Το φιλί του ρόδου

Το γλυκό άρωμα του ρόδου…

Η ανάσα ανθισμένου γιασεμιού μία καλοκαιρινή νύχτα…

Η μυρωδιά σε αγγίζει τόσο βαθιά που την ακολουθείς από ένστικτο.

Σε μαγεύει, όπως το τραγούδι των σειρήνων σε μοναχικό ταξίδι.

Σου φαίνεται γνώριμο, όμως γνωρίζεις πως σε σαγηνεύει.

Ξέρεις ότι υπάρχει μόνο για να αγγίξει τις αισθήσεις σου.

Εισπνέεις αχόρταγα, βαθιά.

Ξανά και ξανά…

Σα να προσπαθείς, με κάθε ανάσα, να γεμίσεις την ψυχή σου.

Ανάσα από το άρωμα της νεράιδας.

Σου αποκάλυψε τη φύση της μία νύχτα…

Το αναγνωρίζεις, γιατί το ορίζεις.

Ανατριχιάζεις.

Αλλά δε σου αρκεί.

Ξέρεις ότι δεν τελειώνει εκεί.

Ξέρεις ότι μία λάθος κίνηση θα το κάνει να χαθεί…

Ακόμα κι όταν τελειώσει το φιλί.

Εξακολουθείς να εισπνέεις πιό βαθιά.

Ψάχνοντας τον αέρα με την όσφρηση.

Αναζητώντας ξανά την αίσθηση.

Που σε ταξίδεψε για λίγο.

Πέρα από ένστικτο.

Και μακριά από λογική.

Αναζητάς παντού εκείνο το φιλί.

Το φιλί του ρόδου.