ΑΣΕ ΜΕ ΜΑΜΑ - ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΤΕΡΝΑ!

Είσαι τεσσάρων και βρίσκεσαι στο ροζ, παιδικό σου δωμάτιο. Κάθεσαι με τις πιτζάμες στην άκρη του κρεβατιού, ενώ η μαμά σου διαλέγει τα ρούχα σου από τη ροζ ντουλάπα. Μοιάζεις με μικρή κουκλίτσα, έχεις όμορφες ξανθές μπουκλίτσες, γλυκιά φατσούλα και εκείνη επιλέγει πώς θα σε ντύσει και θα σε χτενίσει, σχηματίζει την εικόνα που θέλει και στη φοράει. Μόνο που εσύ δεν ήσουν σαν τα άλλα καλά κοριτσάκια… 

-          -Αλκμήνη μου, έλα να ντυθείς.

-          -Ναι μαμά.

-          -Θα φορέσεις αυτό το κολάν και αυτό το πουλοβεράκι.

-          -Μα μαμά με τσιμπάει αυτό.

-          -Ναι, αλλά σου πηγαίνει πολύ και είναι μοντέρνο.

-          -Τι είναι μοντέρνο;

-          -Είναι να ντύνεσαι και να δείχνεις όμορφη. Φόρεσέ το.

-          -Δεν θέλω.

-          -Δεν θες να είσαι όμορφη;

-          -Ναι, αλλά με τσιμπάει…

-          -Θα φορέσεις το φανελάκι από μέσα και δεν θα σε τσιμπάει.

-          -Μα με τσιμπάει στα χέρια!

-          -Έλα αγάπη μου, φόρα το. θα είσαι ωραία, θα είσαι μοντέρνα!

-          -ΑΣΕ ΜΕ ΜΑΜΑ! ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΜΟΝΤΕΡΝΑ!!! 

Κάπως έτσι η μαμά σου σταμάτησε να σε ντύνει και σου αγόραζε μόνο τα απαραίτητα. Εσύ είχες ησυχάσει και δεν θα γινόσουν με τίποτα «μοντέρνα», δεν σου άρεσε αυτή η λέξη, αντιπαθούσες το άκουσμα και τα άβολα ρούχα που σου προκαλούσαν φαγούρα. Σου άρεσε μόνο να ντύνεσαι ηρωίδα κάποιου παραμυθιού ή ηρωίδα από τα καρτούν που έβλεπες. Φανταζόσουν ότι έχεις υπερφυσικές δυνάμεις. Φορούσες μια μπέρτα, τις γαλότσες σου, έπαιρνες ένα πλαστικό καλάμι για σπαθί και τριγυρνούσες όλο χαρά φωνάζοντας «Είμαι η Σίρααα!». Πολεμούσες το κακό και ήσουν ευτυχισμένη. 

Πέρασαν χρόνια, έγινες γυναίκα, πλέον διαλέγεις τα ρούχα σου μόνη σου και φτιάχνεις τη δική σου εικόνα. Αλλά ακόμα να δεχτείς εκείνη τη λέξη «μοντέρνα», τι πάει να πει μοντέρνα δηλαδή; Γιατί να φοράς ότι δείχνουν τα περιοδικά; Γιατί να περνάς τόσες ώρες απ’ τη μέρα σου προσπαθώντας να είσαι στη μόδα, να χωράς στο σώμα που πρέπει, στο παντελόνι που προστάζει, στο αυτοκίνητο που υποδεικνύει, στη σχέση που εγκρίνει και στη ζωή που επιβάλλει η κυρά Μόδα; Γιατί να στριμώξεις όλη σου την ύπαρξη μέσα σε ένα πρότυπο, για να ανήκεις πού; 

Αφού βλέπεις ότι έτσι δεν ανήκεις ούτε στον εαυτό σου, πώς γίνεται να ανήκεις στο σύνολο; Κι αν ανήκεις στο σύνολο, νομίζεις ότι σε αποδέχονται και σε βλέπουν; Αόρατος είσαι! Γιατί μοιάζεις με κλωνοποιημένο πλασματάκι, ντυμένο, χτενισμένο και φτιαγμένο ακριβώς όπως όλα τα πλασματάκια γύρω του. Δημιουργείτε, όλοι μαζί, μια θάλασσα από πλασματάκια και αποδέχεστε το ένα-το άλλο. Μια εικόνα σαν τα πανομοιότυπα, εξωγήινα παιχνιδάκια του Toy Story, εκείνα που περιμένουν στριμωγμένα μέσα στο κουτί με το γάντζο μέχρι να ρίξει κέρμα κάποιο παιδάκι και να πιάσει ένα απ’ το κεφάλι με τη δαγκάνα του παιχνιδιού.

Κι ενώ έχεις ησυχάσει τόσα χρόνια και δεν γεμίζεις το κεφάλι σου με περιττά lifestylίστικα σκουπίδια, έρχεται ο μάγκας ο Μέρφυ με τους νόμους του και σου σκάει μια αεροπλανική σφαλιάρα. Σου προσφέρουν μια δουλειά λοιπόν, μια ωραιότατη συνεργασία κι εσύ τη δέχεσαι μ’ ένα κόμπο στο λαιμό. Ξέρεις ότι μπορείς να γράψεις για οτιδήποτε, από σερβιέτα μέχρι ασφάλειες, από τσόντα μέχρι προσευχή κι από πιγκάλ μέχρι πυραύλους… αλλά για μόδα δεν έχεις γράψει ποτέ! Κι αφού όταν αναλαμβάνεις να κάνεις κάτι, οφείλεις να το κάνεις και καλά, περνάς μια ίωση και μαζί μ’ αυτή μελετάς, διαβάζεις, κοιτάς εικόνες, βλέπεις βίντεο με πασαρέλες και σχεδιαστές, ξεφυλλίζεις γυναικουλίστικα περιοδικά με άρθρα γεμάτα ονόματα από ανθρώπους που δεν ξέρεις, αλλά είναι διάσημοι, γεμάτα brands και λέξεις όπως “chic”, “style” και “trend” που επαναλαμβάνονται σχεδόν σε κάθε παράγραφο. Πήζεις. Φτάνει η ώρα που τα κλείνεις κι έχεις πονοκέφαλο, ημικρανία, πίεση, headache-cocktail, όλα μαζί και καλείσαι να γράψεις. Κάπου εκεί θυμάσαι τη μαμά σου κι εσένα μικρή και σκέφτεσαι «Τι ωραία που θα ήταν να γίνω πάλι η Σίρα και να πετάξω με τον πήγασο πολεμώντας τους κακούς!». 

Ίσως τελικά υποκύψεις στο οικονομικό όφελος και «εκπορνεύσεις», για ακόμη μια φορά, την «πένα» σου. Ίσως πάλι να φορέσεις γαλότσες, μια μπέρτα, να πάρεις ένα πλαστικό καλάμι στο χέρι και να βγεις στο δρόμο φωνάζοντας «Είμαι η Σίρααα!».

image source
image source2