Μια ιδέα στο χαρτί, δέκα όνειρα στην άκρη...
Ματωμένα ακροδάχτυλα από την αγωνία, ειρωνία αν αναλογιστείς ότι τη δημιούργησες μόνος σου. Παλμοί κι ανάσα που δεν έχουν επανέλθει στα φυσιολογικά, νωθρά τους επίπεδα.
Τόση έμπνευση... και την κατάπιε ο φόβος σου. Πρέπει να μοιάζει τεράστιος μετά απ' αυτό.
Δεύτερη ειρωνία, αν σκεφτείς ότι δεν σου ζήτησε κανείς τίποτα. Μόνος σου προσφέρεις και άρεις...
Το θετικό είναι ότι τα όνειρα ξανάρχισαν. Ακόμα κι αν μπαίνουν στην άκρη, ξέρεις ότι είναι εκεί, περιμένουν υπομονετικά να τα πάρεις και να φύγετε. Μα τόση έμπνευση, θαμμένη για ένα φόβο; Δεν το χωράει το μυαλό μου, ούτε ο εαυτός μου το χωράει. Γι' αυτό παραμιλάω, όλο παραμιλάω... κάτι σαν την Ιωάννα της Λωραίνης, κάνω ερωτήσεις και μου απαντάει ένα φάντασμα, ένα μικρό διαβολάκι, ένας ιππόκαμπος που ίπταται... τελικά πόσες είναι οι στιγμές που σου κόβεται η ανάσα;
Έχω κι ένα "γιατί", μισώ να έχω "γιατί"... μου φαίνονται ηλίθια, μου φαίνεται ότι απαντούν σε προσδοκίες, ότι ζητούν, ότι είναι κάτι που δεν βοηθά σχεδόν σε τίποτα. Αλλά το έχω, εκείνο το "Γιατί ρε πούστη μου με έβαλες να κοιτάξω από την κλειδαρότρυπα; Αφού την έχεις μόνιμα κλειδωμένη την κωλόπορτα."
Πόσο κοστίζει λίγη ζωή; Δεν είναι δωρεάν;
Κρίμα... θα 'πρεπε.
Μας βάζει να κοιτάμε από την κλειδαρότρυπα γιατί θέλει να δει αν θέλουμε τόσο πολύ αυτό που κρύβεται πίσω που θα τη σπάσουμε στο τέλος την κωλόπορτα! Όποιο και να' ναι το κόστος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤη "βρίσκει" πολύ μ' αυτή τη διαδικασία!
Θα' πρεπε να είναι δωρεάν η ζωή, αλλά δεν είναι. Όπως και τίποτε άλλο.
Κι όμως τα πιο ωραία πράγματα είναι δωρεάν,
ΑπάντησηΔιαγραφήαγκαλιές, φιλιά, χάδια, ηλιοβασίλεμα, αγάπη...
Πόσο εύθραυστοι είμαστε τελικά...;
Αυτό το έγραψα επειδή συνειδητοποίησα ότι ακόμα και αυτά τα πιο ωραία πράγματα που περιγράφεις έχουν αντίτιμο... και καμιά φορά είναι πιο μεγάλο απ' όσο αντέχει κανείς να πληρώσει.
ΑπάντησηΔιαγραφή