MUFFIN

Είναι μεσημέρι, το κίτρινο φως μπαίνει άπλετο από το παράθυρο και διαχέεται στην πεντακάθαρη τακτοποιημένη κουζίνα με τις χρωματιστές κουρτίνες. Η μυρωδιά είναι φανταστική, φρέσκα muffin βανίλια-σοκολάτα. Είναι σίγουρο ότι η κυρία Λίζα κάνει θαύματα πάλι. Όλες οι γειτόνισσες της έχουν ζητήσει τη συνταγή των περίφημων κέικ της, όμως δεν τη δίνει σε κανένα. Είπε ότι της την έμαθε η γιαγιά της και είναι παράδοση της οικογένειάς της. Όμως τα muffin δεν ήταν το μόνο χαρακτηριστικό της κυρίας Λίζας που ζήλευαν οι γειτόνισσες απ’αυτή. Η ίδια ήταν άψογη, ντυμένη με πολύχρωμα φουστάνια και ασορτί γόβες, φορούσε πάντα κατακόκκινο κραγιόν που έκανε αντίθεση με τη λευκή της επιδερμίδα και τα ξανθά καλοχτενισμένα μαλλιά της. Καμιά φορά που έβγαινε να ανοίξει την πόρτα κατευθείαν από την κουζίνα και φορούσε μία ολόλευκη ποδιά με δαντέλα γύρω-γύρω και φούξια πλαστικά γάντια, έμοιαζε σα να έχει βγει από διαφήμιση εστιατορίου, έτσι όπως χαμογελούσε πλατιά και κερνούσε γλυκά τα παιδιά της γειτονιάς που έριχναν επίτηδες την μπάλα τους στον κήπο της. Οι μητέρες τους τη σχολίαζαν πικρόχολα και απαγόρευαν δια παντόφλας στους άντρες τους να την πλησιάζουν.

Σήμερα βγήκε ντυμένη με ένα λευκό φόρεμα που είχε πάνω του σχεδιασμένα μικρά κόκκινα κεράσια. Φορούσε γυαλιά ηλίου και κρατούσε μία χάρτινη καφέ σακούλα. Σίγουρα είχε μέσα muffin, μπορούσες να διακρίνεις τη φανταστική μυρωδιά τους από μακριά. Έτοιμη για επίσκεψη! Μπήκε στο κόκκινο station wagon της και έστριψε στο στενό με κατεύθυνση τη λεωφόρο. Λίγο αργότερα, στη διασταύρωση σταμάτησε αναγκαστικά γιατί το φανάρι άναψε κόκκινο. Ένας Πακιστανός την πλησίασε και της έκανε νόημα για να της πλύνει το τζάμι του παρμπρίζ, εκείνη χαμογέλασε και του έγνεψε καταφατικά. Μόλις τελείωσε με το τζάμι, πήγε να πληρωθεί για την εργασία του και ενώ του έδινε τα κέρματα, η κυρία Λίζα του χαμογέλασε με τα κατακόκκινα χείλη της και του πρότεινε να πάρει κι ένα muffin από τη χάρτινη σακούλα. Τα μαύρα μάτια του δύσμοιρου άντρα έλαμψαν από χαρά. Της είπε πολλά ευχαριστώ και της έδωσε ευχές υγείας και ευημερίας στη γλώσσα του. Το πλατύ του χαμόγελο αποκάλυψε τα λιγοστά κιτρινισμένα δόντια του. Το φανάρι άναψε πράσινο και το κόκκινο station ξεκίνησε γρήγορα. Από το δυνατό μαρσάρισμα του κινητήρα μπορούσες να διακρίνεις ένα ηχηρό γυναικείο γέλιο, σχεδόν υστερικό.

Το ίδιο απόγευμα η κυρία Λίζα άνοιξε την πόρτα του σπιτιού της και την υποδέχτηκε η ολόλευκη περσική γάτα της με νιαουρίσματα. Τρίφτηκε στις κομψές γάμπες της και γουργούρισε ευχαριστημένη όταν έσκυψε να τη χαϊδέψει.

Φόρεσε πάλι τα φούξια πλαστικά γάντια και τη λευκή δαντελένια ποδιά της, έβαλε στην ψιψίνα να φάει πάνω στο τραπέζι και με μία στυλιζαρισμένη -σχεδόν χορευτική- κίνηση του χεριού της πέταξε ένα ποτήρι κρασιού στο πάτωμα. Ο ξαφνικός ήχος έκανε τη γάτα να σταματήσει το φαγητό της και να νιαουρίσει τρομαγμένη. Η κυρία της την καθησύχασε με ένα χάδι και ύστερα πήρε μία σκούπα κι ένα φαράσι, μάζεψε τα θρύψαλα από το πάτωμα, άδειασε το φαράσι στο blender και το έβαλε σε λειτουργία. Από το ψυγείο έβγαλε μία εξάδα αυγά κι ένα γάλα και κατέβασε το αλεύρι από το ράφι. Ώρα για muffin… ξανά!

