ΤΡΑΥΜΑ

Όταν τραυματίζεις ένα παιδί… χαράζεις ανεξίτηλα σημάδια στην ψυχή του. Του φορτώνεις ένα φορτίο για να το κουβαλάει, ώσπου με λύπη να το κληροδοτήσει στους απογόνους του. Το φυλακίζεις σε ένα αόρατο κελί που δεν το αφήνει να εξελιχθεί ελεύθερα όσο μπορεί. Του δίνεις ένα περιορισμό, ή μάλλον έναν ιό. Για να το δεσμεύει σε όλη του τη ζωή, σε ότι κι αν κάνει. Του χαρίζεις μία σκιά, ένα φάντασμα, ένα χοντρό και άδικο φόβο για να τον κουβαλήσει στην πλάτη του για πάντα. Έτσι, όσο μεγαλώνει και προσπαθεί να εξελιχθεί, να ανοίξει τα φτερά του και να γίνει όσο καλύτερη οντότητα μπορεί, τόσο φθείρεται, πονάει και σκεβρώνει από το σάπιο κομμάτι σου που του φόρτωσες στην πλάτη και από τις χαρακιές που του ζωγράφισες στο πρόσωπο για να του θυμίζουν ποιος είσαι. Αυτές, όταν κοιτάζει το είδωλό του στον καθρέφτη στάζουν ακόμα παιδικό αίμα, όσο κι αν έχει μεγαλώσει από τότε. Όταν τραυματίζεις ένα παιδί, το στιγματίζεις για πάντα. Και όταν στιγματίζεις ένα παιδί, σκοτώνεις το μέλλον σου. Αν βρει τον τρόπο να επουλώσει τις πληγές και να βγει κάποτε από το βδελυρό κελί που το έκλεισε η ελεεινή ύπαρξή σου, τότε ίσως να έχει μία πιθανότητα να ζήσει. Όταν τραυματίζεις ένα παιδί με δελεάζεις να γίνω κατώτερη ύπαρξη και να σε απαλλάξω από τη μιζέρια σου κόβοντάς το σιχαμένο κορμί σου σε μικρά κομμάτια που θα ταΐσω στους γλάρους μίας χωματερής. Στην ίδια χωματερή που θα αφήσω και τα κόκαλά σου να λιώσουν. Και κάπου εκεί, ανάμεσα σε χρησιμοποιημένες καπότες, σκουριασμένες κονσέρβες γιαλαντζί και κωλόχαρτα, τριγυρισμένη από μούχλα και σκατά, θα αιωρείται η απεγνωσμένη ψυχή σου, ανήμπορη να προχωρήσει ή να αναπαυθεί, γιατί απλά, δεν θα την παίρνει ούτε ο διάολος.

Σε παρακαλώ, μην με δελεάζεις.