Μετά τον Μπουκόβσκι...

Αφήνοντας το Τοστ-Ζαμπόν ανέγγιχτο στο ράφι του για να το ταιριάξω αργότερα με τα μεσημέρια του Ιουνίου, και μετά το συγκλονιστικό “Σημειώσεις ενός πορνόγερου ΙΙ”, έπιασα κάτι πιο “ειδικό”. Ίσως, επειδή ήταν το μόνο εκ των 2 ξενόγλωσσων βιβλίων στο ράφι που δεν είχα ξεψαχνίσει και σίγουρα, επειδή ήθελα να ξεθωριάσω λίγο τη σκοτεινή μου διάθεση. Σκατά με σαφράν, νηνεμία πριν την καταιγίδα και προετοιμασία για πόλεμο. Θα χαλάρωνα λίγο, νόμιζα.

Αντ' αυτού...

Αλληλούια.

Διαβάζοντας για το ζεν στις πολεμικές τέχνες, νιώθεις σα να σου έρχονται απανωτά σκαμπίλια και εσύ να λες ευχαριστώ με υπόκλιση. Τελειώνεις το κεφάλαιο και πριν καταπιείς το σάλιο σου και αναπνεύσεις, βγαίνει το μεγάλο χέρι του δασκάλου καράτε μέσα από το βιβλίο και σου ρίχνει την αεροπλανική σφαλιάρα. Νομίζω ότι έχει μετατοπιστεί η κάτω γνάθος μου από τα σκαμπίλια. Αισθάνθηκα ότι αυτή η γνώση ρουφάει τον εγωισμό μου όπως ο κρητικός τον κοχλιό του. Μια σιχαμάρα. Μια αηδία, αλλά και ένα πεντακάθαρο κέλυφος έτοιμο για ότι θες.

Η διάθεση για επιστροφή στην tabula rasa αλά Τζον Λοκ (λατρεύω τα μονοσύλλαβα ονοματεπώνυμα, ούτε τόνους δεν θέλουν) και ξανά η παραδοχή ότι δεν ξέρω απολύτως τίποτα. Όλα έξω. Πάμε πάλι. Φτου κι απ' την αρχή... εσαεί.

Δεν έχει νόημα η αντίσταση. Τα χαστούκια θα σκάνε έτσι κι αλλιώς μέχρι να αποτεφρωθείς ή να γίνεις εκλεκτός μεζές για σκουλήκια (μετά από αυτό, μπορεί να το γυρνάνε σε κλωτσιές). Οπότε, χαλάρωσε κι απόλαυσέ το. Εξάλλου, όποιος δε γνωρίζει την ηρεμία, δε γνωρίζει ούτε την ευτυχία (αυτό το ψαγμένο κάπου το διάβασα).

Καλά, μη νομίζετε τώρα ότι οραματίζομαι να γίνω Φου Μαντσού και να μη χύνω για να μην χάσω τις μαγικές μου δυνάμεις (θενκς, ξέρεις εσύ). Ούτε θα κλειστώ πουθενά να τελειοποιήσω το κενζούτσου μου σαν τη Θέρμαν στο Kill Bill. Απλά κλότσησα αυτή την αίσθηση ανεπάρκειας που στοίχειωνε ώρες-ώρες το μυαλό μου. Τέλειος πολεμιστής ή πολεμίστρια δεν υπάρχει. Ακόμα κι ο Μπρους-Λη είχε κοντύτερο δεξί πόδι κατά μία ίντσα. Και τι έκανε γι' αυτό; Τελειοποίησε τη θέση μάχης του με το αριστερό πόδι μπροστά και έτσι κέρδισε σε ισορροπία. Συνεπώς, το θέμα είναι πώς χρησιμοποιούμε αυτά που έχουμε, πώς γυρίζουμε τα μειονεκτήματά μας προς όφελός μας. Κοινώς πώς αφήνουμε πίσω τη μοιρολατρεία και τελειοποιούμε αυτό που έχουμε (και σκατά να είναι, κάνουν για λίπασμα). Ακόμα κι ο λατρεμένος πορνόγερος Μπουκόβσκι, ήξερε καλά ότι είναι γέρος, άσχημος και χοντρός, αλλά ήξερε εξίσου καλά ότι η γραφομηχανή του αναστέναζε όταν καθόταν να γράψει. Έτσι, αντί να κλαίγεται για όσα δεν επρόκειτο να αλλάξει, άφηνε πάντα χώρο για να ζήσει καινούρια. Μάλλον είχε ανακαλύψει το δικό του “ζεν”.