ΣΟΥ-ΡΕΑΛ 2-0

Είναι μεσημέρι και η θεία Μαίρη είναι μες στο φούρνο με λαχανικά…

Ουπς, λάθος. Πάμε πάλι.

Είναι μεσημέρι και σου τηλεφωνεί ο πατέρας σου, από την ελλιπή άρθρωση καταλαβαίνεις ότι είναι αρκετά μεθυσμένος. 

-Έλα μωρό μου, τι κάνεις;

Εσύ εκείνη την ώρα βάζεις στο πλυντήριο τις χρωματιστές σου κάλτσες και δεδομένης της κατάστασής του, αποφασίζεις να μην του δώσεις λεπτομερή περιγραφή. Εξάλλου, πόση πλάκα θα είχε αν π.χ. μπέρδευε το "ριγέ" με το "φιδέ" κι έπρεπε να του εξηγήσεις;

-Καλά είμαι μπαμπά, εσείς τι κάνετε; 

-Καλά είμαστε, έχουμε έρθει με τη μαμά σε ένα ταβερνάκι και βλέπουμε τη θάλασσα.

Δεν εκπλήσσεσαι, αυτό το κάνουν τουλάχιστον 3 με 4 μεσημέρια την εβδομάδα από τότε που μετακόμισαν μόνιμα στο νησί. Σε αυτή ακριβώς τη φάση θυμούνται πάντα να σε πάρουν να ρωτήσουν τι κάνεις. Δεδομένου ότι τις καθημερινές τέτοια ώρα είσαι στη δουλειά και πήζεις, η λεπτομερής περιγραφή των θαλασσινών, της ρακής και της γαλάζιας θάλασσας, συνήθως σου σπάει τα νεύρα και θες να βγάλεις δύο υπερμεγέθη χέρια από το κινητό τους και να τους τρίβεις τα μούτρα μέσα στα πιάτα με τα χταπόδια. 

-Μπράβο σας, μια χαρά!

 Λες, χώνοντας στον κάδο του πλυντηρίου κάτι φούξια κάλτσες με δαντελίτσα. 

-Μωρό μου θέλω να σου ζητήσω μια χάρη.

Αντιπαρέρχεσαι για δεύτερη φορά την προσφώνηση "μωρό μου", καθώς και το αίτημα "χάρης" γιατί αντιλαμβάνεσαι την αυξημένη ποσότητα αλκοόλης στο αίμα του και απαντάς γλυκά, σα να μη συμβαίνει τίποτα. (Όλοι την πατάνε όταν απαντάς με αυτόν τον τρόπο).

-Πες μου μπαμπά μου, τι θέλεις;

-Έχουμε μια διαφωνία με τη μαμά σου (σε αυτό το σημείο ο κυνισμός σηκώνει το αριστερό σου φρύδι) και θέλω να σου ζητήσω να μου φέρεις τη σκυλίτσα σου εδώ για να την έχω παρέα και να τη φροντίζω εγώ...

Τώρα, ξεκολλάς το ακουστικό από το αυτί σου και το κοιτάς, λες και με αυτόν τον τρόπο θα βεβαιωθείς για το μέγεθος του σουρεαλισμού. Το ξαναβάζεις στο αυτί σου.

-…θα την πηγαίνω βόλτες στο βουνό το πρωί, θα κοιμάται δίπλα μου…

Ξανακοιτάς το ακουστικό με δυσπιστία, αναλογιζόμενη πόσο μπορεί να έχει πιει για να σου ζητάει κάτι τέτοιο; Είναι πλέον σίγουρο, ο σουρεαλισμός έχει εξαπλωθεί παντού, σε όλες τις γωνίες, τις πτυχές και τις άκρες. Είναι ανάμεσα στις ρίγες της κάλτσας, στις ίνες του παπλώματος, στη βούρτσα του σκύλου, στο ράφι με τα βραβεία, στις λάμπες που τρεμοσβήνουν στο πάρκο, στα φαλακρά σημεία του κεφαλιού της γειτόνισσας, παντού! Ευτυχώς παραμένεις ψύχραιμη. 

-Τι λες θα μου τη φέρεις;

-Αν θέλεις, θα σου φέρω ένα άλλο σκυλάκι που ψάχνει οικογένεια. 

Λες με το μελιστάλαχτο ύφος που έχεις για να απαντάς σε όλους τους τρελούς.

-Όχι, όχι εγώ θέλω εκείνη, δεν θέλω άλλο.

-Ναι, καταλαβαίνω το θέμα σου, αλλά αυτό δεν γίνεται. Αν θέλεις μπορώ να σου βρω ένα σκυλάκι που να της μοιάζει.

-Όχι, δεν θέλω! Θέλω εκείνη!!!

Σε αυτό το σημείο μιλάει σαν κακομαθημένο πεντάχρονο παιδάκι που του έσκασε η μπάλα κι εσύ βλέπεις ότι κάθε απόπειρα συνεννόησης θα πέσει στο αιγαίο, κάπου ανάμεσα στο νησί που βρίσκεται ο πατέρας σου και στο λιμάνι του Πειραιά.

-Λυπάμαι μπαμπά, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί.

Ακούς τη -λίγο λιγότερο μεθυσμένη- μητέρα σου που κέρδισε το στοίχημα να του λέει «Σιγά μη στη δώσει, πιο εύκολα θα δώσει το συκώτι της, παρά το σκυλί». Εκείνος της απαντάει "σκάσε εσύ" και ξαναμιλάει σε σένα.

-Καλά, αλλά σκέψου το. Γεια σου αγάπη μου.

-Γεια σου μπαμπά.

……………………………………………..

Τελειώνεις με το πλυντήριο και σκέφτεσαι ότι όποιος σε γνωρίζει, έστω και λίγο, ξέρει ότι δεν θα έδινες το σκύλο σου ούτε στο θεό τον ίδιο αν παρουσιαζόταν μπροστά σου ντυμένος με hakama και σε απειλούσε με samurai long-sword. Το να σου παρουσιαστεί ένας θεός με τέτοια αμφίεση μάλιστα, είναι πιο πιθανό από το να δώσεις το σκυλί σου σε οποιονδήποτε.

Σίγουρα και οι άνδρες παθαίνουν κάτι αντίστοιχο με την εμμηνόπαυση μόλις περάσουν κάποια ηλικία. Πολλοί γονείς μάλιστα, μετά τα 55 συνειδητοποιούν ότι χρειάζεται να αποκαταστήσουν τις όποιες σχέσεις έχουν με τα παιδιά τους, παλιμπαιδίζοντας οι ίδιοι πολλές φορές για να τραβήξουν την προσοχή. Ου γαρ έρχεται μόνο.

Μιλώντας για ηλικιωμένους…

Πέμπτη πρωί στο μετρό. Είμαι εμφανώς σε κακό χάλι, χλωμή σα να ήρθε ο κόμης δράκουλας και να στράγγιξε το αίμα απ’ τις φλέβες μου και με μάτια κρυμμένα μέσα σε 2 τεράστιους μαύρους κύκλους. Έχει κόσμο στο βαγόνι, οπότε κρατιέμαι από ένα στύλο προσπαθώντας να διατηρήσω την ισορροπία μου. Στην επόμενη στάση μπαίνουν μέσα 2 κυράτσες άνω των 60 Μαΐων και με σπρώχνουν με θράσος προς τα μέσα, όπου σημειώστε ότι δεν είχε χώρο, έμεινα με 2 επιλογές, είτε να πάω να ξαπλώσω πάνω σε ένα ψηλό περίεργο, είτε πάνω σε μια σγουρομάλλα κοπελίτσα. Αποφασίζω να μην κουνηθώ, οπότε έρχεται η μία γριά και ακουμπάει την πλάτη της πάνω μου. Σκέφτομαι να αρχίσω να βήχω υστερικά πάνω στο κεφάλι της εκσφενδονίζοντας φλέματα, αλλά έχει κόσμο γύρω μου και πονάω πολύ για να βήξω, οπότε, στην πρώτη ευκαιρία φεύγω λέγοντας "Ε δεν θα σε πάρω κι αγκαλιά κυρά μου!" και πάω να κρατηθώ από μια χειρολαβή ανάμεσα σε κάτι καθίσματα. Η σγουρομάλλα κοπελίτσα μου χαμογελά συνωμοτικά.

Η κυράτσα Νο1 δεν έδωσε καμία σημασία σε αυτό που είπα και συνέχισε να συζητάει με την κυράτσα Νο2 για μια εκδρομή που θα πάνε με κάποιο γραφείο.

