CLOSED

My house is NOT always open and my time is paid for, so if you want to visit my house and waste my time, I will charge you for it.

If you don't like it, go to a church or something.

ΛΕΦΤΑ ΕΧΟΥΜΕ, ΘΕΟ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ

Αναδημοσιεύω από το Marketing Week

Η ΔΕΗ σε spec 12 εκατ. ευρώ

Η ΔΕΗ Α.Ε προκηρύσσει διαγωνισμό για την ανάδειξη Αναδόχου «Διαφημιστικής εταιρείας-συμβούλου» που θα αναλάβει αφενός την επικοινωνιακή προβολή της σε εταιρικό επίπεδο και αφετέρου τη διαφημιστική προβολή των προϊόντων και υπηρεσιών της, για δύο έτη.

Η δαπάνη αναμένεται ότι θα διαμορφωθεί στο επίπεδο των 12 εκατ. ευρώ. Η ΔΕΗ θα διατηρεί το δικαίωμα προαίρεσης να αυξομειώσει τον προϋπολογισμό σε ποσοστό ως προς την αύξηση +30% και ως προς τη μείωση σε ποσοστό μέχρι –50%, βάσει των πραγματικών αναγκών της. Εάν μετά τη λήξη της διετίας η δαπάνη των διαφημίσεων υπολείπεται του ποσού των 6 εκατ. ευρώ (δηλαδή του 50% του διετούς συμβατικού τιμήματος των 12 εκατ. ευρώ), η ισχύς της σύμβασης θα παρατείνεται αυτόματα για ένα επιπλέον έτος.

Οι συμμετέχοντες θα πρέπει να καταθέσουν εγγυητική επιστολή συμμετοχής ίση με 500.000 ευρώ και εγγυητική επιστολή καλής εκτέλεσης ύψους 1,2 εκατ. ευρώ. Οι ενδιαφερόμενοι θα πρέπει να έχουν μέσο ετήσιο κύκλο εργασιών των τριών τελευταίων κλεισμένων διαχειριστικών χρήσεων 15 εκατ. ευρώ, με ελάχιστο αποδεκτό όριο ετήσιου κύκλου εργασιών το ποσό των 7,5 εκατ. ευρώ. Σε περίπτωση σύμπραξης εταιρειών, ένα μέλος θα πρέπει να πληροί την προϋπόθεση αυτή. Ως ημερομηνία αποσφράγισης των προσφορών έχει ορισθεί η 9η Δεκεμβρίου. 


Marketing Week Online( 26 Οκτωβρίου 2011)

Ενώ ο κόσμος δεν έχει να φάει, τα παιδιά δεν έχουν βιβλία και λιποθυμούν από την πείνα, η ΔΕΗ που μας κόβει το ρεύμα εάν δεν πληρώσουμε "χαράτσι" προκηρύσσει διαφημιστικό διαγωνισμό με budget 12 εκατομμύρια ευρώ! Τους εύχομαι σύντομα να ψοφήσουν όλοι μαζί κάπου και όσο πιο επώδυνα γίνεται. Σιχτιρόσκονη πια.

Dear Self,

I have been working all day and quite a lot of nights since... I don't even remember since when! I'm not really earning much more from working such long hours, yet I do not complain to you. In fact I am really productive and constantly getting involved in new projects. Sundays have turned into meeting days and apparently 22:00 is a normal working hour for the clients to call me at my land line. I barely find time to have lunch and it is usually some delivery junk because cooking takes time, still, I don't want to complain about that either. 

The real problem seems to be that my projects are ongoing and they never actually finish, so when I start new projects I just have to squeeze the old ones a bit more and make some room in my 16 daily working hours for the new one, which is also ongoing, so it never stops. I don't have any choice but to ask you to give me some days off, 3 or 4 would be greatly appreciated, because our parents are really considering disinheritance and my butt doesn't. 

Yours, 

You

FEELING BAD?

"Before you diagnose yourself with depression or low self-esteem, first make sure that you are not, in fact, just surrounded by assholes."
- William Gibson





image source: uglyfood.com

ΑΝΤΟΧΟΜΕΤΡΟ

"Τα δύσκολα έρχονται σε εκείνους που μπορούν να τα αντιμετωπίσουν." Αυτή είναι η φράση-κλειδί, φράση-παρηγοριά όσων τρώνε το αγγούρι (ή δεν έχουν ψιλά ούτε για ένα αγγουράκι). Πες δηλαδή πως όλοι έχουμε ένα "αντοχόμετρο", σε εκείνους που ο δείκτης του φτάνει π.χ. ως το 3, όλα τους έρχονται λίγο πιο "ομαλά". Ενώ στους άλλους που ο δείκτης φτάνει ως το 10, έρχονται κάθε λογής σκατά να αντιμετωπίσουν, πάει αναλογικά, κατάλαβες;

