Devil may care. I don't.

Ένα δίνεις - ένα παίρνεις. Ισορροπία λένε. Σπάσιμο λέω εγώ.

Εντάξει, το παραδέχομαι ότι είναι γαμώ να μην ξεμένεις, αλλά κι αυτή η ακροβασία έχει αρχίσει να μου τη βαράει στο νευρικό σύστημα. Πέφτεις-safe net, βουλιάζεις-σωσίβιο. Γιατί να μην κάτσω εκεί πάνω να βλέπω τη θέα και να τελειώσω την πορτοκαλάδα μου; Πρέπει να σπάσει το σχοινί καλά και ντε; Ναι, γίνομαι αχάριστη. Δεν μου φτάνει που ζω όμορφα, έχω σπίτι, οικογένεια, μουσική, όνειρα και όλες τις ευλογίες του κόσμου, παραπονιέμαι κι από πάνω. Παραμένω αχάριστη κι ας μην περίμενα να πέσει το μάννα από τον ουρανό, αλλά δεν σου τα πρήζω για αυτό. Η μαλακία που συμβαίνει είναι άλλη και μαζί της τα έχω βάλει (σαν στίχος από λαϊκό άσμα ακούγεται «Η μαλακία είναι άλλη και μαζί της τα έχω βάλει, σινανάι γιάβρουμ και τα λοιπά…»).

Η ιστορία της ζωής όλων και φυσικά της δικής μου: Γέννηση-Θάνατος, Δούναι-Λαβείν, Ξενέρωμα-Οργασμός και όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά. Τι εννοώ;
Όποτε συμπληρώνω ένα έτος ζωής ακόμα, κάποιος πεθαίνει. Σοβαρολογώ, κάθε χρόνο στα γενέθλιά μου (±μία μέρα) έχουμε και κηδεία. Κάθε φορά που οργανώνω π.χ. ένα μεγάλο ταξίδι, σπάω το πόδι μου μια μέρα πριν και πάω κουτσή! Όταν χάσω μία δουλειά, με παίρνουν τηλέφωνο να μου προσφέρουν άλλη. Με βραβεύουν για κάτι και τυχαίνουν τα πάντα, οπότε δεν έρχεται κανείς στην απονομή και μένω με το τρόπαιο στο χέρι. Βρίσκομαι να χρωστάω ένα τεράστιο ποσό και εισπράττω από το πουθενά μια αποζημίωση για να το ξοφλήσω. Χωρίζω με ένα φίλο και γνωρίζω έναν καινούριο. Ισορροπία… λένε! Εγώ δεν ξέρω πώς να το βαφτίσω. Εκτός ίσως από «αέναη κίνηση», κάτι σαν την παλινδρομική χωρίς τριβές και σταματημό. Αυτή η ιστορία συνεχίζεται από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Καλύτερη απ’ την ακινησία, δε λέω.

Το σπάσιμο είναι ότι βρίσκομαι τακτικά στην ίδια άχαρη θέση. Εκείνη που πρέπει να αισθανθώ ευγνωμοσύνη γιατί δεν σκοτώθηκα, ενώ παράλληλα έχω τα απίστευτα νεύρα που δεν έφτασα ούτε στα μισά του σχεδίου μου για άκυρο και απρόβλεπτο λόγο. Έτσι πάει… πατσίζω με το σύμπαν, κάθε φορά. Ακόμα και στον τζόγο που έτυχε να παίξω, στο τέλος πήρα τα λεφτά μου και έφυγα. Ούτε έχασα, ούτε κέρδισα. Ναι, ναι… καλό είναι αυτό και μπλα μπλα μπλα, αλλά δεν βγάζει πουθενά. Ξέρεις γιατί; Γιατί αν το κοιτάξεις λίγο πιο προσεκτικά, στην πραγματικότητα βγαίνεις χαμένος.
Πώς;
Ας πούμε ότι ξεκινάς να ταξιδέψεις για Αμερική. Ανανεώνεις το διαβατήριο, βγάζεις τα εισιτήρια αλέ-ρετούρ, κλείνεις το ξενοδοχείο και πάνω που κατεβάζεις τη βαλίτσα απ’ το πατάρι ΣΚΑΕΙ! Όχι η βαλίτσα, η είδηση. Ακριβώς την ημερομηνία που έκλεισες να ταξιδέψεις απεργούν οι υπάλληλοι του πύργου ελέγχου και δεν πετάει τίποτα. Να τα πάλι! Ξενερώνεις. Παρόλα αυτά, ετοιμάζεις τη βαλίτσα γιατί τρέφεις μια ελπίδα ότι θα αλλάξουν οι συνθήκες, κι έτσι γίνεται! Η απεργία κρίνεται παράνομη, οι πτήσεις θα γίνουν κανονικά, αλληλούια! Ξεκινάς να πας στο El Vel. αλλά το μετρό έχει απεργία, παίρνεις ταξί. Κάπου στου devil’s mother/ Koropi city τα δρομάκια, ο ταξιτζής τρακάρει με τον μπροστινό και ο πισινός δεν προλαβαίνει να φρενάρει και καρφώνεται πάνω στο πορτ μπαγκαζ με τη βαλίτσα σου. Βγαίνουν έξω από τα οχήματα για να τσακωθούν και εσύ προσπαθείς μάταια να ανοίξεις το καπάκι για να βγάλεις από μέσα τη βαλίτσα. Με τα πολλά, ο πισινός ξεκαρφώνεται από το ταξί και ανοίγετε το πορτ μπαγκαζ. Παίρνεις την ταλαιπωρημένη σου αποσκευή και ψάχνεις για νέο ταξί (αφού ο πρώτος ταρίφας σε υποχρεώνει να του πληρώσεις τη διαδρομή ως εκεί).
Έλα όμως που στο κωλοδρομάκι του devil’s mother/ Koropi city σε μέρα απεργίας των ΜΜΜ δεν περνάει ταρίφ’ ούτε για δείγμα κι αν περάσει είναι τίγκα σε ανθρώπους και μπαγκάζια! Περιμένεις κανένα μισάωρο, σε λιγότερο από 2 ώρες είναι η πτήση σου και έχεις αρχίσει να αγχώνεσαι, ώσπου βρίσκεις ταξί. Σε πάει στο αεροδρόμιο, πας να κάνεις τσεκ ιν. Περιμένεις στην τεράστια ουρά, φτάνεις μπροστά περίπου μία ώρα πριν την πτήση σου για να σε στείλουν σε άλλο γκισέ επειδή έκλεισες το εισιτήριο μέσω online πρακτορείου. Περιμένεις σε δεύτερη ουρά για να φτάσεις τελικά μπροστά και να σου πουν τι; Ότι το αεροπλάνο γέμισε! Όχι ότι χάλασε, όχι ότι δεν πετάει, αλλά ότι γέμισε! Είχε προηγηθεί απεργία και ακυρώθηκαν πτήσεις, οπότε όσοι είχαν κλείσει απευθείας από την αεροπορική εταιρία παίρνουν προβάδισμα και «μαγικό χαρτάκι επιβίβασης», όσοι έκλεισαν από αλλού παίρνουν «μαγική μούντζα». Τσακώνεσαι, φωνάζεις μάνατζερ, υπεύθυνους, διευθυντές, πιλότους… επικαλείσαι ανάγκη και θέματα υγείας, φτάνουν να επανεξετάσουν την περίπτωσή σου... δέχονται αλλά… Το gate έκλεισε πριν 10 λεπτά και δεν το πρόλαβες. Τώρα ακόμα και να σε αφήσουν να πετάξεις, δεν προλαβαίνεις να μπεις στο αεροπλάνο! Με τα πολλά αλλάζεις τα εισιτήρια και γυρίζεις σπίτι σου θυμωμένος. Την επόμενη μέρα, μαθαίνεις ότι στο αεροπλάνο έγινε αεροπειρατεία και έπεσε κάπου στη μέση του ωκεανού, ενώ όλοι οι επιβάτες σκοτώθηκαν.

Τύχη ε; Όχι, δεν είναι τύχη. Γιατί; Μέσα σε λίγες μέρες είχες 100 φορές συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα χαράς-απογοήτευσης-άγχους και υστερίας, πλήρωσες 2 ταξί, την αλλαγή των εισιτηρίων και του ξενοδοχείου, για να μείνεις τελικά σπίτι σου στην άδειά σου και να νιώθεις ευγνωμοσύνη που δεν έζησες για να πεθάνεις σε αεροπορικό δυστύχημα που προκλήθηκε από αεροπειρατεία. Μπορεί να μην πέθανες, αλλά με τόσες εναλλαγές συναισθημάτων, σίγουρα έχασες χρόνο από τη ζωή σου και κατέληξες να μην κάνεις απολύτως τίποτα… μαλακία;
Ναι!