"Μαρτύρησα"

Δικαστήρια Ευελπίδων ώρα μηδέν, τα έφαγα στη μάπα Τρίτη 7 και Πέμπτη 9 και μαρτύρησα (κυριολεκτικά).

Κόσμος πολύς, συγκέντρωση, καπνογόνα, τα ματ ήταν εκεί "και το σαλάμι τέλειο κορίτσια"!

Σίχαμα τα δικαστήρια, αυτά και τα νοσοκομεία είναι τα χειρότερά μου, άντε και το ΙΚΑ. Δεν είναι σαν της Αμερικής που βλέπουμε στα σίριαλ τα δικά μας. Απ' έξω βλέπεις τον κάθε δύσμοιρο και πικραμένο, κόσμο να βρίζει μέχρι να ξεκολλήσει η σταφυλή από το λαιμό του, κόσμο να κλαίει, κόσμο να ξύνει τον κώλο του, κόσμο να πίνει καφέ, κόσμο με χειροπέδες, κόσμο κουστουμαρισμένο, κόσμο αναρχικό, κόσμο λευκό, κίτρινο, κόκκινο, σκούρο, μαύρο, κόσμο αθίγγανο, κόσμο-κόσμο-κόσμο... και εκατοντάδες αστυνομικούς να φυλάνε τον κόσμο για να μην τον κάψουν, να φυλάνε τον άνθρωπο για να μην αποδράσει και για να μην παλουκώσει τους δικαστές και τους δικηγόρους με τις καρέκλες (σε μία καρέκλα ανάποδη βολεύεις 4, έναν στο κάθε πόδι), για να μην αυτοκτονήσει, για να "μην" γενικώς...

Κι όμως, αν δεν πρόσεχες τα χέρια τους, ο κρατούμενος με τον -εξουσιοδοτημένο να τον φυλάει- αστυνομικό, έμοιαζαν ίδιοι, θα μπορούσαν να βρίσκονται στο ίδιο κάδρο, στο ίδιο τραπέζι καφετέριας και να παίζουν τάβλι. Τόσο ίδιοι, κι όμως... ο ένας είχε δικαίωμα να δένει τα χέρια του άλλου και να τον σέρνει από το μπράτσο όπου "ορίζει ο νόμος". Σκατά.


Bonus: Πανούσης στο ραδιόφωνο του ταξιτζή με απολαυστικότατη "συνέντευξη" με αλαβάνο.
Extra bonus: Καμάκι από ένα "ματαζάκι" (εκ του ματ+παριζάκι) που μου έδωσε την ευκαιρία να απαντήσω με κομψότατη βρισιά και να δω όλα τα "ματαζάκια" να κωλοχαίρονται που τα βρίζω, αντί να θέλουν να με πλακώσουν στις γκλοπιές. Μαζοχάκια, ανόητα και χαζοκαβλωμένα...
Από εκείνα που τα παρασύρεις στην κρύπτη σου, τα στήνεις στη σειρά και τα σφαλιαρίζεις όπως ο Βέγγος τις αδερφές του, με ένα χαστούκι-μια ριξιά. Φεύγοντας, λένε κι ευχαριστώ...

Δεν είμαι εγώ για τέτοια, μου χαλάνε το στομάχι ή μήπως έφταιγε ο καφές του κυλικείου;

Οι τουαλέτες των δικαστηρίων πάντως, είναι έξτρα αβαντ γκαρντ, κατεβαίνεις σε μια υπόγα, οι λάμπες φθορίου "παίζουν", μυρίζει υγρασία -και μη χειρότερα- κι ενώ κατουράς, φαντάζεσαι σκηνές από εγκλήματα μίσους να διαδραματίζονται έξω απ' την κλειστή πόρτα που έχεις μπροστά σου... γραμμές από αίματα πετάγονται και βάφουν το βρώμικο καθρέφτη, αγκομαχητά τελευταίας πνοής γεμίζουν τις χέστρες με ηχώ από πλακάκια, ο δολοφόνος να ξεπλένει το αίμα απ' τα χέρια του στη χαλασμένη βρύση και ο μπιχλονιπτήρας να γεμίζει κόκκινο νερό. Ύστερα, κοιτάζει τον εαυτό του στον καθρέφτη, ανασαίνει βαθιά και εσύ, τραβάς καζανάκι για να του χαλάσεις τη στιγμή! "Ουπς, σόρι φίλε" λες, και φεύγεις για άλλα επεισόδια, πιο "καπνισμένα" και πιο φωναχτά. Είχαν συγκέντρωση για την ανάκριση των 6, κι εσύ πολύ χρόνο ως τη δίκη 57.