Αυτός πρέπει να είναι και ο λόγος που μπλέκομαι άθελά μου στις πιο γαμημένες και μπερδεμένες καταστάσεις. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση, έχω ΚΑΙ-ΓΑΜΩ-ΤΑ-ΑΝΤΟΧΟΜΕΤΡΑ! Μιλάμε φυσάει το μηχάνημα, είναι ατσάλινο, ανοξείδωτο, αέρινο, ατσαλάκωτο, δεν χαλάει ούτε με πυρηνική καταστροφή, δεν λιώνει ούτε με οξύ βγαλμένο απ' τη χολή της Μέρκελ. Είναι υπερτούμπανο το αντοχόμετρό μου και ο δείκτης αντοχής έχει κολλήσει εδώ και χρόνια στο "10"!

Το πήρα κι εγώ μια ωραία πρωία και το πήγα στο μηχανικό να το κοιτάξει. Του είπα "Κάνε κάτι άνθρωπέ μου, μας έχουν σκίσει τα μάτια εδώ πέρα και δεν λένε να σταματήσουν!". Ο μηχανικός το κοίταξε, το άνοιξε, το κούνησε, το ξεβίδωσε, το έκλασε, το γράσαρε, το κατούρησε, του έριξε καυτό λάδι, το καθάρισε με μπεταντίν, το έφτυσε με κίτρινες και πράσινες ροχάλες, το γυάλισε, το χτύπησε με ψόφια ψάρια, του τραγούδησε Βίσση, Καρβέλα, Καρρά, Τζάστιν Μπίμπερ, οι κατσαρίδες του συνεργείου άρχισαν να αυτοκτονούν μέσα στους κουβάδες, τα ποντίκια έπεφταν στα γόνατα μπροστά στις γάτες και τις παρακαλούσαν να τα φάνε. Στο τέλος, δεν άντεξε και του τραγούδησε Πάτυ!
Τίποτα αυτό. Έμενε εκεί, απτόητο και σηκωμένο ως το 10. Δεν υπήρχε σωτηρία.

Μου το έδωσε πίσω λέγοντάς μου "Κράτα τα λεφτά σου, θα σου χρειαστούν, αυτό το μαραφέτι δεν κατεβαίνει ούτε με α-Πάτυ."

Πήρα κι εγώ το αντοχόμετρό μου, το κοίταξα απογοητευμένη, με κοίταξε κι αυτό με το δείκτη του κολημμένο στο τέρμα, το μούντζωσα και πήγα να πιω όσες μπύρες προλαβαίνω μέχρι την επόμενη δοκιμασία...


image source: http://289832.spreadshirt.com/

Απίστευτη επιστολή μιας γιαγιάς 96 ετών σε διευθυντή τραπέζης!

Μου το έστειλαν με email:


Οι New York Times πριν λίγο καιρό δημοσίευσαν την επιστολή μιας γιαγιάς 96 ετών (!) που απευθυνόταν στον διευθυντή της τράπεζας με την οποία συνεργαζόταν.
Θα διαπιστώσετε ότι η Αμερικάνα γιαγιά και χιούμορ διαθέτει και εξυπνάδα και αν μη τι άλλο μας βάζει ...ιδέες.

«Αγαπητέ κύριε, Σας ευχαριστώ που σφραγίσατε την επιταγή μου με την οποία σκόπευα να πληρώσω τον υδραυλικό τον περασμένο μήνα. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου, δεν πρέπει να πέρασαν ούτε 3 νανοδευτερόλεπτα μεταξύ του σφραγίσματος της επιταγής μου και της αυτόματης κατάθεσης της σύνταξής μου από το δημόσιο!

Θα πρέπει να σας ευχαριστήσω και για το πρόστιμο των 30 δολαρίων που χρεώσατε το λογαριασμό μου ως πέναλτι για την ταλαιπωρία που προκάλεσα στην Τράπεζά σας. Η ευγνωμοσύνη μου ξεχειλίζει κυρίως γιατί με κάνατε να ξανασκεφτώ τους τρόπους με τους οποίους αντιμετωπίζω τα οικονομικά μου.

Έχω προσέξει πως κάθε φορά που προσπαθώ να επικοινωνήσω μαζί σας η μόνη μου παρηγοριά είναι η απρόσωπη και ασύμφορη οντότητα που έχει γίνει η Τράπεζά σας.

Από εδώ και στο εξής, όπως ακριβώς κάνετε κι εσείς, θα κάνω τις συνδιαλλαγές μου μαζί σας προσωπικώς.

