επαναφέρουμε τα όργια σε δημόσιους χώρους; Ποια η άποψή σας;
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί δεν ξεκινάς κι εσύ να χαμογελάς έξω στον κόσμο; Αν το κάνεις θα δεις πόσα χαμόγελα θα σου επιστρέψουν
ΑπάντησηΔιαγραφή...και θα είσαι και πιο χαρούμενο παιδί όταν επιστρέψεις σπίτι!
Καλό μήνα!
Όποτε το κάνω αυτό, με κοιτάζουν λες και είμαι εξωγήινη και τις περισσότερες φορές κομπλάρουν και τολμώ να πω... ανησυχούν! Εγώ είμαι χαρούμενη, οι άλλοι δεν είναι. Τις πταίει λοιπόν;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν είσαι χαρούμενη, συνέχισε να χαμογελάς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν έστω και ένας απαντήσει στο χαμόγελό σου με χαμόγελο, θα έχεις κάνει κάτι.
Όσο για το "τις πταίει"...
Μην το ψάχνεις.
It's complicated. :)