ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΚΑΙ ΓΡΑΦΩ

Τάξη: Γ' Δημοτικού 
Θέμα: Μια προσωπικότητα που θαυμάζετε

Έχουν περάσει πολλά χρόνια, αλλά θυμάμαι ακόμα το μάθημα εκείνης της μέρας. Ήθελα να γράψω για τον παππού μου, τελικά νομίζω ότι έγραψα για κάποιον συγγραφέα ή ήρωα του ελληνοτουρκικού πολέμου… κάτι παρόμοιο με τα υπόλοιπα παιδιά της τάξης. Είχα προσπαθήσει να γράψω για τον παππού μου, αλλά δεν ήξερα πώς να περιγράψω αυτά που θαύμαζα σε εκείνον ή αν αυτά που έβρισκα εγώ αξιοθαύμαστα, θα τα έβρισκαν και οι άλλοι. Είχα έναν έντονο προβληματισμό αντικειμενικού και υποκειμενικού τότε, αλλά δεν ήξερα πόσο ελεύθερο μπορούσα να αφήσω τον εαυτό μου να γράψει εντός του σχολικού πλαισίου. Ήξερα μόνο ότι μου έλειπε. Είχε πεθάνει εκείνη τη χρονιά. Έζησε 80 χρόνια, καλά ήταν μάλλον. 

Στην ηλικία των 9 ετών, όταν μιλούσα για εκείνον έλεγα μόνο ότι είναι σοφός. Αυτό μου αρκούσε, δεν καταλάβαινα γιατί έπρεπε να το αιτιολογήσω. Τώρα καταλαβαίνω και ίσως να χρωστάω και στον εαυτό μου μια μικρή έκθεση για τον παππού μου (στους ζωντανούς χρωστάμε, όχι στους νεκρούς). Για να δούμε.

Ο παππούς μου είχε γκριζό-λευκα μαλλιά, παχύ μουστάκι, γυαλιά και στρογγυλή κοιλιά. Κάθε πρωί και κάθε απόγευμα, έψηνε έναν βαρύ, γλυκό ελληνικό καφέ και τον απολάμβανε διαβάζοντας εφημερίδα και καπνίζοντας κασετίνα Καρέλια. Ακόμα θυμάμαι τη μυρωδιά του καφέ και τον ήχο του τσιγάρου του όπως καιγόταν. Όταν ήμουν κι εγώ εκεί, μου διάβαζε παραμύθια μέχρι που δεν άντεχαν άλλο τα μάτια του και σταματούσε. Επίσης, αν ήμουν εκεί με ένα σακούλι κουλουράκια κανέλας, τα βούταγα στον καφέ του, ώσπου αναγκαζόταν να φτιάξει άλλον για εκείνον, χωρίς να παραπονιέται. Το σημαντικότερο είναι ότι δεν έχει βρεθεί άλλος άνθρωπος, μέχρι σήμερα, που να έχει ικανοποιητικές απαντήσεις για τις απορίες μου. Πιστέψτε με, είχα εξωφρενικά πολλές απορίες και πολύ πιο περίπλοκες από τις συνηθισμένες παιδικές ερωτήσεις του στιλ “Πώς γίνονται τα παιδιά;”. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα για να καταλάβετε τη διαφορά: όταν ήμουν 2 ετών, έκανα υποδείξεις στον πατέρα μου λέγοντάς του τι έπρεπε να γίνει για να λήξει ο ψυχρός πόλεμος. Η απορία μου, αφού τεκμηρίωσα τη λύση, ήταν “γιατί δεν το κάνουν;”. Αν μπορείς εξήγησέ το σε ένα παιδί 24 μηνών. 