Οι πληρωμές της υποθήκης και του δανείου μου δε θα γίνονται αυτόματα, αλλά θα φτάνουν στην Τράπεζά σας με επιταγή στο όνομα ενός υπαλλήλου, που θα ορίσετε εσείς. Να θυμάστε πως είναι αδίκημα να ανοιχτεί η αλληλογραφία που θα περιέχει την επιταγή από κάποιον άλλον και όχι από τον παραλήπτη.

Σας επισυνάπτω την αίτηση που θα πρέπει να συμπληρώσει ο υπάλληλος που θα ορίσετε. Σας ζητώ συγγνώμη για το 8σελιδο μέγεθός της, αλλά θα πρέπει να γνωρίζω γι' αυτόν όσα γνωρίζει η Τράπεζά σας για μένα.

Σημειώστε πως όλες οι πληροφορίες που αφορούν το ιατρικό ιστορικό του θα πρέπει να υπογραφούν από το αρμόδιο Υγειονομικό τμήμα, ενώ και οι πληροφορίες για τα οικονομικά του θα πρέπει να συνοδεύονται από τα κατάλληλα θεωρημένα αντίγραφα-ντοκουμέντα.

Στη συνέχεια θα πρέπει να εκδώσω ένα PIN, τον οποίο θα χρησιμοποιεί ο υπάλληλός σας στις συναλλαγές μαζί μου.

Λυπάμαι, αλλά δε θα είναι μικρότερο από 28 νούμερα - τόσα είναι και τα νούμερα που πληκτρολογώ κάθε φορά που καλώ το telephone banking και πρέπει να συνδεθώ με το λογαριασμό μου. Κι επειδή, όπως λένε, η μίμηση είναι η υπέρτατη κολακεία, επιτρέψτε μου να σας αντιγράψω!

Επιτρέψτε μου επίσης να σας γνωστοποιήσω και τα ακόλουθα. Όταν θα μου τηλεφωνείτε, θα πατάτε τα ακόλουθα κουμπιά:

1: Για να κλείσετε ραντεβού να με δείτε.

2: Για να με ρωτήσετε για μια πληρωμή που δεν έγινε.

3: Για να μεταφέρετε το τηλεφώνημα στο σαλόνι σε περίπτωση που είμαι εκεί.

4: Για να μεταφέρετε το τηλεφώνημα στην κρεβατοκάμαρα σε περίπτωση που κοιμάμαι.

5: Για να μεταφέρετε το τηλεφώνημα στην τουαλέτα σε περίπτωση που με καλεί η φύση..

6: Για να μεταφέρετε το τηλεφώνημα στο κινητό μου σε περίπτωση που λείπω από το σπίτι.

7: Για να στείλετε e-mail στον υπολογιστή μου, απαιτείται ένας μυστικός κωδικός, ο οποίος και θα σας αποσταλεί εν ευθέτω χρόνω.

8: Για να επιστρέψετε στο κύριο μενού και να ξανακούσετε τις επιλογές 1-7.

9: Για να διατυπώσετε κάποιο αίτημα ή παράπονο. Κατόπιν θα μπείτε σε αναμονή ανάλογα με την πληρότητα του αυτόματου τηλεφωνητή μου.

Καθ' όλη τη διάρκεια του τηλεφωνήματος θα παίζει χαλαρωτική μουσική.

Αν, ωστόσο, χρειαστεί να περιμένετε πολύ, λυπάμαι, αλλά ακολουθώντας και πάλι το παράδειγμά

σας, θα πρέπει να σας χρεώσω με ένα ποσό για τη διαδικασία.

Κλείνοντας, σας εύχομαι ένα ευτυχισμένο και λιγότερο κερδοφόρο νέο έτος.

Η ταπεινή σας πελάτισσα.»"

Doubt

Self destruction level 3

masochism: 35%

despair: 5%

defense: -20%

"The old songs and the tears."

Οι Xαρακτήρες Tων Aριθμών

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10

1. Το ένα είναι ξινό, ξενέρωτο, λίγο ξερόλας και... κακομαθημένο. Το τρως στη μάπα σε όλες τις περιπτώσεις και το ξέρει, γι’ αυτό σου κουνιέται όταν το στραβοκοιτάς.

2. Το δύο είναι πιο χαριτωμένο και τσαχπίνικο. Καμιά φορά θες να το πάρεις αγκαλιά και καμιά άλλη (που έχεις τις μαύρες σου) θες να χαθεί από μπροστά σου για να μην ξενερώνεις.

3. Το τρία είναι σοβαρό και ισορροπημένο. Έχει πρωταγωνιστικό ρόλο και ξέρει ότι γράφει ιστορία. Σε κοιτάζει αφ’ υψηλού με τις καμπύλες του γυρτές και δεν σου αφήνει περιθώριο για μαλακίες. Ξέρεις ότι άμα κάνεις μαλακία, θα τα φας και θα ‘ναι κρύα.

4. Το τέσσερα είναι το πιο φλύαρο. Νομίζεις ότι σου λέει συνέχεια «τέσσερις φορές το τέσσερα, τέσσερις φορές το τέσσερα, τέσσερις φορές το τέσσερα, τέσσερις φορές το τέσσερα, τέσσερις φορές το τέσσερα, τέσσερα, τέσσερα, τέσσερα…»

5. Το πέντε έρχεται χοροπηδηχτό και ξεκάθαρο. Μπόινγκ-μπόινγκ, εμφανίζεται, πιάνει το χώρο του, σου τακτοποιεί κάθε γωνιά μες στο κεφάλι σου με κυβάκια και φεύγει!

6. Το έξι είναι «νιάου», ναζιάρικο και καλό. Σαν χαδιάρα γατούλα, έρχεται, σου τραβάει την προσοχή, κορδώνει την ουρά του, τρίβεται στα μούτρα σου και ξεχνάς πού είχες μείνει. Σιξ-σιξ-σιξ…

7. To επτά είναι αντιπαθητικό, χώνει τη μύτη του παντού και σε εκνευρίζει. Ειδικά όταν το λένε «εφτά» το προφέρεις και φτύνεις και μια ροχάλα, έτσι για να φύγει ο μαλάκας ο νούμερος. Δεν το γουστάρουμε το εφτά – φτού!

8. Το οχτώ χορεύει, είναι χαμογελαστό, ξαπλώνει και γίνεται άπειρο, διπλώνει και γίνεται μηδέν, στριφογυρίζει και γίνεται μοντέρνα τέχνη. Έχει άπειρες προοπτικές, το αγαπάς το οχτώ, είναι το καλύτερο!

9. Το εννιά είναι κορίτσι, αλλά σοβαρό κάπως όχι τόσο χαριτωμένο. Μπορείς να πεις ότι είναι σέξι με τον τρόπο που γίνεται ελκυστική μια geeky καθηγήτρια με μεγάλα βυζιά και κοκαλιάρικα πόδια. Δεν είναι καμιά λυσσάρα, όμως είναι εκεί για να σε προκαλέσει.

10. Το δέκα είναι ένας χοντρός κύριος με καπέλο και μουστάκι.-

To All Animal Rescuers

"I am an Animal Rescuer"

Hiding

Tears behind a smile...

ARMED

Προχθές το είδα στον ύπνο μου, σήμερα το διάβασα στις ειδήσεις: 

Τη λήστεψαν και την έστειλαν στο νοσοκομείο! 

Βίασαν ανήλικη μπροστά στον πατέρα της. 

Έτσι ξεσπάει η "κρίση" τους. Κι εμείς διαβάζοντάς αυτά μπαίνουμε πιο βαθιά στη φυλακή του τρόμου και της ανησυχίας μας. 

Εγώ δεν πρόκειται να ζήσω έτσι. Θα ζω ελεύθερη ή καθόλου.

Ο φόβος είναι μεγάλο μαστίγιο... γι' αυτό χρειάζομαι ένα όπλο. 

 

Σας αγαπώ xx

ME AND MY BIG MOUTH

 
Φαντάσου έναν κόσμο όπου όλοι μπορούν να μιλάνε απροκάλυπτα σε όλους. Δεν υπάρχει πληθυντικός ευγενείας, ούτε τυπικές συνομιλίες, ούτε small talk, ούτε περιορισμοί στα μπινελίκια. Όλα είναι θεμιτά! Δεν σε ενδιαφέρει αν θα παρεξηγηθεί ο άλλος όταν του πεις ότι είναι παπαροβιόλης, δεν θα παρεξηγηθείς κι εσύ όταν σου πει ότι είσαι καργιόλης και όλα κυλάνε μια χαρά, ελεύθερα.

Πλαίσια και όρια... είναι παντού, περιορίζουν τα πάντα, τακτοποιούν τη συμπεριφορά μας "καθώς πρέπει" και αν παρεκκλίνουμε βρισκόμαστε εκτεθειμένοι κοινωνικά. Μπούρδες. Δεν θέλω να χωρέσω σε αυτά τα ηλίθια πλαίσια κι όποτε το κάνω, πάω κόντρα στη φύση μου και στον εαυτό μου. Είναι θέμα επιβίωσης στη βρωμερή κοινωνία και μαθαίνουμε από νήπια να ζούμε μέσα στο καταναγκαστικό όριο.