Στο μεταξύ στη διασταύρωση, ο Πακιστανός κάθισε στο πεζοδρόμιο, στήριξε την κουρασμένη πλάτη του στην κολώνα της ΔΕΗ και καταβρόχθισε το κέικ με μανία. Δεν είχε ξαναφάει τόσο νόστιμο σπιτικό muffin ποτέ στη ζωή του. Αφού τελείωσε, σηκώθηκε στο επόμενο «κόκκινο» να συνεχίσει τη δουλειά του κανονικά. Ενώ καθάριζε το πίσω τζάμι ενός ασημί sedan, τα μάτια του γούρλωσαν μόνα τους, ο κουβάς του έπεσε απ’ τα χέρια και άρχισε να ξερνάει αίμα πάνω στο αυτοκίνητο. Ο άντρας που το οδηγούσε γκάζωσε μόλις άναψε το πράσινο και με τη σκέψη ότι γλίτωσε μερικά cents για το πλύσιμο… δεν είδε τι έγινε κι ούτε τον ενδιέφερε τι έκανε ο «μαύρος» που του έπλενε τα τζάμια. Ο Πακιστανός είχε πέσει στην άσφαλτο και κείτονταν εκεί μόνος και βρώμικος μέσα στον κόκκινο εμετό του. Αρκετή ώρα αργότερα τον «μάζεψε» ένα ασθενοφόρο που το κάλεσε ένας περαστικός, ούτε κι εκείνος έκανε τον κόπο να σταματήσει, αλλά πήρε τηλέφωνο γιατί στη λεωφόρο είχε ξεκινήσει μποτιλιάρισμα από την παράκαμψη του πεσμένου κορμιού του Πακιστανού. Κανείς δεν έκανε τον κόπο να τον πάει στο πεζοδρόμιο ώσπου να φτάσει το ασθενοφόρο. Το ίδιο βράδυ στις ειδήσεις το θέμα συζήτησης των «πανελ(λ)άδων» ήταν οι 5 αλλοδαποί που έχασαν τη ζωή τους από «φόλα» όμοια με αυτές που ρίχνουν στα αδέσποτα ζώα! Κανείς δεν είδε τίποτα, κανείς δεν ήταν μάρτυρας… μόνο οι μικρές αλουμινένιες βάσεις για κέικ που βρέθηκαν κοντά στα πτώματα και των 5 αντρών, όμως δεν είχαν άλλα αποτυπώματα πάνω τους, εκτός απ' αυτά των θυμάτων.

Το επόμενο πρωί ήδη ξημέρωσε, ο ήλιος ανέβηκε ψηλά και όλη η γειτονιά μυρίζει φρεσκοψημένα muffin βανίλια-σοκολάτα από το σπίτι της κυρίας Λίζας. «Με τέτοιο μυρωδάτο ξύπνημα σου φτιάχνει η διάθεση πριν πας στο γραφείο!» Σκέφτηκε ο γείτονας της και έκλεισε την πόρτα του ασημί sedan του. Καθώς έβγαινε από το γκαράζ, η γυναίκα του που τον παρατηρούσε από το παράθυρο του σπιτιού τους είδε έναν κόκκινο λεκέ στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου του. Αμέσως τον κάλεσε στο κινητό και τον ρώτησε τι είναι. Εκείνος φρέναρε στο κόκκινο φανάρι της διασταύρωσης, βγήκε από το αυτοκίνητο και πήγε γρήγορα πίσω για να δει. Έντρομος συνειδητοποίησε ότι αυτό που είδε είναι ξεραμένο αίμα και βρωμάει κάπως σαν… εμετός! Το φανάρι άναψε πράσινο και τα αυτοκίνητα πίσω του άρχισαν να κορνάρουν επίμονα. Μερικοί, παρακάμπτοντάς τον, άνοιγαν το παράθυρο και τον έβριζαν ή τον μούντζωναν που έκοψε την κυκλοφορία. Εκείνος έψαχνε με τα μάτια γύρω του και ξανακοίταζε το λερωμένο του αυτοκίνητο. Οι σκέψεις έτρεχαν στο μυαλό του και παραμιλούσε: «Δεν μπορεί! Ο μαύρος που μου καθάρισε το τζάμι; Αυτό που είπαν στις ειδήσεις για τη «φόλα»; Πέθανε μπροστά μου! Στο αμάξι μου! Κι εγώ έφυγα; Δεν μπορεί!».

Κι όμως μπορεί! Αφιερωμένο σε όσους έχουν τα μάτια τους «κλειστά» όταν πεθαίνει ένα αδέσποτο στο δρόμο τους!