ΦΛΥΑΡΙΑ

Εεεε γεια σας, τι μου κάνετε; Πήγατε; Γυρίσατε; Περάσατε καλά; Αλήθεια, δε με ενδιαφέρει, από ευγένεια ρώτησα.
Τι χούι κι αυτό να πρέπει να ρωτάς (από ευγένεια πάντα) ένα σωρό ερωτήσεις και να γνέφεις συγκαταβατικά όσο στις απαντάει ο άλλος, ενώ τον φαντάζεσαι με κόκκινο στρινγκ, να χορεύει σε στύλο στριπτιτζάδικου και μια παρέα ελέφαντες της ντίσνεϊ να του χώνουν δολάρια στη ζαρτιέρα... κάπου εκεί είναι που επανέρχεσαι και απαντάς σε όσα υποθετικά άκουσες, "μάλιστα" (βολεύει το "μάλιστα", είναι ουδέτερο. Δεν απαντάς "τι καλά" ενώ σου περιγράφει την κηδεία της θειας του, ούτε "γαμώτο" ενώ σου λέει για το καινούριο γκομενάκι...). Μάααλιστα...

Τι καλοκαίρι κι αυτό... 7 ντους, 2 μπουγάδες, «ΔΩΡΕΑΝ κατούρημα», τόνοι δουλειάς, μαζική λήψη καθαρτικού, ένα σπασμένο πόδι και συγχώρεση.

Θα μου πεις, το προηγούμενο ήταν καλύτερο;

Τα μόνα που θυμάμαι από πέρσυ είναι μια διάσειση, ένα τρικούβερτο καυγά και κάτι μπύρες. Τουλάχιστον φέτος γελάμε, κατουράμε (δωρεάν πάντα), γαμιόμαστε... όσο να πεις, μια εκτόνωση την έχουμε.

Μέσα στην κουτσαμάρα μου πήγα και κάτι διακοπές και ίσως να πάω κι άλλες. Αν μου το "επιτρέψει η δουλειά" κι ας είμαι άνεργη... έχει πέσει πολλή δουλειά. Ούτε γραφείο τελετών να είχα. Ξέρετε, αυτή την εποχή μειώνουν το μέσο όρο ηλικίας της χώρας. Όποιος γέρος και γριά είναι (ή δεν είναι) στα τελευταία του, πάει μια ώρα αρχύτερα. Τα ξέρω από έγκυρη πηγή, έχω φίλο νεκροθάφτη που έχει δουλειές με φούντες!

Που λέτε φίλτατοι, επανέρχομαι, είχα κανονίσει διακοπές η άνεργη. Τι διακοπές δηλαδή... διακοπάρες. Πολλές, χαλαρές, ζωηρές... αααβίιιαστες. Δυο μέρες πριν φύγω, πήγα να δω μια φίλη για μια μπύρα. Η μια ως γνωστό, ποτέ δεν είναι μια. Καταλήξαμε λοιπόν, να πίνουμε μπύρες ως το πρωί, γύρισα σπίτι, έπεσα για ύπνο και κατά τις 11 ξύπνησα -με τρελό πονοκέφαλο- γιατί είχα δουλειές, να ετοιμάσω βαλίτσες κ.λπ. Σηκώνομαι λοιπόν, κάνω 1-2 βήματα και στο 3ο σκοντάφτω στη γωνία του κρεβατιού. Συνηθισμένο συμβάν. Πάω να πατήσω το πόδι κάτω, αλλά δεν... ο πόνος ήταν απερίγραπτος και υπολογίζοντας λάθος την ισορροπία μου μες το χανγκόβερ, πέφτω στο πάτωμα. Κοιτάζω το πόδι που πονούσε και βλέπω ένα από τα δάχτυλά μου να κοιτάει βορειοδυτικά, κοινώς να έχει φύγει από τη θέση του. Σας υπενθυμίζω ότι την επόμενη μέρα ταξίδευα...

Πάω στο νοσοκομείο, λέω στον ορθοπεδικό να μου δώσει παυσίπονο, να μου κάνει ένεση, κάτι τέλος πάντων γιατί είχε πάει 13:30 και το πόδι ήταν πλέον κρύο, άκα πονούσε αρκετά... απάντηση γιατρού με κλείσιμο ματιού "Μου έχουν τελειώσει τα καλά" και μετά από αυτή τη δήλωση, κάνει το λάθος να προσπαθήσει να επανατοποθετήσει το διαγωνίως σπασμένο κόκαλο, χωρίς να μου κάνει ούτε τοπική νάρκωση... το μετάνιωσε! Και αν δεν με κρατούσε κάποιος και δεν κρατούσε αυτός το σπασμένο μου δάχτυλο, σίγουρα θα του είχα σκάσει κουτουλιά, κλωτσιά, μπουνιά, κάτι, ότι έβρισκα πρόχειρο εκείνη τη στιγμή. Μετά την ένεση ήταν όλα καλύτερα, ή σχεδόν.
41 βαθμοί με πατερίτσα δεν αντιμετωπίζονται εύκολα. Παρόλα αυτά, έφυγα, πήγα διακοπές, πέρασα όσο καλύτερα μπορούσα και επέστρεψα κουτσή μεν, χαμογελαστή δε! Έτσι για να ξέρει όποιος με καταράστηκε, του εύχομαι "και στα δικά του" χωρίς τα χαμόγελα.

Από τότε που επέστρεψα, είδα ένα σωρό καλές ταινίες, ενάμισι κύκλο True Blood και ξαναέφυγα, ξαναήρθα... πολύ σούρτα-φέρτα γενικά. Καλό αυτό, σε κίνηση να βρισκόμαστε. Είδα και τα 2 τελευταία επεισόδια True Blood της τρίτης σαιζόν. Πόσο γέλιο έχουν οι rednecks βαμπίρ, γελάω απερίγραπτα. Αυτή η σειρά είναι διαρκώς στα όρια του ντεγκαντάνς. της κωμωδίας και της τσόντας. Σε κίνηση να βρισκόμαστε δηλαδή... μια χαρά.

Το χαρακτηριστικό αυτού του μήνα είναι το γλυκό με κρέμα, ζελέ και ανανά, θεός ξεβράκωτος σας λέω! Δεν ζει ούτε μια μέρα στο ψυγείο, πέφτει περονόσπορος.

Και μην ξεχνάμε τις μπύρες... στην υγεια σας!