Συνήθως προτιμώ τη σιωπή από το να πω κάτι που θα με εκθέσει. Απλά και μόνο επειδή δεν μου αρέσει να παραχωρώ το προβάδισμα στη λεκτική κόντρα. Όμως, σε στιγμές θυμού, ενθουσιασμού ή μετά από μερικά χαλαρωτικά ποτάκια, το ανοίγω και όποιον πάρει ο χάρος (συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μου). Εδώ ισχύει το πετυχημένο σλόγκαν "καλύτερα να μασάς", αλλά ρε πούστη μου δεν γίνεται να μην "ξαλαφρώνουμε" ποτέ. Αν δεν του πεις του άλλου στα μούτρα ότι τον θεωρείς σπαζαρχίδη και ο μόνος λόγος που του μιλάς είναι από ευγένεια προς τον κοινό γνωστό σας, θα σκάσεις!

Κάποτε με ένα κολλητό παίζαμε ένα "παιχνίδι", δεν ξεκίνησε ως παιχνίδι βέβαια, αλλά εκεί κατέληξε, πριν το κόψουμε τελείως γιατί κινδύνεψε η σωματική μας ακεραιότητα. Το παιχνίδι ήταν word fight, όπου προσβάλλαμε ο ένας τον άλλο με μίσος και μένος. Λέγαμε τα πάντα χωρίς να λογοκρινόμαστε, κυρίως ό,τι χειρότερο μπορούσε να ακούσει ο άλλος, θίγαμε εαυτούς, σπίτια, οικογένειες, μειονεκτήματα, ευαισθησίες, "αγκάθια", συναισθήματα, πληγές, τα πάντα! Τίποτα δεν έμενε άθικτο σε αυτή τη μάχη. Ανεβάζαμε πίεση κάθε φορά, αλλά το συνεχίζαμε. Όποτε βρισκόμασταν το ίδιο έργο σε δημιουργικές παραλλαγές, κόλλημα στην καφρίλα. Προσπαθούσαμε να ανασύρουμε ό,τι πονάει πιο πολύ τον άλλο και να του το τρίψουμε στα μούτρα. Με βοήθησε αυτό το παιχνίδι. Με ελευθέρωσε και με δυνάμωσε. Πλέον αντέχω να ακούσω οτιδήποτε, γιατί να μην μπορώ να πω και οτιδήποτε;

Έχω απομακρύνει πολλούς ανθρώπους από κοντά μου μιλώντας ανοιχτά. Από πολύ μικρή ηλικία μάλιστα... κανείς τους δεν ήθελε να λέω ευθέως τι πιστεύω. Τώρα,  μιλάω στους πολύ κοντινούς ή καθόλου. Εκτός από τις φορές που θα πιω κάτι παραπάνω και θα βρεθεί εκείνη την ώρα το "κατάλληλο" θύμα που θα του έρθει από εκεί που δεν το περιμένει… μιζέρια. Δεν πιστεύω ότι ο σεβασμός βρίσκεται στα λόγια. Όταν λες κάτι “με τρόπο” τις πιο πολλές φορές αλλοιώνει το νόημα. Δεν γίνομαι κατανοητή όταν μιλάω “με τρόπο”, λίγο τρομακτική μόνο. Τώρα, που λόγω κρίσης οι άνθρωποι ζορίζονται πολύ και θυμώνουν εύκολα, έχουν αρχίσει να μιλάνε λίγο πιο ωμά. Είναι μια αρχή αν θες τη γνώμη μου. Ένα πέπλο απ’ τα πολλά που έπεσε πριν τελειώσει ο χορός.
Μίλα ελεύθερα, ζήσε ελεύθερος, τα πλαίσια σου κλέβουν τη ζωή, ξεπέρνα τα.



