Όπου δεν πίπτει ράβδος

Θυμάμαι ένα γλυκό βράδυ σε κυκλαδίτικο νησί. Καθόμασταν σε μπαράκι, κυριολεκτικά, πάνω στη θάλασσα, είχαμε θέα το λιμανάκι και λίγο πιο πέρα, στην άμμο, είχε κούνιες, τσουλήθρα και μύλο για τα παιδιά. Η βραδιά ήταν ήρεμη, εγώ έπινα το fruit pants μου χωρίς αλκοόλ και παρακολουθούσα κάτι παιδιά που έπαιζαν στα βράχια απέναντι. Σκαρφάλωναν και έτρεχαν σαν ξωτικά του φεγγαριού, λες και τα βράχια δεν ήταν από πέτρα, αλλά από σύννεφο. Τα ζήλευα...

Πέρασαν 5 λεπτά, ρούφηξα αρκετό από το φρουτοποτό μου, έγλυψα και όλη την μπλε ζάχαρη από το ποτήρι, δεν με κρατούσε τίποτα πια. Είχα πάρει την απόφασή μου. Σηκώθηκα και είπα...

-Μαμά

Καμία απάντηση. Ήταν απορροφημένη από το ρούμι-κοκακόλα, το slim τσιγάρο και την κουβέντα.
Έπρεπε να ανεβάσω τα ντεσιμπέλ...

-Μαμάαα
-Έλα, τι θέλεις;
-Να πάω να παίξω στα βράχια με τα άλλα παιδιά;
-Όχι Αλκμήνη.
-Γιατί;
-Γιατί είναι μεγάλα παιδιά και θα χτυπήσεις.


Κάθισα με βαριά καρδιά στην καρέκλα. Ήταν τρομερό, μου τόνιζαν διαρκώς "πόσο πολύ μεγάλωσα", το Σεπτέμβρη, μάλιστα, θα πήγαινα σχολείο! Στο προνήπιο. Κάποιο λάθος πρέπει να έκανε η μαμά... Τα ξωτικά της σελήνης συνέχιζαν να χοροπηδάνε στα βράχια. Μάλιστα κάποια φαινόντουσαν να κυνηγάνε καβούρια. Ήθελα να πάω σαν τρελή, έπρεπε να το ζήσω αυτό. Σηκώθηκα...

-Μαμά, να πάω να παίξω στα βράχια με τα άλλα παιδιά;
-Όχι Αλκμήνη. Σου είπα, είναι επικίνδυνο.
-Αφού μεγάλωσα πια. Θα πάω προνήπιο.
-Στα βράχια, δεν θα πας.

Ξανακάθισα. Επεξεργαζόμουν την κάθε κίνηση των ποδιών τους, χοροπηδούσαν τόσο απαλά που έμοιαζαν να έχουν ελατήρια στα πόδια. Κάποια από αυτά, που ήταν λίγο μεγαλύτερα, άρχισαν να κυνηγιούνται στα βράχια. Έτρεχαν λες και περπατούσαν στο νερό. Αψηφούσαν τελείως τις κοφτερές αμυχές του βράχου. Ήταν μαγικό, έπρεπε να το κάνω κι εγώ. Μάζεψα όλο μου το θάρρος και στάθηκα στα πόδια μου.

-Μαμά θα πάω να παίξω στα βράχια.
-Εντάξει Αλκμήνη, να πάς...
-Ωραία! 
-αλλά όταν χτυπήσεις, να πας να κλάψεις σε άλλη μαμά.
-...
















Υ.Γ.
Το όνομα δεν είναι πραγματικό, η μπλε ζάχαρη είναι!