Βάλε με για ύπνο...

Στοιχειωμένος με ό,τι μπορεί να σε πονέσει,
κοιτάζεις τις πληγές που άνοιξες ξανά.
Το δηλητήριο δεν έφυγε από μέσα τους,
όσο αίμα κι αν άφησες να τρέξει.

Τώρα ματώνουν και πάλι,
το αίμα πετάγεται ορμητικό και καυτό από μέσα τους.
Κι οι εικόνες που χορεύουν στο μυαλό σου
καταλήγουν πάντα σε εκείνο το τρομερό κόκκινο.

Οι ώρες χάνονται, κλέβονται, πεθαίνουν...
νομίζω πως βρισκόμαστε στην τριακοστή έκτη που αυτοκτονεί.
Μια εκκρεμότητα, κάτι έμεινε στη μέση, κάτι παραπάνω...
δεν πρόλαβες να το τακτοποιήσεις και αρνείται να κοιμηθεί.

Οι πληγές αφρίζουν,
το αίμα θολώνει τη σκέψη σου αντί να την καθαρίσει.
Επιμένεις πως με δυο λόγια θα ήταν όλα τακτοποιημένα
και θα κοιμόμασταν όλοι ήσυχοι.

Αλλά, καμιά φορά, η στιγμή πεθαίνει πριν μιλήσεις.
Και τότε, πρέπει να πας για ύπνο νηστικός.
Τα λόγια ανακατεύουν, ξύνουν, τρυπούν και μένουν.
Μας μπερδεύουν και μας κοροϊδεύουν.

Μια τάση μαζοχιστική μπήκε στη μηχανή του χρόνου
και προσγειώθηκε στη στοιχειωμένη νύχτα σου.
Βρισκόμαστε στην τριακοστή έβδομη για φέτος,
και κανένας δεν μπορεί να κοιμηθεί.

Ποιος μπορεί να νανουρίσει τα λόγια;
Να υπνωτίσει το χρόνο για να χορτάσεις τη στιγμή;
Πού κρύβεται το κλειδί της κρεβατοκάμαρας
και πότε λήγει το συμβόλαιο της πρώτης σου πληγής;

Ποιος μπορεί να σε κάνει ευτυχισμένο για να μπορέσεις τελικά να κοιμηθείς;