image source ebaumsworld.com

ΜΗ ΣΟΥ ΤΥΧΕΙ

Πράξη πρώτη - The hunchback of Notre-dam και οι Γιαπωνέζοι

Ξύπνησα από έναν δυνατό, επίμονο πόνο κοντά στην κοιλιά. Στράβωσα. Περίμενα περίπου 4 ώρες διπλωμένη στα δύο για να περάσει. Τίποτα. Δεν περνούσε ο πούστης. Επέμενε να με πονάει στο ίδιο σημείο με την ίδια ένταση. Η αλήθεια είναι ότι αντεχόταν, απλά δεν μπορούσα να σταθώ. Σηκώθηκα από το κρεβάτι και περπάτησα διπλωμένη σαν τον καμπούρη της Παναγίας των Παρισίων. Πήρα τηλέφωνο το γιατρό μου. Τίποτα. Πήρα άλλο γιατρό. Τίποτα κι εκεί, κλειστά τα ιατρεία. Πήρα ένα νοσοκομείο που εφημέρευε. Τίποτα κι εκεί, δεν ίσχυε ο αριθμός. Είχαν λέει και απεργία οι νοσηλευτές κι εγώ δεν είχα πολλές επιλογές. Πήρα την αστεία διπλωμένη σιλουέτα μου και την πήγα στο νοσοκομείο που εφημέρευε. Με έστειλαν να πάω με τα πόδια σε ένα άλλο νοσοκομείο εκεί κοντά για να με δει χειρουργός. Σιγά που θα ξεμπέρδευα με ένα παθολόγο… Έπρεπε να αποκλείσουν το ενδεχόμενο να ψοφήσω εκεί πέρα γιατί είχαν σφουγγαρίσει. Περπατώντας σε «Γ», σκεφτόμουν να ξαπλώσω στο πλάι και να αρχίσω να τσουλάω ρυθμικά στην Αλεξάνδρας ως το άλλο νοσοκομείο, μήπως φτάσω πιο γρήγορα. Πηγαίνοντας, συνάντησα Γιαπωνέζο τουρίστα να φωτογραφίζει έκθαμβος ένα φοίνικα στο πεζοδρόμιο και με πεσμένο το σαγόνι να πλησιάζει τα μούτρα του στα πορτοκαλί μπιρμπιλόνια διστάζοντας να τα αγγίξει. Λίγο παρακάτω, μια Γιαπωνέζα φωτογράφιζε μια ισχνή, ταλαιπωρημένη ελιά. Απ’ ότι φαίνεται προσφέρουν εξαιρετικό τουριστικό θέαμα τα παρτέρια των Αμπελοκήπων… Τελικά, φτάνω στο νοσοκομείο Νο2. Ε τι περίμενες;


Πράξη δεύτερη - Τεστ υπομονής 1-2, 1-2

Μια ταμπέλα στην είσοδο γράφει "Πληροφορίες", ρωτάω στον γκισέ μια πενηντάρα μανδάμ που κοίταζε μια ασπρόμαυρη οθόνη.
"Πού είναι τα επείγοντα παρακαλώ;" η μανδάμ με κοιτάζει κάπως παρεξηγημένη
"Τι θέλετε;"
"Με έστειλαν από το τάδε για να με δει χειρουργός."
"Δεν εφημερεύουμε σήμερα!"
"Δεν έχετε επείγοντα ως τις 2:30;"
"Ναι, αλλά δεν εφημερεύουμε σήμερα!" Κάπου εδώ αρχίζω να χάνω την υπομονή μου...
"Δεν με νοιάζει αν εφημερεύεις. ΠΟΝΑΩ!!! Πού θα βρω ένα χειρουργό;", η μανδάμ έδειξε προς μια κατεύθυνση χωρίς να μιλήσει. Πήρα την καινούρια μου καμπούρα και πήγα προς τα εκεί. Όλοι γύρω μου έπιναν φραπέ και λιαζόντουσαν στα παγκάκια του προαυλίου σε mood “Beautiful day – U2”.
"Αυτοί με τον Bono, εγώ με τον πόνο” σκέφτηκα, πολύ θα ήθελα να αράξω να πιω φραπέ και να φωτοσυνθέσω σαν τους υπόλοιπους, αλλά δεν με βόλευε η στάση.


Πράξη τρίτη - Τρελές νοσοκόμες

Μπήκα στο ιατρείο, μια ξανθιά, γαλανομάτα νοσοκόμα γύρω στα 35 και άλλη μία ασκούμενη, πιτσιρίκα με σιδεράκια, μου έκαναν ερωτήσεις κι ανέλαβαν να φωνάξουν το γιατρό. Η μικρή ήταν εντελώς σαχλοκούδουνο. Προσπαθούσε να μου πιάσει κουβέντα, να βγάλει διάγνωση μόνη της ή κάτι να κάνει τέλος πάντων. Όταν κατάλαβε ότι δεν υπήρχε ανταπόκριση, γύρισε και μου είπε
"Μη με παρεξηγείς, έρχεται το ρεπό μου γι' αυτό είμαι έτσι..." Πονούσα πολύ για να το συνεχίσω και την άφησα να το βουλώσει ανενόχλητη.
Ο γιατρός με εξέτασε και ζήτησε το κλασικό τρίπτυχο εξετάσεων αίμα-ούρα-υπέρηχο. Η ξανθιά νοσοκόμα ήρθε να μου πάρει αίμα και η μικρή ασκούμενη παρεξηγήθηκε που δεν την άφησε να το κάνει εκείνη. Γύρισα κι έγνεψα προς τη "μεγάλη" νοσοκόμα για να την ευχαριστήσω που δεν άφησε το παρτσακλό να πειραματιστεί πάνω μου με τη βελόνα. Δεν θα ήταν η πρώτη φορά που χτυπάω άτομο σε νοσοκομείο επειδή με πόνεσε ή έκανε μαλακία. Έχω ιστορικό, και δεν είμαστε για αστυνομίες τέτοια εποχή. Η “μεγάλη” κατάλαβε, η “μικρή” συνέχισε να κάνει τα δικά της, σχολίαζε το τατουάζ μου και τις φλέβες μου. Την έστειλα να μου φέρει νερό για να την ξεφορτωθώ... μόλις το έφερε, το ήπια και την ξαναέστειλα. Φάνηκε να την χαροποιεί. "Έχε χάρη που πονάω και δεν μπορώ να σε δέσω με τα στηθοσκόπια, να σε φιμώσω με τα γάντια και να σε δείρω μέχρι να βάλεις μυαλό."

Πράξη τέταρτη – Μαραθώνιος εκ των έσω

Η ξανθιά νοσοκόμα ανέλαβε να με πάει στον υπέρηχο. Εγώ συνέχιζα να περπατάω σκυφτή και σχετικά αργά. Σε κάποια στιγμή γύρισε και μου είπε
"Έλα, βιάσου λίγο!" την κοίταξα και της είπα
"ΠΟΝΑΩ Ηλίθια! Δεν μπορώ πιο γρήγορα."
"Α! Περπατάω γρήγορα δηλαδή;"
"Όχι, απλά είσαι χαζή, ξανθιά, με IQ χαρτοπετσέτας και αν δεν είχες κάνει την καλή με την αιμοληψία προηγουμένως, θα έκανα το κεφάλι σου σφουγγαρίστρα και θα το έτριβα στις βρωμερές γωνίες της τουαλέτας του νοσοκομείου, για να μάθεις να μη λες μαλακίες!" η συζήτηση δεν είχε νόημα.
Με άφησε στον υπέρηχο. Πέρασα μία ώρα από τη ζωή μου με έναν τύπο που έμοιαζε καταπληκτικά με το Μιχάλη Μαρίνο (τον ηθοποιό, γνωστός και ως "Μικρό μου πόνυ") και σκάναρε με φανατισμό τα ζωτικά μου όργανα ένα προς ένα... ξεκίνησε από κάτω προς τα πάνω, μετά πήγε από πάνω προς τα κάτω, μετά στο πλάι κ.λπ. Είχε πορωθεί τόσο πολύ, που κόντεψα να μείνω από τις ανάσες για να βλέπει καλύτερα. Θα ορκιζόμουν ότι το μόνιτορ είχε τόση βρώμα που δεν έβλεπες ούτε τα μισά, αλλά αυτός δεν έδειχνε να πτοείται. Είχε υπνωτιστεί λες και παρακολουθούσε ντοκιμαντέρ στο Discovery channel. Έπρεπε να βλέπατε τον ενθουσιασμό του όταν είδε το πάγκρεας, παραμιλούσε απ' τη χαρά του! Μετά τέλειωσε το μπουκαλάκι με τη βαζελίνη για τις κάμερες και το πήρε απόφαση ότι κι ο υπέρηχος έπρεπε να τερματίσει.


Πράξη πέμπτη – Τα ζόμπι έφαγαν την υπομονή

Μετά το μαραθώνιο υπέρηχο, έπρεπε να περάσω από το «λογιστήριο» του νοσοκομείου και να τακτοποιήσω τις οφειλές μου, για να μπορέσω να πάρω τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Αφού μου έδωσαν λάθος οδηγίες, πέρασα άλλη μια βόλτα από τη μανδάμ στις πληροφορίες, βρήκα το «Γραφείο κίνησης ασθενών» (είχε μια κόλα Α4 από κάτω που έγραφε με μαρκαδόρο «Λογιστήριο»). Είχα ήδη αρχίσει να βρίζω σιγανά από μέσα μου. Μπήκα μέσα και είδα 2 καθαρίστριες που σφουγγάριζαν και έναν τύπο που έμοιαζε με undead junkie surfer και ήταν, φυσικά, ο λογιστής! Μόλις του έδειξα τα χαρτάκια μου και του είπα ότι με έστειλαν από το τάδε ιατρείο, άρχισε να φωνάζει

«Λάθος! Από την εφημερία σε έστειλαν;»

«Όχι, από το τάδε.»

«Δεν υπάρχει τάδε, από πού σε έστειλαν; Από τα εφημερεύοντα; Λάθος κάνεις, σε άλλο λογιστήριο πρέπει να πας.»

«Όχι, δεν με έστειλαν από εκεί που λες. Να η σφραγίδα του τμήματος μπλα μπλα μπλα»

«Πήγαινε πίσω και πες τους ότι ο Μαλακοψώλης είπε να τον πάρουν στο νούμερο «3 πουλάκια κάθονται» γιατί έκαναν λάθος!»

«Μας δουλεύεις ρε μπάρμπα; Αφού σου λέω από εκεί ήρθα!»

«Γιατί φοβάσαι να περπατήσεις; Νέα κοπέλα είσαι!»

-Αυτό δεν έπρεπε να το πει.- Κάπου εδώ έγινα πράσινη, ψήλωσα 2 μέτρα, πήρα κι άλλα 2 σε όγκο, έβγαλα αφρούς από το στόμα και αίμα από τα μάτια. «ΤΙ ΠΑΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΑΥΤΟ ΓΑΜΩ ΤΟ ΞΕΣΤΑΥΡΙ ΣΟΥ; ΠΟΝΑΩ ΗΔΗ 7 ΩΡΕΣ ΚΑΙ ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΔΕΝ ΠΑΘΑΙΝΩ ΤΙΠΟΤΑ ΝΑ ΠΕΡΠΑΤΗΣΩ ΠΑΛΙΟ ΠΑΠΑΡΑ; ΟΛΟΙ ΟΙ ΤΡΕΛΟΙ ΕΔΩ ΜΑΖΕΥΤΗΚΑΤΕ; ΘΑ ΣΑΣ ΚΛΕΙΔΩΣΩ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΣ ΚΑΨΩ ΣΑΝ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΣΕ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΚΑΤΟΚΑΡΓΙΟΛΗ!»

Πράξη έκτη – Χάλασε το μηχάνημα

Γύρισα πίσω στο ιατρείο με σαφώς ανεβασμένη πίεση και με σκοπό να μάθω τι έχω, να ξεμπερδεύω και να πάω σπίτι μου. Είπα στην ξανθιά νοσοκόμα ότι το λογιστήριό τους τον παίζει και εκείνη την ώρα ο Μαλακοψώλης την πήρε τηλέφωνο και άκουγα τις φωνές του από την άλλη άκρη. Η νοσοκόμα του το έκλεισε, ξεροκατάπιε και μου είπε ότι δεν μπορεί να μου δώσει τα αποτελέσματα σήμερα γιατί υπάρχει πρόβλημα με το μηχάνημα του βιοχημικού φραπέ και το λογιστήριο έκλεισε. Εν ολίγοις ότι έπρεπε να πάω ξανά στο νοσοκομείο για να πληρώσω και να πάρω τις εξετάσεις. Χωρίς να περιμένει να απαντήσω, γύρισε και μιλούσε σε μια άλλη νοσοκόμα για κάποια συνέλευση που είχαν και για κάποια συνδικαλιστικά θέματα.

Στραβώνω και της μιλάω αργά και κατανοητά. «Κοίτα πώς έχουν τα πράγματα. Πονάω ήδη 7 και ώρες, ήρθα εδώ και με βάλατε να κάνω εξετάσεις, δεν μου είπατε τι έχω, δεν έχω οδηγίες γιατρού και τώρα θες να φύγω όπως ήρθα και να ξανάρθω επειδή σας χάλασε το μηχάνημα; ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ!»

«Μια στιγμή παίρνω το γιατρό τηλέφωνο.»

Ο γιατρός έφτασε σε λιγότερο από 60”, με καθησύχασε, μου έδωσε μαγικά χαπάκια (παυσίπονα), ένα τηλέφωνο (δικό του) έκτακτης ανάγκης –δεν το δοκίμασα, αλλά νομίζω ότι είναι του σπιτιού του- μου είπε ότι μπορώ να μάθω τα αποτελέσματα που εκκρεμούν με ένα τηλεφώνημα και θα μου τηλεφωνήσουν εκείνοι σε περίπτωση που υπάρχει κάτι τρομερό στις εξετάσεις μου. Και... γλυψ γλυψ γλυψ, πατ, πατ, πατ, με γεια το καινούριο σου απόκτημα! Πάντα ήθελες να παράγεις τις δικές σου πολύτιμες πέτρες, έτσι δεν είναι;

«Έτσι, έτσι!»

Πράξη έβδομη – Έχω, λέγετε...

- Ό,τι έχει κανείς καλό είναι.
- Αχά...
- Εσύ τι έχεις;
- Πέτρες στο νεφρό.


P.S.
Μόνο μη σου τύχει να πεθαίνεις σε μέρα απεργίας...



image source: www.dvdactive.com/
image source: http://www.deltafilms.net/