Το μαχαίρι

Στην πίσω μεριά του λόφου, δίπλα στο ασημένιο δάσος, υπήρχε ένα εργαστήρι. Εκεί κατοικούσε ένας μεταλλουργός με τον κουλό βοηθό του. Η τέχνη του ήταν να δημιουργεί κάθε λογής ξίφη, λεπίδες, μαχαίρια και λόγχες. Πολλοί έλεγαν ότι σε ολόκληρο τον κόσμο δεν υπήρχε καλύτερος τεχνίτης απ’αυτόν τον παράξενο κοκκινοτρίχη. Άλλοι πάλι τον απέφευγαν και ισχυρίζονταν ότι ήταν μπλεγμένος με μαγεία.

Ένα μεσημέρι, μία κοπέλα έφτασε στην κορυφή του λόφου. Ερχόταν από μακριά και αναζητούσε το τέλειο όπλο. Το μαχαίρι που σε καρφώνει και δεν το νιώθεις μέχρι να το στρίψει ο θύτης και να σου κάνει τα σπλάχνα κιμά. Τη λόγχη που σε κόβει και το καταλαβαίνεις όταν τα μέλη σου που ξεκολλάνε αργά από πάνω σου, πέφτουν στο πάτωμα σαν αποφάγια πεταμένα στα σκυλιά. Μόνο που η ίδια δεν το ήξερε ακόμα.

Ο μεταλλουργός την είδε να κατηφορίζει το λόφο. Τα μάτια του γυάλισαν και αμέσως μετά σκοτείνιασαν. Έκανε νόημα στο βοηθό του να πάει να ανάψει τη φωτιά. Του έπαιρνε λίγη ώρα παραπάνω, αλλά παρ’ όλο που δεν είχε χέρια, κατάφερνε να κάνει τη δουλειά του με τα πόδια του.

Η κοπέλα κατηφόρισε το λόφο σχεδόν τρέχοντας και πλησίασε τον κοκκινοτρίχη που στεκόταν όρθιος μπροστά στο εργαστήρι του, με τα χέρια στη μέση . Τον περιεργάστηκε για λίγο. Έψαξε τριγύρω με τα μάτια, αλλά δεν υπήρχε ψυχή. Τελικά, μίλησε… «εσύ είσαι ο μεταλλουργός;»

-Εγώ.

-Με στέλνουν οι θείες μου, η Αγάπη και η Αφέλεια. Είπαν ότι θα μου φτιάξεις κάτι.

-Χμμ κι εσύ;

-Εγώ τι;

-Εσύ είσαι σίγουρη ότι το θέλεις;

-Φυσικά! Θα το κάνω δώρο στον αγαπημένο μου…

-Χμμ.

Τα μάτια του τεχνίτη σκοτείνιασαν τόσο που έμοιαζαν με κενές κουμπότρυπες. Δεν ήταν η πρώτη φορά που του ζητούσαν κάτι τέτοιο, αλλά ποτέ δεν του άρεσαν αυτές οι «παραγγελίες». Μπήκε στο εργαστήρι του και άρχισε να λιώνει το μέταλλο. Η φωτιά πετούσε σπίθες και έκανε τα μαλλιά του να μοιάζουν ακόμα πιο φλογερά και με τις κουμπότρυπες για μάτια, ήταν στ’ αλήθεια τρομακτικός. Η κοπέλα έκανε ένα βήμα πίσω και πήρε γρήγορα το βλέμμα της από πάνω του. Ο βοηθός του έστεκε πλάι του με λυγισμένα τα γόνατα. Το σώμα του έμοιαζε με καρέκλα που ισορροπεί στα πίσω πόδια. Αν δεν ήταν το κεφάλι του τόσο στρογγυλό, σίγουρα θα τον περνούσε για έπιπλο έτσι ισχνός και ακίνητος που ήταν. Οι ώμοι του έμοιαζαν σα να τους είχε κόψει κάποιος συμμετρικά από τη ρίζα, αφήνοντάς τελείως ακάλυπτα τα πλευρά του να ξεπετάγονται. Αν κοιτούσες πιο προσεκτικά, ίσως και να κατάφερνες να τα μετρήσεις. Όσο ο τεχνίτης έδινε ζωή στο μέταλλο, εκείνη βγήκε έξω και ξάπλωσε στο γρασίδι. Η μέρα ήταν ζεστή και μετά από τόσο δρόμο χρειαζόταν έναν υπνάκο… Ονειρεύτηκε. Είδε εκείνον. Αγκαλιάστηκαν και χαμογέλασαν μαζί. Τον φίλησε, έκαναν έρωτα, την κράτησε στην αγκαλιά του κι έγιναν ένα. Χόρευε ευτυχισμένη και μετά… σκοτείνιασε. Έτσι, απότομα, ο κόσμος γύρω της πάγωσε. Ήξερε ότι εκείνος ήταν πίσω της. Γύρισε να τον κοιτάξει με μια τελευταία πιρουέτα και έπεσε στο πάτωμα. Εκείνος κρατούσε το μαχαίρι και δάκρυζε.

-Εεε κοπελιά. Ξύπνα!

-Τι… τι έγινε;

-Αποκοιμήθηκες. Η παραγγελία σου είναι έτοιμη. Μπορείς να πας μέσα να την πάρεις.

-Ευχαριστώ.

Η κοπέλα μπήκε στο εργαστήρι και πλησίασε τον τεχνίτη που στεκόταν δίπλα στο χυτήριο με γυρισμένη την πλάτη. Η φωτιά είχε σβήσει και τώρα έβλεπες μόνο λίγο καπνό να στριφογυρίζει μονάχος του πάνω από τα αμόνια. Ο μεταλλουργός γύρισε και την κοίταξε. Τα μάτια του ήταν υγρά, σα να είχε βουρκώσει και πολύ πιο ανθρώπινα από εκείνες τις κενές κουμπότρυπες που αντίκρισε νωρίτερα. Της έδωσε την παραγγελία της τυλιγμένη σε ένα μαλακό δέρμα. Ήταν τόσο απαλό που ανατρίχιασε με την υφή του. Το άνοιξε και τα μάτια της έλαμψαν στη θέα του πιο όμορφου και καλοφτιαγμένου μαχαιριού που είχε δει ποτέ της. Κάθε λεπτομέρεια πάνω του ήταν άψογη, έμοιαζε με πραγματικό έργο τέχνης. Το αποκορύφωμα της ομορφιάς του ήταν η λεπίδα. Είχε σκαλισμένη με υπέροχα καλλιγραφικά γράμματα τη λέξη «Εμπιστοσύνη».

Η κοπέλα κοίταξε το μεταλλουργό με τα χείλη μισάνοιχτα σα να ετοιμαζόταν να μιλήσει. Εκείνος της είπε:

-Αν ήμουν στη θέση σου, δεν θα το έδινα σε κανένα, παρά μόνο στο βοηθό μου.

Η κοπέλα πήρε το μαχαίρι και έφυγε. Λίγο αργότερα, έκανε το όνειρό της πραγματικότητα…