KOULOURI

Την περασμένη εβδομάδα, επιστρέφοντας από κάτι δουλειές, σταμάτησα σε ένα συνοικιακό σούπερ μάρκετ. Βγαίνοντας από εκεί με 2 σακούλες απαραίτητα, καθημερινά τρόφιμα, όπως ψωμί, γάλα κ.λπ. παρατήρησα για πρώτη φορά κόσμο να κοιτάζει, πρώτα τις σακούλες και μετά εμένα, με ύφος άγριο και παράξενο. Νόμιζα πως ήταν ιδέα μου, ώσπου με πλησίασε ένας νεαρός άντρας και μου είπε ειρωνικά
- Είναι βαριά τα ψώνια κοπελιά;
- ... (δεν απάντησα)
- Άντε, καλοφάγωτα! Καλοφάγωτα!
- ... (τι σκατά θέλει αυτός τώρα;)

Τον προσπέρασα κι επέστρεψα σπίτι μου συλλογιζόμενη τι είχε συμβεί στα προηγούμενα 500 μέτρα, από το σούπερ μάρκετ ως το σπίτι. Είναι φανερό, ο κόσμος πεινάει. Ήδη σε στραβοκοιτάζουν αν συγκαταλέγεσαι στους λίγους που έχουν ακόμα δυνατότητα να αγοράζουν 2 σακούλες τρόφιμα. Όπου να 'ναι, δεν θα τολμάει άνθρωπος να κυκλοφορήσει με κουλούρι στο χέρι!

Χτες ένας αλλοδαπός έκλεψε ένα κουτί μπισκότα από το μεγάλο σούπερ μάρκετ της περιοχής. Παλιότερα μπορεί να του την έλεγα. Τώρα όμως τι να του πω; Βλέπω τη γυναίκα του και τα παιδιά του να ψάχνουν κάθε μέρα το σκουπιδοτενεκέ έξω απ' το σπίτι μου για τροφή. Να του πω "Γιατί το πήρες χωρίς να το πληρώσεις;" λες και δεν ξέρω. Λες και ζει στη χώρα που δεν κλέβει κανείς. Ήδη αυτοί που ηγούνται στην πολιτική, στη θρησκεία και στα "κοινωνικά" ιδρύματα έχουν κλέψει τόσα πολλά που δεν έμειναν άλλα να κλέψουν και παίρνουμε δάνεια για να μπορούν να συνεχίσουν το "λαμπρό έργο" των κλοπών τους.
Το μόνο κακό είναι ότι τα λεφτά δεν τρώγονται, σε αντίθεση με την ανθρώπινη σάρκα. Όταν λοιπόν γίνουμε όλοι ζόμπι από τους ψεκασμούς, την προπαγάνδα και την πείνα κι αρχίσουμε να τρωγόμαστε κυριολεκτικά μεταξύ μας, δεν θα γλιτώσουν ούτε εκείνοι, ούτε τα παιδιά τους, ούτε κανείς.

Two -short- true stories:

Ένας Λευκορώσος είπε: Έλληνας είσαι; Έχεις τη συμπαράστασή μου. Τα ίδια μας έκαναν κι εμάς μέχρι που βγήκαμε στους δρόμους κι αρχίσαμε να τους πυροβολούμε. Εσείς ακόμα; Άντε, τι περιμένετε;

Ένας Καναδός είπε: Έρχομαι στη χώρα σας και θα αφήσω όσα λεφτά μπορώ για να σας βοηθήσω. Το ίδιο θα κάνουν και πολλοί φίλοι μου. Σας λυπόμαστε.

Τώρα που ευθυμήσατε με το κατατονικό post μου, φάτε για παρηγοριά ένα Koulouri από Les Chakachas: