Αληθινές Μυστορίες Καφρημερινής Τσίμπλας

Μια Τετάρτη βράδυ στα Εξάρχεια...

ο Νίκος με κάτι κολλητούς του καθόντουσαν κοντά στην πλατεία για μπύρα. Εκεί που συζητούσαν αμέριμνοι για την πορεία της Πέμπτης, μια κοπέλα περνάει από δίπλα τους, κάθεται μόνη της στο παγκάκι της πλατείας κι αρχίζει να κλαίει. Ο Νίκος σηκώνεται, την πλησιάζει και κάθεται δίπλα της.

-Τι κλαις τώρα για το μαλάκα;
Της λέει.


Η κοπέλα σηκώνει το κεφάλι και τον κοιτάζει σαστισμένη, ενώ τα δάκρυα έτρεχαν στα μάγουλά της. 

-Πού... πού το ξέρεις; (τον ρωτάει)
-Μου το 'πε ένα πουλάκι. Σταμάτα να κλαις για το μαλάκα τώρα.
-Μα...
-Άντρας δεν είναι;
-Ναι.
-Ε μαλάκας θα 'ναι.

-Ναι, είναι πολύ μαλάκας...

Παραδέχεται εκείνη, ενώ σκουπίζει τα μάτια και τη μύτη της.
Ο Νίκος την καλοπιάνει.

-Έλα τώρα, τόσο όμορφη κοπέλα, είναι κρίμα να κλαις.

Εκείνη γελάει ντροπαλά.

-Εγώ πάντως αν ήμουν στη θέση του δεν θα σε άφηνα να κλαις.

Η κοπέλα τον κοιτάζει έκπληκτη και χαμογελάει.

-Αλήθεια;
-Ε ναι, τι νομίζεις ότι είμαστε όλοι τόσο μαλάκες ώστε να μην εκτιμάμε αυτά που έχουμε;

Τον κοιτάζει έκθαμβη και κατασυγκινημένη.

-Αχ, σε ευχαριστώ...
-Μη με ευχαριστείς, απλά να μην κλαις για κανένα μαλάκα.
-Περίμενε εδώ, πάω να φέρω μπύρα.

Του λέει, και σηκώνεται αμέσως όρθια για να πάει στο περίπτερο. Ο Νίκος έκατσε και περίμενε στο παγκάκι, ύστερα από λίγο εκείνη επέστρεψε κρατώντας δύο μπουκάλια μπύρα. Ο Νίκος σηκώθηκε μόλις τον πλησίασε.

-Σου έφερα μπύρα.

Του είπε.

-Ευχαριστώ πολύ.

Απάντησε.

Ύστερα πήρε τα δύο μπουκάλια μπύρας από τα χέρια της κι έφυγε.