ΚΑΝΕ ΠΑΡΕΑ ΣΤΗΝ ΑΡΟΥΡΑΙΑ...

18 Φεβ 2010

Βρίζω...



Ξυπνάω, βρίζω. Πάω στο μπάνιο, φτύνω πύον. Βρίζω. Φτύνω αίμα. Βρίζω. Μου μιλάνε. Απαντάω. Βρίζω. Κάνω γαργάρες με ένα ηλίθιο φάρμακο που έχει απαίσια γεύση. Βρίζω. Ετοιμάζομαι να βγω έξω. Φωνάζω τις γάτες. Τις διώχνει η καργιόλα από δίπλα. Τη βρίζω. Κατεβαίνω κάτω, μαζεύω τις γάτες. Ανοίγω τις κονσέρβες τόνου. Έρχονται. Πρώτη απόπειρα να πιάσω τη θηλυκιά (που από τον οίστρο της έχει μαζέψει ότι αρχίδι περπατάει στο λεκανοπέδιο Αττικής), αποτυγχάνει. Βρίζω. Ένας γαμιάς της, αρσενικός, προσπαθεί να πλησιάσει και τον διώχνω. Με αγνοεί. Βρίζω. Δεύτερη απόπειρα, πετυχαίνει. Η γάτα μέσα στη γατοφόρο παθαίνει πανικό, αναποδογυρίζει τον τόνο και τα κάνει όλα πουτάνα. Βρίζω. Φορτώνομαι την υπέρογκη γατοφόρο που βρωμάει ψαρίλα και ξεκινάω για τον κτηνίατρο. Είναι θεόβαρη. Βρίζω. Πονάνε τα χέρια μου. Βρίζω. Φτάνω στο κτηνιατρείο. Είναι 9:00, στην ταμπέλα γράφει ότι ανοίγει στις 9:30. Περνάει μία περαστική και μου το επισημαίνει. Βρίζω. Περιμένω 5’, γράφω μήνυμα στον κτηνίατρο. Η γάτα στριγκλίζει. Βρίζω. Ξαναφορτώνομαι τη γατοφόρο και πάω να πάρω ένα καφέ. Συνειδητοποιώ ότι έχω μόλις 2 ευρώ και 84 λεπτά. Πάω σε διπλανό ATM, ο τύπος μπροστά μου μόλις έκανε ανάληψη. Βάζω την κάρτα και μου λέει ότι έχει τεχνικό πρόβλημα. Βρίζω. Πάω στο παραδίπλα ATM, μου λέει ότι αδυνατεί να μου κάνει τη συναλλαγή που ζητάω. Βρίζω. Γυρίζω στο αναψυκτήριο. Πληρώνω 2,80 τον καφέ. Μου έδωσε χάρτινο ποτήρι με καπάκι για καλαμάκι ενώ ο καφές είναι ζεστός. Βρίζω. Κάθομαι σε τραπέζι με τη γατοφόρο στα πόδια μου. Ανοίγω το καπάκι και ξανασηκώνομαι γιατί δεν έχω αναδευτήρα. Πάω και φέρνω αναδευτήρα, ανακατεύω, πίνω, καίω τη γλώσσα μου. Βρίζω. Η γάτα εξακολουθεί να στριγκλίζει. Της μιλάω και μοιάζω σαν τρελή που μιλάει μόνη της. Τα χέρια μου τρέμουν από το κουβάλημα και δεν μπορώ να πιω τον καφέ μου. Βρίζω. 