Είναι Τρίτη βράδυ και μπαίνω στο μετρό.
Έχει πολύ κόσμο, στέκομαι ανάμεσα στα καθίσματα και κρατιέμαι από μία χειρολαβή.
Μπροστά μου ένας ηλικιωμένος κύριος χωρίς μαλλιά, με ευγενικό πρόσωπο με παρατηρεί.
Ως συνήθως, σκέφτομαι πως θα του θυμίζω κάποιο παιδί, ανήψι ή ίσως τα νιάτα του.
Αλλά όχι, το ύφος του δε δείχνει να αναπολεί.
"Μήπως καταριέται τη νεολαία;"
"Μήπως τον γνωρίζω από κάπου;" Οι σκέψεις θολώνουν στο μυαλό μου.
Ο ηλικιωμένος κύριος δείχνει ανήσυχος. Δε δίνω σημασία...
Μισοκλείνω τα μάτια μου. Τα ξανανοίγω και βλέπω τον πανικό στο πρόσωπό του.
Σηκώνεται απότομα και μέ γρήγορες κινήσεις μου υποδεικνύει τη θέση του για να καθίσω.
Τον κοιτάζω έκπληκτη!
"Όχι, ευχαριστώ πολύ. Δεν είμαι άρρωστη!" Λέω και χαμογελάω ευγενικά.
Ο ηλικιωμένος κύριος ξανακάθεται διστακτικά.
Γυρίζω προς το τζάμι του μετρό και κοιτάζω την αντανάκλασή μου.
"Είμαι πιο χλωμή από πτώμα! Τύφλα να 'χουν οι γκοθάδες!" Σκέφτομαι...
Ηθικό δίδαγμα:
Όταν οι παππούδες σου προσφέρουν τη θέση τους στα μέσα μεταφοράς σημαίνει ότι δείχνεις χειρότερα από ότι είναι εκείνοι!
Ευτυχώς που όταν κάθισα απέναντί του δε με ρώτησε "Τι νέα από τον άλλο κόσμο; Τι καιρό κάνει σήμερα;"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου