Εύχομαι να χειμωνιάσει και...

...ΦΟΥ! Σβήνω τα κεριά της τούρτας των γενεθλίων. 

Μπορεί να σπάω πολλές παραδόσεις, αλλά η τούρτα είναι τούρτα, εξυπηρετεί το γενικό συμφέρον και την ειδική υπογλυκαιμία μου!
Θέλω να χειμωνιάσει. Μου τη βαράει να βγαίνω έξω και να συναντάω πορτοκαλί και κίτρινες πεταλούδες να πετούν ανέμελα ανάμεσα στα ανθισμένα (;!) λουλούδια. Μου τη βαράει να βλέπω κουνούπια και να ακούω πουλάκια να τιτιβίζουν ανοιξιάτικους ρυθμούς ακόμα και τη νύχτα. Δεν θέλω ρε παιδί μου, πώς το λένε; Ωραίες οι πεταλούδες, αλλά έπρεπε να έχουν ψοφήσει καιρό τώρα. Έχουμε Δεκέμβρη!!! Έπρεπε να έχει παγώσει το σύμπαν, να κάνει κρύο, να χρειάζομαι τα πουλόβερ που πιάνουν χώρο στα ράφια μου. Να πιάσουν τόπο τα κερατιάτικα που πληρώνω στα κοινόχρηστα για θέρμανση, να θέλω τζάκι, κάστανα, να χρειάζομαι τη φωτιά. Να βγαίνω έξω και να μυρίζει πάγος και βοριάς. Να θέλω να σταθώ και να μείνω για λίγο, όχι να θέλω να αποδημήσω σε μέρη πιο ψυχρά. Σβήστε τα φώτα ρεεε, αφήστε τη νύχτα να καλύψει το σύμπαν, να δούμε άστρα χειμωνιάτικα να τρεμοπαίζουν, ενώ οι ανάσες μας θολώνουν τον παγωμένο αέρα.

Πάλι κάποιος πέθανε στην επέτειο που γενήθηκα, λίγο πριν-λίγο μετά, πάντα κάποιος πεθαίνει. Τον τελευταίο καιρό "μετράω" τους ανθρώπους και τις σχέσεις μου, απλά αναλογιζόμενη "να αυτός θα στεναχωριόταν αν πέθαινα" ή "να εκείνος, θα μου έλειπε αν πέθαινε". Πολλές οι κηδείες και λίγα τα κόλυβα φέτος. Όλοι βιάζονται να πάνε και να μην ξανάρθουν. Να φύγουν και να γλιτώσουν λένε... "φαγώθηκαν πια". Να πας ρε φίλε αν το θες τόσο πολύ, αλλά τι βιάζεσαι τόσο; Θα κάνεις περισσότερα αν πας πιο γρήγορα; Έχεις να προλάβεις τη βάρκα; Είχε δρομολόγιο στις 3 το εξπρές και δεν θες να το χάσεις; Τι βιάζεσαι τόσο;
Δεν καταλαβαίνω.

Στιγμές καλές και happy fucking birthday αλά Ramones
the rest of it is history. Ας δούμε μια άσπρη μέρα τουλάχιστον, λίγο χιόνι πάντα αλλάζει τα δεδομένα. Έρχονται και οι "γιορτές", η πιο μίζερη περίοδος του χρόνου που όλοι βγάζουν εκείνη την ψεύτικη ευαισθησία και στέλνουν sms με 3 ευρώ για τα παιδάκια που πεινάνε στην Αφρική, ενώ οι ίδιοι χλαπακιάζουν κουραμπιέδες στο δερμάτινο καναπέ τους... τι βλακείες ζωή μου. Μόνο πότε θα πάρω εκείνον τον μπαλτά και θα αρχίσω να ανοίγω μυαλά "the manual way" δεν ξέρω. Επιφυλάσσομαι.
 
Ένα από τα καλύτερα μηνύματα της ημέρας των γενεθλίων έγραφε "Η τέχνη της ζωής αξίζει τον κόπο".
Μην ψοφάτε λοιπόν έτσι, σκέτα, ξερά. Τέχνη και το ζην, και το μη ζην.
Οι απορίες μας τελείωσαν, δεν δεχόμαστε άλλες, σήμερα κερνάμε μόνο τούρτα.