9:25 σηκώνομαι και πάω για δεύτερη φορά στο κτηνιατρείο. Φτάνω ταυτόχρονα με τον κτηνίατρο. Ευτυχώς. Η γάτα χτυπιέται στη γατοφόρο. Μου λέει ότι αν φωνάζει δεν μπορεί να την κρατήσει στο αναρρωτήριο πάνω από μία μέρα. Βάζω τα γάντια και πιάνω τη γάτα, της κάνει προνάρκωση. Φεύγω από το κτηνιατρείο. Είμαι δίπλα στο ταχυδρομείο και έχω 3 φακέλους να στείλω, αλλά δεν έχω λεφτά για γραμματόσημο. Πάω σε τρίτο ATM, μακριά από το ταχυδρομείο, κάνω ανάληψη, βλέπω το υπόλοιπο, συνειδητοποιώ πόσο καθυστέρησαν να με πληρώσουν. Βρίζω. Πάω και παίρνω τον καφέ μου από το αναψυκτήριο, χύνεται και κάνει το ποτήρι σκατά. Βρίζω. Προχωράω προς το μετρό, μέσα στο μετρό κι αυτό συνεχίζει να φτύνει καφέδες. Συναντάω ελεγκτές, κάνω μανούβρες για να βγάλω από την τσέπη το εισιτήριο χωρίς να λερωθώ, το ελέγχει μία άρρωστη που βήχει πάνω του, μου το δίνει πίσω. Βρίζω. Μπαίνω στο συρμό, ξαναχύνεται ο καφές. Δίπλα μου 2 γέροι βήχουν και φτερνίζονται εναλλάξ. Βρίζω. Ανοίγω το παράθυρο με το χέρι που δεν κρατάει τον καφέ γιατί σιχαίνομαι τους φυματικούς κωλόγερους. Βρίζω. Αλλάζω συρμό και στο επόμενο είμαστε σαν τις σαρδέλες, ενώ υπάρχουν κενές θέσεις. Ψυχασθένεια. Ο κόσμος φωνάζει γιατί δεν κάθονται οι ηλικιωμένοι. Ο καφές ξαναχύνεται. Βρίζω. Βγαίνω από το μετρό, πίνω μια γουλιά από τον πούστη τον καφέ που με έχει κάνει χάλια και βλέπω ότι το λεωφορείο μου έχει πάει ήδη στη στάση και δεν το προλαβαίνω. Βρίζω. Πετάω το γαμοκαφέ. Παίρνω ταξί. Ο ταξιτζής μου κλέβει ενάμισι ευρώ. Αν τον έβριζα μπορεί και να άρχιζα να φτύνω πάνω του πύον και αίμα. Συγκρατούμαι. Βρίζω. Φτάνω στο γραφείο. Περνάνε σχεδόν 2 ώρες ψιλό-ήρεμες. Μαθαίνω κάτι νέα και συγχύζομαι. Λέω σε ένα φίλο ότι τον είδα στον ύπνο μου να πεθαίνει. Μου μιλάνε στο τηλέφωνο με τις ώρες. Βρίζω. Το κινητό μου σβήνει από μπαταρία. Το βάζω να φορτίσει, παθαίνει κοκομπλόκο και η οθόνη αφής δεν δέχεται να λειτουργήσει, το χτυπάω. Βρίζω. Μιλάω με τον κτηνίατρο και μου λέει ότι το γατί δεν πρόλαβε να ξυπνήσει από τη νάρκωση και τα έσπασε όλα μέσα στο κλουβί του. Παίρνω να κανονίσω που θα μείνει μέχρι να κοπούν τα ράμματα, κανονίζω και μου μιλάνε άλλο ένα εικοσάλεπτο για άσχετα πράγματα. Προσπαθεί συνάδελφος να μου κάνει πλάκα ενώ μιλάω, του φωνάζω. Φορτώνω. Το κλείνω. Βρίζω. Τα πόδια μου χορεύουν καν-καν από τα νεύρα. Προσπαθώ να συγκεντρωθώ στη δουλειά, δαγκώνω το μολύβι νευρικά, μάταια. Βρίζω. Πονάει ο λαιμός μου. Ανοίγω document. Τα γράφω. Δεν εκτονώνομαι. Βρίζω. Γαμώτο.