Αδειάζει μια θέση, κάθομαι. Να πονάω τουλάχιστον καθιστή. 

Αδειάζουν κι άλλες θέσεις, μαζί με αυτές και η θέση δίπλα μου. Από όλους τους ανθρώπους σε όλο το βαγόνι και από όλες τις άδειες θέσεις, έρχεται και μπαστακώνεται δίπλα μου (ποιος άλλος;) η κυράτσα Νο1! Φυσικά, η κυράτσα Νο2 αντί να καθίσει λίγο πιο πέρα, κρατιέται από τη χειρολαβή και στέκεται ακουμπώντας πάνω μου. Συνεχίζουν τη συζήτηση για την εκδρομή μιλώντας μεγαλόφωνα πάνω ακριβώς από το κεφάλι μου. Κοιτάζω μία τη μία και μία την άλλη και σκύβω μέσα στα χέρια μου μην πιστεύοντας αυτό που ζω. Η σγουρομάλλα κοπέλα παρακολουθεί το σκηνικό και μου χαμογελά με συμπόνια, ενώ το ζευγάρι που κάθεται στις θέσεις απέναντί μου είχε λυθεί στο γέλιο κι εγώ πονάω και ακούω δυο κυράτσες να διαφωνούν για μια εκδρομή στο Κάιρο. Σε κάποια φάση, η κυράτσα Νο2 χειρονομεί για να δώσει έμφαση σε αυτό που λέει και χτυπάει με το χέρι της την κοτσίδα μου. Ζητάει συγνώμη και με αγγίζει στον ώμο.

 (Ξέχασα να σας πω ότι δεν τα πάω καλά με τα αγγίγματα.) 

Σηκώνω το κεφάλι μου και την κοιτάω. Είναι απορροφημένη από την εκδρομή και της ξεφεύγει άλλη μια χειρονομία που σκούντησε για δεύτερη φορά την κοτσίδα μου. Ξαναζητάει συγνώμη και με ξανά-ακουμπάει στον ώμο. Λάθος.

Δεν είμαι σίγουρη πόσο δηλητήριο εξέπεμπα εκείνη τη στιγμή, αλλά γύρισα και είπα απλά και με στοιχειώδη ευγένεια "Πρέπει να το συζητήσετε αυτό τώρα; ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΟΥ;"

Και η κυράτσα Νο2 έχει το θράσος να απαντήσει γεμάτη απορία "Γιατί σας ενοχλεί; Αφού σας ζήτησα συγνώμη, 2 φορές!"

Νομίζω ότι σε εκείνο το σημείο έβγαλα μια σεβαστή ποσότητα ατμού από τα αυτιά και μικρά δηλητηριώδη βέλη εκτοξευτήκαν από τα μάτια μου και της καρφώθηκαν στο λαιμό, παρόλα αυτά αποφάσισα να παραμείνω φαινομενικά ψύχραιμη "Ναι, με ενοχλεί και δεν είναι καθόλου ευγενικό. Έτσι δεν είναι;;;" Η κυράτσα Νο2 είχε ισχυρό ένστικτο αυτοσυντήρησης, έγνεψε καταφατικά στρέφοντας το βλέμμα προς τα κάτω και σταμάτησε να μιλάει.

Η σγουρομάλλα γελάει και με κοιτάζει, είμαι σίγουρη ότι ήθελε να με συγχαρεί. Το ζευγάρι απέναντί μου επίσης γελάει κι εγώ με το ζόρι ανταποδίδω ένα πονεμένο χαμόγελο.

Κατέβηκα 3 στάσεις αργότερα αφήνοντας τις κυράτσες Νο1&2 στο mute.

Ευτυχώς που παραμένω ψύχραιμη, νομίζω ότι αν δεν τα κατάφερνα, θα έβγαινα μια μέρα έξω με hakama και samurai long-sword και θα έσφαζα ό,τι κινείται μέχρι να με πυροβολήσει κάποιος... 

Vive le sang-froid 

Υ.Γ.

Αυτό το τραγουδάκι το ξέρετε; Το τραγουδούσα στη μαμά μου όποτε άρχιζε τις 100 ερωτήσεις το λεπτό για να σταματήσει...