Επανέρχομαι στο σοφό παππού μου, ο οποίος συνήθιζε να λέει “Τα λεφτά είναι σαν τα χελιδόνια, έρχονται και φεύγουν πριν καταλάβεις ότι πέρασε καιρός”, γι’ αυτό μην υπολογίζεις σ’ αυτά. Ζούσε τη ζωή του μέχρι και τα τελευταία χρόνια του, κάθε απόγευμα έπαιρνε τη γιαγιά από το χέρι και πήγαιναν βόλτες. Καθόντουσαν στα ταβερνάκια με τους τουρίστες και τους μάθαιναν ελληνικά. Κι άμα είχαν όρεξη, χόρευαν κι ένα μπάλο. Διασκέδαζαν πολύ, γελούσαν δυνατά, αγαπούσαν χωρίς όρους και δεν έβλαπταν ούτε μύγα. 

Οι περισσότεροι τον θαύμαζαν για τον “μαγικό” του τρόπο να κρατά την οικογένεια ενωμένη. Όσο ήταν παρών, κανείς δεν τσακωνόταν, κανείς δεν κοίταζε την πάρτη του, ήταν όλοι μαζί δυνατοί κι αγαπημένοι. Είχε κερδίσει το σεβασμό και δεν τον έχασε ποτέ. Όταν μιλούσε, ήξερες ότι έπρεπε να τον ακούσεις. Δεν φώναζε, δεν επέβαλλε, απλά είχε δίκιο και το δεχόσουν. 

Μια ιστορία που έμαθα μεγαλώνοντας με έπεισε ότι δεν τον θαύμαζα επειδή τον έβλεπα με λατρεία και παιδικά μάτια. Αν ζούσε σήμερα, είμαι βέβαιη ότι θα υποκλινόμουν μπροστά του, να γιατί:

Ήταν μέσα της μεγάλης εβδομάδας στο χωριό, η ξαδέρφη μου κι ο παππούς μου βρίσκονταν στο σπίτι. Δίπλα σ’ αυτό ήταν η μεγάλη εκκλησία του χωριού. Χτύπησαν οι καμπάνες της σημαίνοντας λειτουργία και οι χωριανοί, φορώντας τα καλά τους, άρχισαν να σπεύδουν. Ο παππούς συνέχιζε να πίνει τον καφέ του. Η μεγαλύτερη ξαδέρφη μου, της οποίας η μητέρα είναι αρκετά τυπική και επίμονη ως προς τις χριστιανικές παραδόσεις, πλησίασε τον παππού και τον ρώτησε

 

-Παππού, εσύ δεν θα πας στην εκκλησία;

-Όχι.

-Α… μα είναι μεγάλη Πέμπτη. 

-Το ξέρω.

-Δεν πιστεύεις στο Θεό; 

-Αγάπη μου, ο Θεός δεν είναι στην εκκλησία, αλλά εδώ μέσα (είπε δείχνοντας την καρδιά του). Το θέμα είναι να τον νιώθεις μέσα σου και να είσαι καλός. 

-Και οι άλλοι γιατί πάνε; 

-Πήγαινε στην εκκλησία αυτή τη στιγμή και δες ποιοι είναι μέσα, σίγουρα θα βρίσκονται εκεί οι πιο κακοί άνθρωποι του χωριού. Εκείνοι που έχουν βλάψει τους άλλους. Εκείνοι πάνε γιατί έχουν τύψεις και πολλοί άλλοι για να φορέσουν τα καλά τους. Δεν βλέπουν όμως ότι ο Θεός δεν νοιάζεται για τα ρούχα.

 

-          

Η ξαδέρφη μου ήξερε ότι πράγματι μέσα στην εκκλησία εκείνη τη στιγμή ήταν οι χειρότεροι άνθρωποι που ζούσαν στο χωριό, φορώντας τα καλά τους. 

Ο παππούς δεν ήξερε ότι αυτή η ιστορία θα γραφόταν κάποτε στο διαδίκτυο. 

Κι εγώ, δεν φανταζόμουν ότι θα έβρισκα άλλον ένα υπέροχο λόγο να θαυμάσω τον παππού μου, τόσα χρόνια μετά το θάνατό του. 

Τέλος.