8 σχόλια:

  1. Κάποιες μέρες είναι καλύτερα να μείνεις στο σπίτι ξαπλωμένη. Για σένα μα περισσότερο για τους υπόλοιπους χαχαχα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. @superextreme Βρίσκεις;

    @Ντάμα Σπαθί Ακριβώς αυτό σκεφτόμουν μόλις βγήκα από το ταξί και εξακολουθώ να το πιστεύω φυσικά. Κάποιες μέρες απλά δεν πρέπει να ερχόμαστε σε επαφή με τίποτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ηρέμισε. Η ζωή δεν ειναι σοβαρή. Οι καριόλες που μισουν τα ζώα υπάρχουν για να το επιβεβαιώνουν. Το ίδιο και οι αλανιάρες γάτες. Ηρέμισε. Τα λεφτά υπάρχουν για να ξοδεύονται. Και, ναι, οι τραπεζες γαμιούνται. Αλλά ηρέμισε. Οι γάτες πάντα θα στριγγλίζουν όταν τις στριμώχνεις, ακόμα και όταν είναι για καλό. Ο καφές θα σου χυθεί ξανά και ξανά. Γι αυτό ηρέμισε. Τα Μέσα είναι μαζικά, και το ξέρεις οτι θα βρεις κωλόγερους που βήχουν. Και κλέφτες-ταρίφες υπάρχουν όπως κλέφτες-εφοπλιστές, κλέφτες-μπάτσοι, κλέφτες-ζαχαροπλάστες. Το θέμα είναι να μη σου κλέψουν την ψυχή. Ηρέμισε, γιατί την ισορροπία εσύ την κρατάς. Οι εφιάλτες πάντα θα τελειώνουν το πρωί και το τηλέφωνο θα εξακολουθήσει να είναι μια υπερεκτιμημένη μαλακία που εξυπηρετεί λίγο την ουσία και πολύ την πολυλογία. Άκου μόνο αυτά που χρειάζεσαι... και ηρέμισε. Οι εκνευριστικοί συνάδελφοι είναι αναγκαίοι. Και γάμησέ την τη δουλειά. Ηρέμισε. Σκέψου ότι μέσα από τη δική σου γαλήνη, μπορεί να γαληνεύσει όλος ο κόσμος. Ο δικός σου. Ο δικός μου. Ο δικός τους. Βρίσε, για να εκτονωθείς, αλλά προστάτεψε τον εαυτό σου. Και ηρέμισε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @Mind Whore Χαχαχα! Πρέπει να εργαστείς σε κλινική για ψυχασθενείς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. ο αναδευτήρας είναι όλα τα λεφτά!
    θα συμπλήρωνα πως εκείνες τις μέρες , εκείνες τις μίζερες στιγμές είναι που χρειάζεσαι ένα ήρωα, να σου φέρει καφέ, να σου κρατήσει τη γατοφόρο, να σε πάει μέχρι τη δουλειά, ή έστω να σου έχει μαγειρέψει το βράδυ νιουκ νιουκ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Το έχω πει πολλές φορές και θα το ξαναπώ...
    Όσο αντιδράς, τόσο η ζωή θα σου σπάει τα νεύρα!
    Όπως ένα εκνευριστικό πιτσιρίκι που σου πετάει βοτσαλάκια και όσο βλέπει ότι εκνευρίζεσαι, τόσο πιο πολλά σου πετάει! :)
    Ρίξτο λίγο στην πλάκα και θα δεις...
    Όταν δε θα εκνευρίζεσαι θα καταντήσεις ανιαρή για το σύμπαν και θα πάει να ενοχλήσει κάποιον άλλον. :)))

    Καλή σου μέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @Staytrue την επόμενη φορά θα φωνάξω το Spiderman :)

    @Lilith Είμαι η πρώτη διδάξασα στο "δεν υπάρχει ίχνος απόδειξης ότι η ζωή είναι σοβαρή" γι'αυτό διασκέδασέ τη... είναι τρόπος ζωής. Αλλά υπάρχουν πάντα κι εκείνες οι μέρες που σηκώνουν μπινελίκι βρε παιδί μου, κάπως κάπου πρέπει να βγει όλο αυτό για να γίνει μετά γέλιο. Αυτές τις στιγμές, ότι και να σου λέει το σύμπαν, απλά δεν βγαίνει με χιούμορ. Το πιο χιουμοριστικό πράγμα που μπορούσα να φανταστώ ήταν το κεφάλι κάποιου στο πιάτο μου, ρεαλιστικά. :D Ευχαριστώ για τα σχόλια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή