Maya

Αγάπη… αγάπη για τη ζωή, αγάπη για τη θάλασσα, αγάπη για το νησί, αγάπη για όλους και για όλα… τόσο πολύ μεγαλώνει η αγάπη όταν οργανώνεις το τέλος σου.

Θυμάμαι πόσο αγαπούσες τη ζωή, την απλότητά της. Φαινόταν στα μάτια σου κάθε φορά που γελούσες. Φώτιζε το πρόσωπό σου! Μου είπες ότι τα πράγματα έγιναν πιο απλά αφού ήρθε ο πόνος. Το ήξερα. Ήταν ζωγραφισμένο σε κάθε νοσταλγικό χαμόγελο που σε είδα να χαρίζεις στο Βασίλη. Τον αγαπούσες πολύ το Βασίλη. Μου είπες πόσο σου άρεσε το ψάρεμα και το τάβλι με το φιλαράκο σου τον Παναγιώτη. Μου χάρισες όμορφα μικρά δωράκια και σου έστειλα αμυγδαλωτά που σου άρεσαν πολύ. Θυμάμαι που κάναμε σχέδια να έρθω να δω το σκύλο σου και να κάνουμε παρέα… ούτε να σε αποχαιρετήσω κανονικά δεν πρόλαβα. Θυμάμαι το βράδυ στο Remezzo που μιλήσαμε και γελούσες δυνατά. Θυμάμαι τον Παναγιώτη που ήθελε να έρθει νωρίς-νωρίς για το παιχνίδι σας και τη γυναίκα του να του λέει «Μην την ξυπνάς καλέ την κοπέλα, μπορεί να θέλει να κοιμηθεί παραπάνω». Όμως σε ξύπναγε. Δεν ήθελε να χάνει χρόνο. Ήθελε κι εκείνος το φιλαράκι του, βλέπεις, ήσουν από τους λίγους που άφησε να τον πλησιάσουν τελευταία, ίσως και η μοναδική μετά την κόρη του. «ήσουν» Σκατά… ήδη παρελθοντικός ο χρόνος που γράφω για σένα. Θυμάμαι την εκδρομή στο Αυκλάκι και τα ροδάκινα. Την κουβέντα μας εκείνο το μεσημέρι. Πόσο ήθελες να βοηθήσεις όσους περισσότερους μπορούσες. Πόσο μεγάλωνε η αγάπη σου κάθε φορά που σου ζητούσαν βοήθεια και πόσα έκανες για να βοηθήσεις παρ’όλο που εσύ χρειαζόσουν περισσότερη βοήθεια από όλους. Είπες για τότε που κόντεψες να πεθάνεις. Εκείνη τη φορά τα κατάφερες. Ευτυχώς. Δεν σε πήραν στο λαιμό τους τα λεφτά και οι άπληστοι γιατροί. Ευτυχώς, γιατί αλλιώς, δεν θα σε είχα γνωρίσει ποτέ. Και αυτό θα ήταν κρίμα. Θυμάμαι που προσπάθησα να απαλύνω τον πόνο σου με μαγικά. Έστω για λίγο. Ζήτησα τότε από τους φύλακές μου να σου δίνουν κουράγιο. Δεν ξέρω αν μπορούσαν. Ζήτησα και να μην πονάς, αλλά αυτό ήταν η ρήτρα σου. Δεν μπορούσα να το απαλύνω. Όχι για πολύ. Αυτή ήταν η δυστυχία μου. Ήταν από τις λίγες φορές που γνωρίζω κάποιον και δεν μπορώ να τον βοηθήσω κάπως να σωθεί. Τουλάχιστον σου έστειλα τα αμυγδαλωτά. Αυτά σου άρεσαν και σε γλύκαναν για λίγο. Είπες και για παλιά. Για πριν έρθει ο πόνος. Για τότε που τα μαλλιά σου ήταν μακριά και ξανθά και κατέβαινες για τσιγάρα με τη γόβα. Το έλεγες και γελούσες. Ήθελες να μου δείξεις φωτογραφίες. Ήξερα κι εγώ την ιστορία για τα ξανθά μαλλιά σου. Μου την είχε διηγηθεί κάποια. Για κάποια τσουλούφια που είχες και οι φίλοι σου σε φώναζαν Maya. Αν κάνω λάθος συγχώρεσέ με. Η ιστορία είναι παλιά και κάπου την άκουσα τυχαία. Maya ξέρω ότι σε φώναζαν πάντως οι φίλοι. Πόσοι φίλοι ήρθαν από πόσο μακριά για σένα. Πόσο μεγάλωνε η αγάπη κάθε λεπτό που μετρούσε αντίστροφα. Και πόσο πιο πολύ μεγάλωνε ο πόνος κάθε φορά που μεγάλωνε η αγάπη σου. Πόσο λυπόσουν για το κρίμα και το άδικο. Όχι για το δικό σου. Για εκείνου του παιδιού θυμάμαι. Για το δικό σου, ήξερες εσύ. Κι εγώ λυπόμουν. Όχι εσένα. Εσένα δεν σε λυπήθηκα. Εσύ έδινες τόση αγάπη και φως που δεν σε λυπόμουν. Σε θαύμαζα. Για σένα λυπάμαι τώρα και για όλη αυτή την αγάπη που άφησες πίσω. Και για όλο αυτόν τον πόνο που έφυγε τώρα από σένα αλλά πήρε σήμερα τη θέση της απουσίας σου.

4/11/2008 Κατερίνα, τιμώ τη μνήμη σου.