Πόση κακία αντέχουμε ακόμα;

Πόση βία...

http://trupokarudos.blogspot.com/2010/11/2_17.html

http://trupokarudos.blogspot.com/2010/11/blog-post_2119.html

http://trupokarudos.blogspot.com/2010/11/blog-post_2119.html

http://webcache.googleusercontent.com/search?q=cache:P-pgvXgw4jMJ:trupokarudos.blogspot.com/2010/11/blog-post_3709.html+%CF%83%CE%BA%CE%BF%CF%84%CF%89%CF%83%CE%B1%CE%BD+%CF%83%CE%BA%CF%85%CE%BB%CE%BF+%CF%83%CF%84%CE%BF+%CE%BD%CE%BF%CF%83%CE%BF%CE%BA%CE%BF%CE%BC%CE%B5%CE%B9%CE%BF+%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%B9%CE%B1%CF%82&cd=1&hl=el&ct=clnk&gl=gr&client=firefox-a

και πόση ακόμα που δεν χωράει ούτε σε 1000 ποστ.

Το χειρότερο από όλα είναι ότι αυτή η βία μεταδίδεται στα παιδιά. Σε παιδιά λυκείου που σκοτώνουν κουτάβια στο ξύλο στο προαύλιο του σχολείου (εγώ δηλαδή γιατί τα τάιζα από το κολατσιό μου αντί να τα σκοτώνω;). Στα παιδιά που πετάνε μαζί με τη μάνα τους μια σακούλα jumbo με 2 κουταβάκια στο σκουπιδοτενεκέ... σε παιδιά που μεγαλώνουν και πιάνουν δουλειά στο νοσοκομείο όπου σκοτώνουν και πάλι στο ξύλο όποιο ανυπεράσπιστο πλάσμα βρίσκεται στο διάβα τους. Σε παιδιά που γίνονται αστυνομικοί και σκοτώνουν κρατούμενους, τη γυναίκα τους και τα παιδιά τους στο ξύλο. Σε παιδιά που αν δεν προσπαθήσουμε όλοι να τους δείξουμε όπως μπορούμε, χωρίς βία, ποιος είναι ο απλός τρόπος του σεβασμού της ζωής, αν δεν τους εξηγήσουμε και δεν τους αγκαλιάσουμε μέχρι να σπάσει και να ανοίξει κάτι μέσα τους, δεν θα χωρέσει ποτέ η αγάπη στη ζωή τους. Κι έτσι δεν θα χωράει ούτε στον κόσμο μας...

Λυπάμαι.

Αρνούμαι να γίνω αρρώστια του κόσμου. Αρνούμαι να μεταδίδω τη σαπίλα. Αρνούμαι να δεχτώ την κατάσταση ως μη αναστρέψιμη. Καλύτερα να με εκτελέσουν αυτή τη στιγμή απ' το να γίνω αδιάφορη, σκατόψυχη και άπληστη.
Αν η ανθρωπότητα είναι ο ιός του πλανήτη, εγώ δεν ανήκω σ' αυτήν, όπως και πολλοί άλλοι που ευτυχώς γνωρίζω, αγαπώ και εκτιμώ είμαστε μέρος του "αντιβιοτικού". Ο σεβασμός για ότι ζει και υπάρχει γύρω μου δεν είναι μια έννοια, είναι τρόπος ζωής και ο μόνος "θεός" που θα μπορούσα να πω ότι πιστεύω.