ΚΑΝΕ ΠΑΡΕΑ ΣΤΗΝ ΑΡΟΥΡΑΙΑ...

3 Ιαν 2010

9-10-αποσυμπίεση




Συσσωρευμένο άγχος παντρεμένο με νεύρα, τσακώνονται μεταξύ τους για δυο στοίβες άπλυτα και κάτι σκονισμένες μέρες. Χρόνος που βιάζεται να φύγει. Ώρες που μετράνε αντίστροφα φωτισμένες από μια πανσέληνο σε έκλειψη. Ασήμαντες κουβέντες και πρόσωπα που γελούν επειδή πρέπει. Αναμνήσεις νοσοκομείων, φόβων, τσακωμών, απόγνωσης, οδυρμών και απογοήτευσης κάνουν παρέλαση στο κεφάλι μου. Ξύπνησα και έγραψα ξεκαρδιστικές μαλακίες με ολόμαυρο χιούμορ και χάρηκα γιατί το γέλιο μου ακούστηκε ολοζώντανο και δυνατό σε 2 οικοδομικά τετράγωνα!

-Θέλεις λίγη σοκολάτα; Είναι bitter!

Κοιμήθηκα κουρασμένη. Βίντεο που δεν είδα ποτέ από ατυχήματα, ανατροπές και θάνατο χορεύουν καν-καν στον ύπνο μου. Κι εκεί που είχα ξεχάσει την ψύχρα ξεπετάχτηκε απότομα, σαν κλόουν σε ελατήριο, ένας φόβος. Τον χαιρέτισα με ξινισμένα μούτρα. Δεν ταΐζω αδέσποτους φόβους, ούτε τους υιοθετώ πια. Του είπα να πάει να γαμηθεί και γύρισα πλευρό. Ξύπνησα ξανά και βρέθηκα να στροβιλίζομαι ανάμεσα σε γνωστές φυσιογνωμίες και μελομακάρονα.

-Όχι, ευχαριστώ. Θα πιω μια παγωμένη Kaiser.

Ο βάτραχος που φίλησα εκατομμύρια φορές μεταμορφώθηκε σε πρίγκιπα… τι ευχάριστη έκπληξη! Λες να με έχει εξημερώσει; Τυλίγω γύρω μου την αλεπουδίσια ουρά μου και κοιμάμαι ήρεμη. Ησυχία. Τηλέφωνο. Ξυπνάω και βαριεστημένα φοράω τις γόβες μου. Το πρώτο οινόπνευμα της χρονιάς έχει άλλη άποψη, η διάθεσή μου φτάνει στο 3ο σύννεφο δεξιά και όλα μοιάζουν βουτηγμένα σε ροζ καραμέλα. Ο ήλιος με χτυπάει στα μούτρα. Συζητάω σοβαρά, βαριέμαι. Βουλιάζω στις σελίδες του Μπάνυ και διασκεδάζω. Κοιμάμαι.

-Φιστικάκι;

Ξυπνάω και με υποδέχεται ο χειμώνας που επέστρεψε από το επαγγελματικό του ταξίδι. Ένα κουτάβι μου κάνει χαρές και χαμογελάω. Σκέφτομαι τις γκρίζες μέρες στο βούρκο. Λες να επιστρέψουν; Λες να λιώσει η καραμέλα και να είναι σα να μην έφυγαν ποτέ; Λες να έρθουν για επίσκεψη οι μεγάλες αδερφές τους; Δεν πέρασαν τα σκατά, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Απλά είναι βουλωμένη η μύτη μου και δε με ενοχλούν τόσο. Νιώθω ήρεμη και οι απειλές μοιάζουν μικρές. «Ατσαλάκωτη» είπε μια ψυχή… δεν έχω καμία υπερφυσική σιδερώστρα, απλά δεν φοράω ρούχα που θέλουν σίδερο. Μου τη δίνει το σιδέρωμα…

-Αν είναι κάσιους.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου