Είναι σοβαρό γιατρέ;

Διάβασα το ζώδιό μου, καθυστερημένα ως συνήθως, και είχε σαν υστερόγραφο το εξής: "Όταν η αισιοδοξία ενεργοποιείται εντός σου, τα πράγματα έξω αλλάζουν ταυτόχρονα."

Τι να του πεις μετά κι αυτού του ξεσκονισμένου που τα γράφει και σε όλους αυτούς που καταιγίζουν το κινητό μου με κλήσεις; "The subscriber you have called is not available. Please, leave a message after the fart?"

Τι άλλο να τους πεις; Έχει διαφορά όταν το ενδιαφέρον είναι πραγματικό από όταν είναι κάλπικο; Έχει σημασία τι από τα δύο είναι; Ή μήπως αρκεί η ένεση αυτοπεποίθησης που παίρνεις απλά και μόνο όταν σου λένε "Πήρα να πω ένα "γεια" και να δω τι κάνεις γιατί χαθήκαμε."

Μήπως δεν είναι ίδιο το αποτέλεσμα αν το αρχικό ενδιαφέρον είναι κάλπικο; Μήπως δεν θα οδηγήσει και πάλι στην ίδια συνάντηση του καφέ μετά το τηλεφώνημα και στην παραδοσιακή ανταλλαγή νέων και λοιπών μαλακιών;

Δανεικά είναι αυτά.
Bαριέμαι να ασχολούμαι. Ώρες-ώρες νομίζω πως απλά δεν με νοιάζει αν τους νοιάζει, αν ζω ή αν πεθαίνω. Γιατί κι εμένα πολλές φορές δε με νοιάζει. Είναι εκείνες οι ουκ ολίγες στιγμές που λέω "Δεν πάνε να ψοφήσουν όλοι σε καμιά γωνία, να μη με ενοχλούν κιόλας."
Και μετά πετάγεται σαν μαλακία η ψυχολόγος που κάθεται στην -καθόλου οικολογική- δερμάτινη πολυθρόνα στο μεγάλο γραφείο του κεφαλιού μου "Έχεις πολύ θυμό μέσα σου, πρέπει να τον εκφράσεις και να μην τον κουβαλάς."
Πφφφ... βαριέμαι. Όποτε εκφράζω το θυμό μου καταλήγω να ρίχνω απλά άλλο ένα πέπλο. Και τα πέπλα είναι άπειρα ρε φίλε, πιο πολλά κι απ' τα πουκάμισα του κύριου κρεμμύδα στην κακαίσθητη "Φρουτοπία"... βαριέμαι να επαναλαμβάνω την έκρηξη που οδηγεί απλά σε νέο φυτίλι.
Δε μένουν βέβαια και πολλές επιλογές γιατί ότι βράζει πολύ ώρα, κάποια στιγμή χύνεται. Εκτός αν το βγάλεις από τη φωτιά. Πράγμα που στην περίπτωση που προανέφερα σημαίνει έκφραση, εκτόνωση, αποσυμπίεση και πολλές παρόμοιες λέξεις. Συγνώμη, «δράσεις» ήθελα να πω.

Welcome to the hotel Catatonia

All rooms are for rent but none is for sale.


She's got a lot of pretty-pretty boys. That she calls friends…