Είναι Πέμπτη βράδυ. “Αυτός ο Νοέμβρης είναι πολύ κρύος” σκέφτομαι και κλείνω την εξώπορτα. Ο αέρας εξακολουθεί να σφυρίζει μανιασμένος και η μπόρα φέρνει τη βροχή στα τζάμια της παλιάς σιδερένιας πόρτας. Πετάω τις βρεγμένες μπότες στην άκρη και κρεμάω το μπουφάν να στεγνώσει. Η ζεστασιά του σπιτιού και ο μαλακός καναπές μοιάζουν με όαση μετά από 12 ώρες σκίσιμο στη δουλεια. Τα μάτια μου έχουν μαύρους κύκλους και κλείνουν από την κούραση και τη σάπια οθόνη του υπολογιστή στο γραφείο. “Άλλη μία μέρα και έρχεται το Σαββατοκύριακο…” μονολογώ και ξεφυσάω μία μεγάλη ανάσα.
Ανάβω κεράκια. Σβήνω τα φώτα. Βάζω μουσική και βουλιάζω στον καναπέ… η αγαπημένη στιγμή της ημέρας, ώρα για χαλάρωση!
Πιάνω το μαλακό πακετάκι Marlboro από δίπλα μου, βάζω ένα τσιγάρο στο στόμα. Βγάζω και το μικρό bic αναπτηράκι από το πακέτο και το ψηλαφίζω. Το κοιτάω. Το σκίζω γρήγορα από πάνω για να βεβαιωθώ. Ήταν άδειο!
Βρίζω από μέσα μου, το διαολοστέλνω. Ανάβω το τσιγάρο. Τσαλακώνω το πακέτο και το πετάω πίσω μου.
Καπνίζω το τελευταίο μου τσιγάρο και χαμογελάω ανακουφισμένη!
Να πώς έκοψα το κάπνισμα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου