ΝΤΡΙΙΙΙΙΙΙΝ

Σάββατο πρωί, σηκώνομαι, πάω στο μπάνιο, τρομάζω με το σχήμα του μαλλιού, ξυπνάω λίγο ακόμα. Σέρνω τις παντόφλες-ποντικάκια μου στην κουζίνα για να φτιάξω καφέ. Έχω ακόμα την αίσθηση της μπύρας που έπινα λίγες ώρες νωρίτερα και τα βλέπω όλα μέσα από ένα θολό πρίσμα νύστας. Χτυπάει το κουδούνι. Δεν περιμένω κανέναν και έχω τη συνήθεια να μην απαντάω σε αδέσποτα κουδούνια και τηλεφωνήματα στο σπίτι. Κοινώς, αν δεν έφερες την πίτσα μου, δεν έχεις καμία δουλειά να μου χτυπάς κουδούνι. Αλλά, σήμερα ο πονοκέφαλος νίκησε τη συνήθεια. Για να αποφύγω ένα, διαρκώς αυξανόμενης έντασης, εκνευριστικό ΤΖΖιιιιιιζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζ, έσυρα τα ποντικάκια 2 μέτρα, ως το θυροτηλέφωνο. 

Η πρωινή βραχνή φωνή μου περνά τα σύρματα του θυροτηλεφώνου και λέει…

-Ποιος;

Απαντάει άντρας με τραγουδιστή φωνή

-Θα μπορούσαμε να σας δούμε;

-Ποιος είσαι; Τι θέλεις;

Ο άντρας, πάλι με τραγουδιστή φωνή λέει

-Ονομάζομαι Μιχάλης Μανωλάτος (το όνομα είναι τυχαίο δεν το συγκράτησα, αλλά η μνήμη μου έχει άποψη, οπότε τα αρχικά του ήταν σίγουρα Μ.Μ.)

-Τι;

-Θέλουμε να σας μιλήσουμε για το δρόμου του θεού… μπλα μπλα μπλα (η ακοή μου πήγε να πιει καφέ μετά την πρώτη φράση)

Σκέφτηκα να κατέβω κάτω με ένα πάκο κάρτες μου και να τους προσηλυτίσω στη θρησκεία της ατσαλάκωτης, οπότε στο εξής θα δούλευαν για μένα και θα μοίραζαν τις κάρτες μου στον κόσμο. Θα χτυπούσαν κουδούνια και θα έλεγαν τραγουδιστά «Γεια σας, ήρθαμε να σας αλλάξουμε την παναγία». Ήταν μια πολύ καλή ιδέα που ξέχασα 3 δευτερόλεπτα αργότερα, όταν σκέφτηκα ότι πρέπει να αποχωριστώ τις ποντικοπαντόφλες μου και να φορέσω παπούτσια. Και την ξέχασα εντελώς 5 δευτερόλεπτα αργότερα, όταν σκέφτηκα ότι με περιμένει ζεστός καφές και ότι οι τύποι είναι πλασιέ θρησκείας. Αλήθεια, δουλεύει ακόμα το door to door;

Ποιος ανοίγει την πόρτα του ευχαρίστως σε δύο ξένους που ήρθαν για να του «αλλάξουν την παρθένο» ή τη μαντόνα αν είναι pop τύπος ή δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο μπορεί να πιστεύει ο καθένας;

Σημείωση για τον εαυτό μου: Όταν ιδρύσω επίσημα τη δική μου θρησκεία, να μην βάλω πλασιέ.

Ή μήπως να βάλω; 

Σέρνω τις παντόφλες ως το παράθυρο, βλέπω δυο κουστουμαρισμένους παππούληδες στην είσοδο. Ο ένας από τους δύο παρενοχλούσε ένα γεράνι. Τότε τα θυμήθηκα όλα… 

Πριν από 6 μήνες, ένα πρωί Σαββάτου ενώ επέστρεφα από τη βόλτα με το σκύλο, τους πέτυχα πάλι στην είσοδο και μου είχε πει ένας απ’ αυτούς χαρωπά…

-Είναι ο μπαμπάς εδώ; (Είπαμε μικροδείχνω, αλλά όχι κι έτσι ρε φίλε.)

Αφού σκάω χαμόγελο-οιωνό κακαριστού γέλιου που ξέφυγε απ’ τον έλεγχο, απαντάω.

-Ποιος μπαμπάς;

-Ο πατέρας σου… οι γονείς σου, είναι σπίτι;

-Όχι.

-Είναι κάποιος μεγάλος στο σπίτι;

Πλέον, γελάω, απλά σε χαμηλή ένταση.

-Όχι. Δεν ζω με τους γονείς μου.

Κάπου εδώ ο παππούς βραχυκύκλωσε. Μου γύρισε την πλάτη και άρχισε να μιλά σε ακαταλαβίστικη γλώσσα στον άλλο παππού. Εγώ, πέρασα από δίπλα τους μη μπορώντας να συγκρατήσω το γέλιο μου και μπήκα σπίτι.

Σήμερα, ήρθαν για επανάληψη, άρα είναι αρκετά επίμονοι και με καλό πλάνο χρόνου-περιοχών. Έστω δηλαδή ότι περνάνε 2 φορές το χρόνο, είναι αρκετός καιρός για να ξεχάσεις την προηγούμενη επίσκεψη, αλλά και πάλι αρκετή συχνότητα για να αλλάξεις γνώμη και να τους ανοίξεις την πόρτα. Λέμε τώρα… θα το βάλω στο business plan και θα μελετήσω τα statistics όταν ιδρύσω τη θρησκεία μου. 

Για την ώρα, ο σύγχρονος θρήσκος μπορεί να επιλέξει ανάμεσα σε

Φανταριλίκι από τον πάπα που λέει ανοιχτά ότι είναι εποχή στρατολόγησης. Να γίνει μουσουλμάνος και να αποχωριστεί δια παντός το αγαπημένο του bacon-mushroom. Να γίνει πτωχός πιστός των ιπποτών-εμπόρων της ορθόδοξης βατοπέδης. Να γίνει στέλεχος στην εβραϊκή οικονομία που μαζί με τη διεθνή, δεν μπορούμε να πούμε ότι πάει και πολύ καλά τελευταία. Μπορεί επίσης να διαλέξει ανάμεσα στους πλασιέ μάρτυρες, στον προτεσταντισμό όπου θα ζει τη μέρα της μαρμότας με τη βίβλο. Στο ρασταφαρισμό, που θα πρέπει να αποχωριστεί την αγαπημένη του κομμώτρια. Στις ινδουιστικές θρησκείες που θα ζει μετά χαράς στην πίκρα για να μετεμψυχωθεί σε κάποια καλύτερη κάστα (βέβαια μπορεί να μάθει και γιόγκα). Κι έπειτα στις ασιατικές, στις νεοπαγανιστικές, στις ιρανικές, στις αφρικανικές, στις πολυθεϊστικές (που χρειάζεσαι καλή μνήμη για να θυμάσαι τα βίτσια του κάθε θεού), στις μυστικιστικές και στις νεότερες που δεν έχουν εγγυημένη κράτηση σουίτας στον παράδεισο.
Φυσικά, δεν μπορώ να μην κάνω έντιτ για να προσθέσω την τεράστια θρησκεία του καταναλωτισμού που προσκυνά τη mastercard και κάνει το στραβό της με τη visa. Εξάλλου, είναι πλέον η μεγαλύτερη από όλες όσες προανέφερα.

Αυτά βέβαια, μέχρι να ιδρύσω τη δική μου θρησκεία και να τη λανσάρω μετά από έρευνα και σωστό product placement ή μέχρι να χρησιμοποιήσω τη μέθοδο «είσαι ζόμπι και με υπακούς» που θα υπνωτίζει τους πάντες και θα τους βάζει να χορεύουν «γιάνκα» σε παγκόσμιο τρενάκι, για να γουστάρουμε.

«Δεν έχεις το θεό σου; Εδώ έχουμε την κατάλληλη θρησκεία για σένα».
Atsalakoti θεά

Στους πρώτους 1000.000 πιστούς, δώρο η σουίτα στον παράδεισο και για κάθε νέο μέλος που θα προσηλυτίζεις, παίρνεις extra αγγελικό massage και treatments στο paradise spa… γαμώτο, χτυπάει το τηλέφωνο… ο πονοκέφαλος λέει να το απαντήσω. Τα υπόλοιπα θα τα διαβάσετε στο ατσαλάκωτο φυλλάδιο της ατσαλάκωτης θρησκείας…